Marc van Uchelen over Webcam

Marc van Uchelen produceerde zijn nieuwste speelfilm Webcam voor een appel en een ei. Zelf bleef de acteur/regisseur ditmaal achter de camera: "Ik had altijd al het idee dat Horace Cohen een perfect alternatief voor mij zou zijn."

Voor de Balie, op het Amsterdamse Leidseplein staat acteur/regisseur Marc van Uchelen (1970) een appel te eten. Dat doet hij niet zomaar. Hij eet de hele appel inclusief klokkenhuis op. "Dat heb ik van mijn oma geleerd, want die was nogal zuinig." Alleen het steeltje blijft over. "Want dat is van hout."
Van Uchelen heeft net de low budget speelfilm Webcam gemaakt, een komedie over een contactgestoorde man die dankzij zijn webcam en het internet in staat is om beter te communiceren met zijn medemens. Maar op de vraag of ik hem (toepasselijk dacht ik) per webcam mocht interviewen, ontving ik een negatief antwoord: "Ik ben digibeet, ik weet eigenlijk niet hoe webcams werken."

Je hebt de film in eigen beheer gemaakt. Hoe ging dat in z’n werk? "Ik heb het plan twee keer ingediend bij het Filmfonds. Juist doordat ik werd afgewezen bleef ik er aan sleutelen en werd het steeds beter. Op een gegeven moment kreeg ik het idee de twee hoofdpersonen buren van elkaar te laten zijn, waardoor de arena veel kleiner werd. Toen bedacht ik dat ik ze via een webcam wilde laten communiceren en zo ontstond de simpele draaistijl waarin elk shot vanuit de webcam van hun computers gedraaid is. Daarmee was het idee zo basic geworden dat ik het gevoel kreeg dat we dit zelf wel konden realiseren. Inmiddels had ik meegewerkt aan de film De Nobelprijswinnaar van Timo Veltkamp en die had het ook helemaal zelf gefinancierd. Toen dacht ik: laat ik het ook maar doen. En zo hebben we voor 10.000 euro de hele film gemaakt. Iedereen heeft het voor niets gedaan. Het enige wat geld heeft gekost was catering, materiaal, benzine. Iedereen krijgt een percentage. Hij is nu verkocht aan UPC on demand en aan een distributeur die hem in de bioscoop gaat uitbrengen."

Was er met zo’n klein budget ruimte voor repetities? "Jazeker. Bij de eerste repetitie viel het allemaal op z’n plek. Hierdoor was het mogelijk om de hele film in zeven dagen op te nemen. Maar juist al die beperkingen in geld, tijd en ruimte waren heel goed. Dat heb je soms denk ik nodig. Voor mij werd het een uitdaging om creatieve oplossingen te verzinnen. In die zin is deze tijd met al z’n technische mogelijkheden daar ook heel erg geschikt voor."

Elk shot is een vast, statisch kader. Vanwaar die keuze? "Dat is een beetje de klassieke manier om humor te benaderen, dat je gewoon de hele situatie laat zien en daar eigenlijk niet in gaat decouperen. Omdat je dan de timing en het aandachtspunt tussen de acteurs verandert. Het belangrijkste is dat wanneer iets grappig of ongemakkelijk is, je de reactie van iedereen tegelijkertijd ziet. Want het kost tijd om van de ene persoon naar de andere te kijken en dat is juist precies de timing die je moet hebben."

Omdat je zelf ook acteur bent, kreeg ik het gevoel dat je de film hebt geregisseerd zoals jij zelf het liefste geregisseerd zou willen worden. "Dat is ook wel zo. Vooral als ik kijk naar de rol van Horace Cohen. Aanvankelijk had ik die rol voor mezelf geschreven. Ik ben heel erg fan van Alex van Warmerdam en Woody Allen. Dus dat was eigenlijk wat ik graag wilde. Maar toen het begon te lopen, besloot ik dat het teveel ging worden om zowel spelen als te regisseren. Ik had altijd in mijn achterhoofd dat Horace een perfect alternatief voor mij zou zijn. Toen zijn we gaan testen en toen bleek dat ik het echt moest ‘spelen’. Maar dat is eigenlijk niet de manier waarop ik wil regisseren. Ik wil geen acteurs die heel erg hun rol moeten spelen, maar liever acteurs die hun rol gewoon zijn. Horace hoefde dat niet te doen. Als Horace niets deed was het eigenlijk al goed en toen was de keuze snel gemaakt. Ik vind dat hij het fantastisch heeft gedaan."

Ben je door andere films geïnspireerd tijdens het schrijven? "Happiness Van Todd Solondz was een grote bron van inspiratie voor mij. Ultieme ongemakkelijkheid. Woody Allen natuurlijk. Maar het belangrijkste zijn de verhalen die je hoort. Ik heb bijvoorbeeld veel vrienden en vriendinnen die actief op het internet daten. En dan hoor je hele grappige of interessante verhalen. Zo ken ik iemand die een relatie had met een meisje die stiekem overdag een sekswebcam meisje was. Daar put ik dan inspiratie uit."

Teddy Cherim