Prénom Carmen #59

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche.

Ik geef het maar meteen toe: ik heb een zwak voor stoere vaders met een groot hart. Je weet wel, van die mannen die eruitzien alsof ze met één klap een deur uit de scharnieren kunnen slaan, maar ondertussen zachtjes een verhaaltje voorlezen aan hun kinderen voor het slapengaan.

Liam Neeson is daar het perfecte voorbeeld van. Een acteur die niet alleen bekendstaat om zijn imposante voorkomen en iconische rollen in een paar van mijn favoriete schietfilms, maar vooral om de diepe emoties die hij door elk personage weet te vlechten, zelfs als het script daar niet per se om vraagt. Of het nu als reddende vader in Taken (2008) is, of als Oskar Schindler in Schindler’s List (1993), bij Neeson zit er altijd een breekbare kern onder die robuuste buitenkant en z’n ik-heb-dingen-meegemaakt-oogopslag.

Dat ik een zwak heb voor Neeson ligt misschien ook aan het tragische verhaal dat achter zijn leven schuilt. Zijn vrouw, Natasha Richardson, overleed in 2009 na een skiongeluk, waardoor Neeson achterbleef met hun twee zoons van 13 en 12. Toen ik dat las, brak mijn hart in duizend stukjes. Dat Neeson daarna stug doorging met zijn carrière, met dezelfde kracht en intensiteit, is bewonderenswaardig. Hoe moeilijk moet het zijn geweest om je weg te vinden als alleenstaande vader met puberende, rouwende jongetjes thuis en tegelijkertijd ook nog even te dealen met een carrière als wereldberoemde acteur.

Dit brengt me op een film die zeer losjes is gebaseerd op de ervaringen van Liam en zijn zoon Michael, waarin ze ook samen spelen: Made in Italy (2020). Neeson speelt een vader die na de dood van zijn vrouw met zijn zoon terugkeert naar Italië om een vervallen huis op te knappen. Het is een film die ik, heel eerlijk, nog steeds niet durf aan te zetten. Het voelt als een risico – het kan óf een emotioneel broddelwerkje zijn waar vooral de familie heel blij mee is óf een film waarbij ik anderhalf uur lang met natte wangen op de bank zit te trillen met m’n onderlip.

En terwijl ik mezelf nog steeds moed in praat om Made in Italy ooit aan te zetten, genoot ik onlangs weer even van Neeson in zijn nieuwe actieknaller Absolution. Want eerlijk, hij blijft voor mij de koning van de schietfilms en er is niemand die zoveel vreugde in d’r lijf voelt als er weer een filmposter met een fronsende Neeson in vlot, lederen jack op een van haar streamingdiensten verschijnt.

Dit soort mannen, dit soort vaders, moeten we vieren nu ze er nog zijn. Niet pas als ze tussen zes planken liggen. Neeson is een zeldzaam type man: stoer, kwetsbaar en loyaal, op het doek én in het echte leven. Hij laat ons zien dat je tegelijk een lompe moordmachine én een tedere vader kunt zijn, iemand die zijn verlies met waardigheid draagt en toch doorgaat. Dus, een ode aan Liam.