Het nieuwe kijken #115

Ebele Wybenga over wat hem opvalt op het kruisvlak van cinema en beeldcultuur.

Het is 2001: Steve Jobs neemt het woord op een bescheiden, collegezaalachtig podium. De slides achter hem hebben geen animaties. Witte letters op een zwarte achtergrond vertellen één boodschap in een minimaal aantal woorden. Het ‘handgeschreven’ lettertype komt in de ogen van vandaag aandoenlijk over. Jobs analyseert de markt voor digitale muziekspelers en onthult dat vanaf nu je hele muziekcollectie in je zak past. Hij vist de eerste iPod uit de zak van zijn jeans en de rest is geschiedenis.

Hoe anders gaat het er nu aan toe. Apple houdt het niet meer simpel en maakt ieder jaar gigantische shows. De zogenaamde WWDC’s (World Wide Developer Conferences) hebben de lengte van een speelfilm. Je kunt elke editie bekijken op Apple TV+ alsof het om een film of serie gaat. Kosten noch moeite zijn gespaard. De intro’s en bumpers hebben de productiekwaliteit van ’s werelds duurste commercials, met eindeloze special-effect-transities die nieuwe sprekers introduceren. Die vervelen je vervolgens met allerlei technische details, ooit een gewoonte van Microsoft waar Apple smalend over deed.

Ik keek van begin tot eind naar een speciaal event van bijna veertig minuten voor de lancering van nieuwe iPads. De woorden incredible en ground-breaking vielen keer op keer, maar het enige dat bleef hangen was: goh, wat hebben ze veel moeite gestoken in die animaties.

Google heeft zijn eigen gestreamde conferentie, I/O ’24, die bijna twee uur duurt. Ceo Sundar Pichai stond op een podium dat door zijn formaat onprettig deed denken aan de Grote Hal van het Volk in Beijing. Verder was het stramien vrijwel identiek aan de grote shows van Apple. Videointermezzo’s laten stralend gezonde, welvarende consumenten van alle kleuren en leeftijden zien die dankzij technologie de laatste restjes frictie uit hun leven weten te bannen.

Zulke techshows spiegelen ons een kinderlijke wereld voor zonder scherpe randjes. De gezichten die je toespreken hebben de leiding over bedrijven die honderden miljarden waard zijn, maar ze proberen over te komen als Jan Modaal, casual gekleed in pastelkleuren en sneakers.

Als je echt iets te vertellen hebt, dan kan het kort. De demo van GTP-4o van OpenAI, waarin de sciencefiction uit de film Her werkelijkheid wordt, duurt minder dan een half uur. Het decor is expres niet megalomaan, maar eerder huiskamerachtig. Een nieuwe spraakassistent verbijstert met emotionele intelligentie. Incredible en ground-breaking, maar gebracht alsof het iets doodnormaals is.