Bong Joon-ho over MOTHER

De Zuid-Koreaan Bong Joon-ho heeft het weer voor elkaar. Na het overweldigende succes van zijn the host is hij terug in de bioscopen met mother. "Ik wil laten zien wat er gebeurt als de liefde van een moeder transformeert in gekte."

Net als the host is mother een film die met groot vakmanschap, precisie en liefde gemaakt is. En wederom mikt Bong zowel op het hart, het hoofd als de lachspieren. De Filmkrant sprak in Cannes vorig jaar, waar de film zijn première beleefde, met een goedlachse regisseur die met zijn ingenieuze genrefilms altijd eerst aan zijn publiek lijkt te denken. En niet aan zichzelf.

Is dat niet goed gezegd? Nee. Ik maak geen onderscheid tussen wat een genrefilm is en wat niet. Ik heb nooit een specifiek genre met strikte kenmerken in gedachten. Mijn films zijn het gevolg van wat ik in een tekst zet. Ik hou van spelen. mother is zowel een misdaaddrama als een familiefilm.

Waarom zijn de politiemannen in uw films altijd zo onnozel? Ik denk dat dat de realiteit is, hahaha. In Korea althans dan hè. Sinds mijn eerste film memories of murder, dat in de jaren tachtig speelt, en mother zit in filmtijd vijfentwintig jaar en ik denk dat ze wel iets slimmer geworden zijn. Ze kunnen bijvoorbeeld de plaats delict nu veel beter controleren en afzetten. En ook kunnen ze hun geweld beter kanaliseren. Via een appel, of zo.

Wilde u met deze film ons denken over de moederfiguur veranderen? Ja, zo zou je het kunnen zeggen. Elke moeder representeert liefde, misschien zelfs grote liefde, en ik wilde laten zien wat er gebeurt als een moeder de dunne lijn oversteekt en die liefde transformeert in gekte. Wat blijft er dan over van die liefde? Zowel voor de zoon als voor het publiek is dit een vraag.

Heeft de moeder dan een zooncomplex in plaats van de zoon een moedercomplex? Ik denk dat het zooncomplex minder bekend is dan het moedercomplex, maar ja, ik wilde het van de andere kant bekijken. Hier is een vrouw met een donker, traumatisch verleden omdat ze haar zoon wilde vermoorden en vervolgens zelfmoord wilde plegen. Ze voelt dus schuld en obsessie tegelijkertijd. En dit vertaalt zich ook in de seksuele spanning tussen moeder en zoon. Een paar jaar geleden zag ik vera drake van Mike Leigh en de actrice daarin was werkelijk fantastisch. Ik had haar vaak in gedachten toen ik mother maakte.

Wat zijn verder uw filmische invloeden? Er zijn twee Japanners die ik erg goed vind. Kyoshi Kurosawa en Shohei Imamura. Die behoeven denk ik geen verdere uitleg. Maar het is vooral de Koreaan Kim Ki-young die mij inspireert. Hij maakte in de jaren zestig en zeventig een reeks fantastische psychoseksuele horrorfilms (meest bekend is waarschijnlijk the housemaid uit 1960, MN). Veel verschillende genres verwerken, met een nadruk op het groteske, dat zijn precies de films die ik wil maken.

Heeft het succes van uw vorige film the host geholpen bij het maken van deze film? Ik kreeg daarna wel aanbiedingen vanuit Japan en de Verenigde Staten, maar ik had het plan voor deze film al klaar voor the host, zelfs het script was al geschreven. Ook mijn volgende film was toen al gepland, dus ik heb het gewoon te druk voor een buitenlands avontuur. En daar komt nog iets bij: ik heb een keer een aanbieding gehad voor een gigantische blockbuster, alles erop en eraan, maar ik kreeg geen creatieve eindcontrole. Geen final cut. Dat was dus niets voor mij. Ik wil de controle behouden. Maar wie weet, ik ontvang nog steeds aanbiedingen dus misschien gebeurt dat later. Eerst wil ik afmaken wat ik gepland had.

Wat voor een project is dat, uw volgende film? the snowtrain zal gebaseerd zijn op de Franse scifi graphic novel Le transperceneige van Jean Marc Rochette en Jacques Loeb. De aarde is in een klimaatoorlog verwikkeld en bevroren. Er is een trein en in de trein zitten de enige overlevers. Wat gaan ze doen, wat zeggen ze tegen elkaar? Het is dystopia met actie. De comic werd in de jaren tachtig vertaald in het Koreaans en ik vond een exemplaar in de boekenwinkel waar ik vaak kom. Ik ben een grote fan van boeken zoals From hell en Watchmen. De producer wordt Park Chan-wook.

Zijn jullie vrienden? Ja, nou ja, ik beschouw hem als een seniorenvriend, hij is tien jaar ouder dan ik, hij is dus een zeer oude man. Journalisten vragen mij vaak of er een nieuwe golf of beweging is in Korea maar dan moet ik altijd antwoorden: nee, die is er niet, tenminste dat denken wij niet, dat denkt alleen het buitenland. Verder dan dat we slechts vrienden zijn en elkaar films laten zien gaat het niet. Nou oké, we stelen ook dvd’s van elkaar. in cold blood heeft Park bijvoorbeeld nooit van mij teruggekregen.

Mike Naafs