Carte postale de Cannes 2012 (1)

Moonrise Kingdom
De Filmkrant doet elke dag verslag van het Filmfestival Cannes. Met vandaag: de rode lopers en de fijne poëzieplaatjeswereld van Wes Andersons Moonrise Kingdom.
Het is weer zover. De rode lopers worden uitgerold. De gasten per helikopter of limousine aangevoerd. Stapels met zware zwarte festivaltassen vol catalogi en marktgidsen verdeeld. Passen uitgereikt, met streepjes en kleurtjes en stippen, zodat iedere filmprofessional, journalist, distributeur of bioscoopeigenaar zijn plaats weer weet in de lange rijen die de komende tien dagen de bioscopen in zullen slingeren waar het nieuwste van het beste en het beste van het nieuwste op filmgebied te zien zullen zijn. Kortom: het Filmfestival Cannes is weer begonnen.
Of bijna begonnen, want vanavond is de opening van de 65e editie van het oudste (ononderbroken) filmfestival ter wereld. Met een fijne komedie: Moonrise Kingdom van Wes Anderson, die in een veilige poëzieplaatjeswereld van de jaren zestig twee van huis weggelopen tieners en een heel leger aan padvinders door storm en bliksem loodst.
Een ding is zeker. De Gouden Palm die op zondag 27 mei zal worden uitgereikt aan de beste film, zal gaan naar een van de 22 mannen die een film in competitie hebben draaien. En daarmee heeft het festival dat het als vanouds moet hebben van een mix van glamour en hoge kunst, schandaaltjes en filmliefde, meteen zijn eerste relletje te pakken. Vorige week protesteerden Franse filmmaaksters in Le Monde tegen het feit dat directeur Thierry Frémaux er niet in was geslaagd een enkele film van een vrouwelijke regisseur te vinden. Frémaux reageerde door te zeggen geen films te selecteren op grond van quota. Het gebrek aan vrouwelijk talent is een probleem van de hele filmindustrie, vindt hij, en niet alleen van het Filmfestival Cannes.
Tweeëntwintig films draaien er dus in competitie. Van Cannes-veteranen als Michael Haneke (Amour), Jacques Audiard (De rouille et d’os), Cristian Mungiu (Beyond the Hills), Ken Loach (The Angel’s Share) en Abbas Kiarostami (Like Someone in Love). Een stevige competitie. Twee Australiërs zorgen voor het maverick-gevoel met in Amerika gesitueerde misdaadfilms: John Hillcoat regisseerde het drooglegingsdrama Lawless; Andrew Dominik voert Brad Pitt als gangster hitman ten tonele in Killing Me Softly.
Het zijn allemaal films waarvan al op voorhand bekend is dat ze later het jaar de Nederlandse bioscopen zullen bereiken. Voor de hier aanwezige journalisten een beetje voorwerk dus; en voor de distributeurs een lakmoesproef. Zullen de, vaak op grond van slechts een synopsis of een scenario gekochte films, de toets der kritiek doorstaan?
Het maakt Cannes meer dan ooit een festival van een bovenwereld en een onderwereld. De bovenwereld van de glamour en de recensies houdt zich bezig met de films van vandaag. Maar voor ontdekkingen zal moeten worden uitgeweken naar Un Certain Regard of de parallelle programma’s van de Quinzaine des Réalisateurs en de Semaine de la Critique, waar debutanten en regisseurs uit minder bekende filmculturen een kans krijgen. In de kelders van het festivalpaleis, en talloze strandtentjes, hotelkamers en achter wit gedekte tafeltjes wordt alvast bepaald wat we de komende jaren in de bioscopen te zien gaan krijgen. Al spreekt ook de economische crisis een woordje mee: minder party’s, minder jachten en vooral minder van de megalomane filmposters die per strekkende meter op de grote hotels aan de Croisette zijn verkocht.
Alleen Sacha Baron Cohens The Dictator kaapte lekker ordinair de entree van het Carlton-hotel. Hij heeft al aangekondigd vanavond het openingsgala met een stunt in te luiden. De verzamelde pers zit dan al lang weer de Egyptische competitiefilm After the Battle van Yousry Nasrallah te bekijken.