IFFR 2012: Ongeneeslijke buikpijn van het lachen

De Griekse regisseur Babis Makridis maakte met de Tigerkandidaat L een absurdistische, droogkomische film over een man die in zijn auto leeft.

In uw film lijkt de auto de enige veilige plek te zijn, een plek waarvandaan de absurde wereld kan worden bekeken. Is deze auto de tweede huid van de man? De auto is zijn schelp. Zijn ego. Zijn eenzaamheid. Zijn huid. De ramen van de auto kaderen het landschap af en belemmeren je blik om ergens anders naar te kijken. De man stapt uit de auto om zijn leven te veranderen. Zal hij slagen? Of alles is zinloos?

De scène met de hakkelende Mondscheinsonate op de rotonde is een van die prachtshots in uw film, die aan de kern van onze doelloze levens raakt. Maar ondanks alles is er muziek en honing, lijkt u te zeggen. Terwijl het leven voortschrijdt proberen we er allemaal achter te komen wie we zijn, waar we thuishoren, wie de mensen zijn die van ons houden en met ons willen zijn tot het einde, degenen met wie we onze fouten en onze strijd willen delen, die de ‘honing’ en de ‘muziek’ zullen zijn in ons leven. Maar vaak genoeg, helaas, komt er geen van beide. Op volle snelheid rijden we door scherpe bochten, of deinen we mee op de golven. We spelen onze riedeltjes af op een amateuristische, eenzame en vaak ook tragikomische manier.

Wat trof u het meest in het scenario van Efthimis Filippou, ook de schrijver van Dogtooth en Alps? De dialogen en ideeën van Efthimis kunnen je aan het lachen maken tot je zo’n buikpijn hebt dat je naar een ??ziekenhuis moet strompelen, waar je na het onderzoek door de artsen moet worden gedwongen om daar voor altijd te blijven, als een permanente patiënt die geen hoop op genezing heeft.

Geeft de crisis in uw land u en verwante geesten meer urgentie om films te maken? Tegenwoordig hoef je in ons land niet langer te wachten op geld omdat er geen geld is. Alles in Griekenland was al absurd, maar tegenwoordig is het allemaal nog absurder. De cinema ligt nu in onze eigen handen. Een groep filmmakers met dezelfde esthetisch blik is op zoek naar een nieuwe taal om te praten over de absurditeit van het leven. Nu is het de tijd om films te maken.

Mariska Graveland