Het nieuwe kijken #97

Ebele Wybenga bericht over wat hem opvalt op het kruisvlak van cinema en beeldcultuur.

Ik ben een liefhebber van instagramaccount @directorfits. Het is een groeiende verzameling oude foto’s van regisseurs met opmerkingen over hun kledingstijl. Denk aan Steven Spielberg met steeds een andere schreeuwerige truckerpet. Er zit iets diep bevredigends in dit soort foto’s.

Een van mijn favorieten die je in de feed van @directorfits kunt bewonderen toont Tony Scott in 1990, op de set van Revenge. De regisseur hangt half uit de geopende deur van een helikopter, een enorme filmcamera bedienend met een forse sigaar in zijn mond. Hij draagt een ultrakorte broek, witte Reeboks met losse veters, een rood McDonald’s-petje en vissersvest onder zijn windjack. Dit heeft meer glamour dan wat voor smoking op de rode loper dan ook.

Je kunt natuurlijk voor mode-inspiratie kijken naar acteurs – muzes en speelballen van de mode, eindeloos gefotografeerd, gevolgd en geanalyseerd. Maar voor kledinginspiratie waar je in het dagelijks leven echt wat aan hebt kun je beter kijken naar het kloffie van regisseurs.

Scrollend door alle posts van @directorfits vallen me een paar patronen op. Allereerst: regisseurs zijn de baas dus maakt het in feite niet uit wat ze dragen. Die nonchalante uitstraling met volmaakt zelfvertrouwen heb je natuurlijk niet zomaar te pakken, maar door hun kledingkeuzes af te kijken kom je een heel eind.

Regisseurs, multimiljonair of niet, hebben een overduidelijke voorkeur voor functionele, casual kleding. Brian De Palma zie je altijd in verschillende combo’s van safari-jasje en New Balance-sneakers. Zakken heb je als filmmaker blijkbaar nooit genoeg. Tony Scott draagt ondanks talloze zakjes op zijn vissersvest ook nog een ketting met pennen om zijn nek. Een parka is een must. Kubrick draagt er een over zijn legerjasje op de set van Full Metal Jacket, Steve McQueen een donkergroene van The North Face met een roze muts op de set van Shame.

Dan is er sublieme stijlvastheid. Paul Thomas Anderson draagt voortdurend shirts met een ‘camp collar’. David Lynch doet altijd het bovenste knoopje van zijn overhemd dicht. Wim Wenders kun je je niet voorstellen zonder z’n brilletje en Wes Anderson kun je uittekenen in ribfluwelen jasjes en Clark’s Wallabees aan zijn voeten. De les: heb je eenmaal een functioneel uniform gevonden met een sprekende eigenaardigheid, houd hier dan aan vast.

In de kiekjes van @directorfits komen nog te weinig vrouwen voor. Sofia Coppola is een uitzondering, ze is onder andere te zien in een kimono op de wrap party van Lost in Translation. Directorcore is wat mij betreft het nieuwe normcore.