25 Encounters wint Louis Hartlooper Prijs voor Beste Filmpublicatie

Tijdens een opvallend woelige prijsuitreiking werd het jubileumboek 25 Encounters uitgeroepen tot beste filmpublicatie van het jaar.

Het was met afstand de meest roerige prijsuitreiking in de achttienjarige geschiedenis de Louis Hartlooper Prijs voor Beste Filmpublicatie. Niet eerder werd een winnaar daar woedend terechtgewezen, zoals IFFR-directeur Marjan van der Haar overkwam.

De zakelijk directeur van het International Film Festival Rotterdam nam de prijs in ontvangst voor de publicatie 25 Encounters, uitgegeven ter gelegenheid van het vijftigjarig bestaan van het festival. Maar in haar dankwoord liet zij na om Gerwin Tamsma te noemen, de voormalig IFFR-programmeur die aan de wieg stond van de uitgave, maar die eerder dit jaar net als vele andere medewerkers werd ontslagen. Saillant genoeg was een van de punten waarop de jury het boek roemde precies dat er “ook ruimte in is voor verhalen over de mindere kanten van intensieve samenwerkingen.”

Filmjournalist Hans Beerekamp verwoordde vanuit de zaal wat anderen in het publiek ook dachten: “Gerwin Tamsma heeft dat boek gemaakt, en het is van hem afgepakt. Door jullie. Het is een schande!” Beerekamp was enkele minuten eerder zelf wél door Van der Haar genoemd, als een van de vijftig filmliefhebbers die in het boek met elkaar in gesprek gaan.

Het roept alvast de vraag op wie volgend jaar de voordracht zal houden, waar elke winnaar toe “verplicht” is. Dit jaar werden er daarvan twee gegeven: niet alleen sprak Filmkrant-hoofdredacteur Ronald Rovers, als winnaar van 2021 voor de publicatie Filmkrant XL, maar ook de winnaar van 2020 sprak alsnog. Suzanne Rethans, die de prijs won voor haar biografie van Sylvia Kristel, moest vorig jaar verstek laten gaan aangezien zij geveld was door corona.

Ook het vergeven van een oeuvreprijs aan Thomas Leeflang verliep wat rommelig, maar dat had een lichtere reden: de laureaat was op het moment dat men tot overhandiging van de prijs wilde overgaan net even de zaal uit. Dat kwam allemaal op zijn pootjes terecht, en de auteur kreeg de Obsidiaan Bol als “een veelzijdig schrijver met een indrukwekkend lange staat van dienst”, in de woorden van filmwetenschapper Peter Bosma, die de feestrede uitsprak. “Heeft iedereen het condoleanceregister al getekend”, grapte Leeflang toen hij de zaal in stapte.

Zoals men vroeger zei, maar inmiddels vrijwel nooit meer: er werd nog lang nagepraat in Utrecht.