Het nieuwe kijken #3

Clubkaart

Like Someone in Love

Ebele Wybenga werpt maandelijks zijn net breed uit in de alomtegenwoordige beeldcultuur.

Ruim een jaar geleden abonneerde ik me op Cineville. Ik kreeg een zwart pasje waarmee ik onbeperkt naar de film kon. ‘There’s a new town in town‘, beloofde een zwoele meisjesstem in het promotiefilmpje dat in de betere bioscoop voorafgaand aan de voorstelling werd vertoond. Je hoorde aanzwellend geratel van een ouderwetse filmprojector. Felle lichten keken je aan. Een kring mensen verkleed als filmhuisje leek jou als kijker te keuren. Zo werd je uitgenodigd om bewoner te worden van een ‘filmstadje’ en op te gaan in de magie van film. En dan geen Pathé-blockbusters maar ‘correcte’ films.

Mijn pasje gaf niet alleen toegang tot bioscoopzalen, het maakte me lid van een liefhebbersclub. Ik overtuigde een van m’n vrienden en m’n vriendin om ook zo’n pasje te nemen.

Maar naast de magie heb je ook de economie. Om te profiteren van je abonnement moet je tenminste twee keer per maand naar de film. Ga je minder vaak dan zijn losse kaartjes goedkoper. Je voelt dus een zekere druk om er genoeg gebruik van te maken. Het antwoord op een moment van verveling of een zielloze avond wordt makkelijk: naar de bioscoop maar weer. Ik zag alle films waar ik ook zonder zo’n pas naar toe gegaan zou zijn, maar ook allerlei op goed geluk gekozen films. Bij die categorie zat ik vaak met m’n Cineville-kompanen achteraf met een glas wijn te klagen over hoe teleurstellend de film was. Is dat de realiteit van de filmliefhebber? Dat je verandert in een zeikerd? Stiekem had ik liever Batman gezien in een Pathé-megazaal dan Trishna of Hyde Park on Hudson in een arthouse-bioscoop.

Gelukkig was er ook zo nu en dan een toevalstreffer. Een film waarvan je vooraf geen idee hebt wat die je gaat brengen. Zoals Like Someone in Love, de in Japan gedraaide film van de Iraanse regisseur Abbas Kiarostami. Het bezit van de pas trekt je soms over de streep om een obscure film te gaan zien. Daar zit de winst. Maar het weerhield me er niet van mijn pas op te zeggen. De bioscoop werd te normaal, het magische eraan ging slijten. Ik werd gek van het nieuwe promofilmpje van Cineville, waarin een man met hoed op een ladder omhoog klimt op een lichtende kubus aan te raken. Het werd voorspelbaar, onvermijdelijk, alsof ik vastzat in een carrousel. Daarom ga ik nu door het leven zonder m’n zwarte clubkaart.

Geschreven door Ebele Wybenga