Het hele najaar: Hollandse nieuwe 2014 (2)

Regisseurs met een première op het komende Nederlands Film Festival of verderop in het najaar kregen de volgende vragen voorgelegd: e Waar gaat je film over? r Waarom wilde je hem maken? t Mijn volgende film wordt nu eens… u Dit zou de Nederlandse film nodig hebben… i Dit was een bepalend filmmoment in mijn leven…

Michiel ten Horn
Aanmodderfakker

e Over de Aanmodderfakker Thijs (gespeeld door Gijs Naber), een jongen van 32 die maar geen man wil worden. Hij leidt aan het zogenaamde Peter Pan-syndroom en schuift al jaren alle verantwoordelijkheden voor zich uit. Zijn dagen vult hij met bier, hangen met zijn huisgenoot en een laf bijbaantje in een sfeerloze mediagigant. Nu komt hij op een punt dat het steeds lastiger wordt om te vertellen waar hij mee bezig is, welke studie hij ook al weer doet en wanneer die eigenlijk af is. Als hij weer eens de was wil doen bij zijn zus treft hij niet haar semi-perfecte gezin, maar de oppas Lisa aan. Lisa is een zestienjarig meisje met torenhoge ambities, die juist precies weet wat ze van het leven wil. De film gaat over de twee uiterste kanten van ‘de jeugd van tegenwoordig’, en de verschillen tussen die twee.

r Het is vooral een film die ik nu wilde maken; waar ik sta op dit punt in m’n leven maar vooral binnen deze tijdsgeest. Ik herken mezelf en sommige bevriende leeftijdsgenoten in Thijs. Het voelt of ik nog steeds deel uitmaak van de jeugd, terwijl een generatie onder mij me gevoelsmatig aan het inhalen is. Kort door de bocht: die generatie is opgegroeid met de snelle antwoorden van het internet, druk van de sociale media en een drang om snel en doelgericht te presteren door de recessie. Aan mij werd vertelt dat alles mogelijk was en je vooral moet doen wat goed voelt. Beviel een studie niet dan koos je een andere, iets dat ook niet meer echt kan. Je kan in een impasse geraken. En nu? Is dit nu ‘later’? Het is een soort van coming of age-film, maar dan zo’n vijftien jaar te laat.
t Ik heb meerdere verhalen in mijn hoofd zitten, totaal uiteenlopend. Van een groepje puberale stoners met een zomerbaantje in een bungalowpark, tot een gangsterfilm in de Limburgse Peel. Ik zou vooral omvangrijkere projecten willen maken. Een oogverblindend verhaal vertellen met minimale concessies. Ik probeer altijd een bepaalde stilering te halen, uitdagende shots te verzinnen en weinig aan het toeval over te laten. Dit vergt veel tijd en voorbereiding. We komen nu een heel eind maar uiteindelijk is het toch ook een financieel verhaal. Ik wil het liefst alles naar eigen hand kunnen zetten. Sets laten bouwen, kleding laten ontwerpen, dat kaliber.
u Ik ken andere nieuwe makers die in kort werk uitdagend, vernieuwend en intuïtief bezig zijn. Sam de Jong of Rob Lucker bijvoorbeeld. Dat zou ik meer in speelfilms willen zien, ik hoop dat zij die kansen krijgen en dat dan doorzetten. Daarnaast zie ik graag meer cross-over films; komedies die je vragen na te denken en serieuze dramafilms die toegankelijk zijn. Ik vind de scheidingswereld tussen arthouse en commercieel te groot. Je maakt het een of het een of het ander, zo lijkt het. Al geloof ik dat distributeurs en exploitanten ook aan die behoefte zouden mee moeten werken. Sommige films verdienen een veel groter publiek, en kunnen dat ook aan.
i Ik studeerde aan de HKU en deed daar de richting animatie. Mijn verhaaltjes kwamen nooit verder dan de vijftien seconden die ik per kwartaal haalde. Ik had een verhaal voor een korte film waar ik vervolgens overheen wilde gaan animeren en vroeg Jim Taihuttu en Bram Schouw, beide derdejaars HKU’er in de audiovisuele richting, het te regisseren. Ze zeiden me het vooral zelf te gaan doen, “kun jij ook best”, en hielpen me aan de juiste mensen, de juiste crew. Zo regisseerde ik, puur op gevoel en bravoure mijn eerste live-action project. Tien volle minuten met een goede twintig seconden animatie erin verwerkt. Vanaf dat punt ben ik me alleen maar meer gaan focussen op film.

Aanmodderfakker is te zien op NFF en draait waarschijnlijk vanaf eind november in de bioscoop

Simone van Dusseldorp
Het leven volgens Nino

e De film gaat over Nino, een achtjarige jongen die na de dood van zijn moeder doet waar hij zelf zin in heeft. Hij gaat niet meer naar school, eet chips als ontbijt en slaapt in een tentje in de tuin. Als zijn vader steeds gekker doet en zijn grote broer bijna alle nachten van huis is, voelt hij zich eenzaam. Totdat hij ontdekt dat hij met dieren kan praten. Samen met zijn konijn Bobby probeert hij zijn familie weer bij elkaar te brengen.

r Ik was meteen gegrepen door het script van Urszula Antoniak. Het gaat over de rouwverwerking van een jongen van acht jaar. Dit is op een zeer originele en humorvolle manier verwerkt. Het script las als een emotionele achtbaan en had een enorme vitaliteit.
t Een psychologische horrorfilm getiteld Onderstroom die ik samen met Willem Capteyn aan het schrijven ben.
u Meer onderscheidende films met een eigen signatuur. Ik heb een enorme behoefte aan films met rafelrandjes die je aan het denken zetten.
i Toen ik op de middelbare school zat en een jaar of veertien was keek ik samen met mijn ouders op televisie naar Turks fruit. Ik was totaal weggeslagen van die film. Zoveel levenskracht spatte onze huiskamer in. Na het einde was ik zo onder de indruk dat ik niet kon praten en duizelig was van alle emoties. Ik realiseerde me toen wat voor een persoonlijke impact een film op je kan hebben. Toen ik de volgende dag enthousiast over Turks fruit sprak keek mijn docent me streng aan. Hij vond het onverantwoordelijk dat mijn ouders me naar die verwerpelijke film hadden laten kijken. Ik ben Paul Verhoeven nog altijd dankbaar voor deze intense filmervaring. Dus ik hoop dat hij dit leest.

Het leven volgens Nino is te zien vanaf 15 oktober

Monique Verhoeckx
Flat Earth

e Mijn film gaat over PTSS, het posttraumatisch stress-syndroom. Hoe de gevolgen van trauma en oorlog zich als een olievlek kunnen uitbreiden over meerdere generaties. Het verhaal is geïnspireerd op het leven van mijn opa en mijn vader. Hoofdpersoon Senior is een jonge veteraan, gespeeld door acteur Joris Smit, die worstelt met zijn oorlogsverleden. Tijdens WO II was hij krijgsgevangene in de werkkampen aan de Birma-spoorlijn. In de film bevindt hij zich in een surrealistische controleruimte. Op zijn bewakingsmonitoren observeert hij zijn inmiddels bejaarde zoon Junior, gespeeld door mijn vader, en schakelt hij terug in de tijd. Als de beelden van de oorlog zich aan hem opdringen, komt hij terecht in het Thailand van nu en herbeleeft hij het verleden. De onverdraaglijkheid van de herinneringen maakt dat de personages in deze film de werkelijkheid moeten ontkennen om ermee te kunnen leven. Hun houvast is een lijfboek, getiteld: ‘Pleidooi voor de platte aarde’. Daarin wordt met allerlei experimenten getracht te bewijzen dat de aarde plat is. Je zou kunnen zeggen dat deze film gaat over de strijd om de individuele waarheid en de eenzaamheid die dat met zich meebrengt.

r Ik wilde deze film maken omdat ik via de verbeelding de ongrijpbare belevingswereld van mijn familie wilde onderzoeken en proberen te bevatten. In die wereld vermengen fictie en werkelijkheid zich voortdurend. Het verleden is altijd aanwezig in het heden. De echo van onuitgesproken oorlogservaringen weerklinkt in stilzwijgen, woede en angst. De uitdaging was om als toeschouwer en deelgenoot hieraan een filmische stem te geven.
t Een sprookje. Of moet ik zeggen: weer eens een sprookje? Ik denk dat je als auteur en kunstenaar in feite altijd dezelfde essenties op verschillende manieren belicht.
u Meer vertrouwen in de kijker.
i Voor mij was dat niet een moment, maar is het een voortdurende ontdekkingsreis langs de mogelijkheden en urgentie van film. Hierbij een selectie. Ik zag de monoloog De keizer van het verlies van Jan Fabre over de relatie tussen kunstenaarschap en publiek; over offer en voldoening. Van film als getuige raakte ik doordrongen via found footage van het oude Indië dat niet meer bestaat. Film als fictionalisering van familiegeheimen toen ik Festen zag. En tijdens mijn eigen maakproces: als de ingekeerde blik van mijn vader een geschiedenis krijgt door de imaginaire voice-over van mijn opa, die ik overigens nooit gekend heb.

Flat Earth is te zien op NFF en vanaf 28 september in de bioscoop

Johan Timmers
Wonderbroeders

e Vijf monniken leiden een rustig bestaan in een klooster. Het klooster wordt echter verkocht en zal plaats moeten maken voor een wellness center. Een van de broeders bidt om een wonder. Als dit wonder geschiedt brengt dat echter weer geheel eigen problemen met zich mee.

r Omdat we meteen voelden dat dit een origineel idee was.
t Een politieke thriller.
u De lef, vasthoudendheid en intelligentie van Paul Verhoeven.
i Les valseuses van Bertrand Blier.

Wonderbroeders is te zien vanaf 2 oktober

Tallulah Hazekamp Schwab
Dorsvloer vol confetti

e Over Katelijne, die opgroeit in een gezin waar soberheid de norm is. Maar Katelijne droomt van een avontuurlijker leven. Dorsvloer vol confetti is het verhaal over hoe ze tegen de stroom in zwemt en uiteindelijk haar leven in eigen hand neemt.

r Ik vond het een prachtverhaal met een hele mooie hoofdpersoon. Ik ben op mijn achttiende naar Nederland gekomen en in Amsterdam gaan wonen. Voor mij was dit een heel exotisch milieu waar ik weinig van wist. Terwijl mijn oma in een vergelijkbaar gezin opgroeide. Ook zij heeft zich losgeworsteld en is toen uit Nederland vertrokken. Daarbij kwam ik erachter hoe prachtig Zeeland is. Ik keek mijn ogen uit toen ik er voor het eerst kwam. De visuele rijkdom maakt het contrast met de typische Zeeuwse soberheid perfect voor een film.
t Ik heb wel zin in een thriller eigenlijk.
u Eigenzinnigheid.
i Toen ik Wild at Heart zag. Ik was daar helemaal ondersteboven van destijds. Ik ben opgegroeid met film en theater, maar toen ik dat zag begreep ik dat er nog veel meer mogelijk was. Het was een soort ontplofte wereld, een hyperrealiteit.

Dorsvloer vol confetti is te zien op NFF en vanaf 18 september in de bioscoop