Het nieuwe kijken #93

Ebele Wybenga bericht over wat hem opvalt op het kruisvlak van cinema en beeldcultuur.

Soms kan ik enorm genieten van de aftiteling van films. Zoals die van The Hand of God, de nieuwste film van Paolo Sorrentino. Je ziet vele minuten lang één shot van de hoofdpersoon, Fabietto, een jongen op het randje van volwassenheid, in de trein vanuit zijn geboortestad Napels op weg naar een nieuw leven. Zijn hoofd rust op bruin ribfluweel, het is maar de vraag of er airco is in de trein, je kunt het stoffige interieur bijna ruiken. Je kijkt naar de melancholie in zijn gezicht en ziet intussen de groenig-bruine reflectie van het Italiaanse landschap voorbijtrekken in de ruit. Een sentimenteel lied in Napolitaans dialect speelt, ‘Napule è’ van G. Daniele meldt de aftiteling later.

Precies op het moment dat Fabietto in slaap dommelt beginnen de credits te rollen. Daar komen ze, die verrukkelijke Italiaanse namen van cast en crew. Teresa Saponagelo, Ciro Capano, Mimma Lovoi, Sabina Tornatore, Edoardo Francesco Marini. Ze lijken even op te lichten en verdwijnen sneller dan ik wil in de bovenrand van het scherm.

Ik blijf me verbazen over de hoeveelheid mensen die betrokken zijn bij een film, de geheimzinnige specialismen en functietitels die steeds langer worden naarmate de aftiteling het einde nadert. Het zet mijn fantasie aan het werk. Bij de acteurs heb je hun gezichten nog in herinnering, maar wat voor gezicht zou er schuilgaan achter Pasquale Catalano, de special effects supervisor? Of Federica Forcesi, assistent editor? Armando Iodice, voertuigscène coördinator?

Ik heb een extra reden om de aftiteling te blijven kijken: het vinden van een originele kindernaam. Er zijn tegenwoordig tinder-achtige apps die je door honderden babynamen laat swipen, maar die komen niet in de buurt van de romantiek van de aftiteling. Deze goudmijn van bijzondere namen wordt ook bezongen op webfora voor aanstaande ouders. In de lijstjes met populairste namen van dit moment duiken vanzelfsprekend voornamen op van soapsterren en andere acteurs, atleten en influencers. Maar de origineelste namen vind je niet per se aan de bovenkant van de aftiteling, bij de sterren, maar misschien wel onderaan, bij de minst bekende filmberoepen.

Bij een enkele film, zoals Toy Story en andere producties van Pixar, vind je aan het slot van de credits een bijzondere categorie: ‘Production babies’, met alle voornamen van kinderen die de medewerkers aan de film gekregen hebben tijdens de productie. Een cadeautje voor andere ouders die het geduld hebben om te blijven kijken tot het laatste frame