Focus: Pruimenbloesem

De eind vorig jaar overleden Willem van Batenburg wilde knusse pornofilms maken waarin de seks ingebed was in een verhaal. Met Pruimenbloesem leverde dat in 1981 een film op die tweehonderdduizend bezoekers trok. Feministen waren not amused. Op 26 januari gaat Eye Filmmuseum in Amsterdam terug in de tijd met een inleiding en de vertoning van de film.

Er was een tijd dat men dacht dat filmporno de mensheid zou bevrijden van alle remmingen en repressie. De hele wereld een seksueel paradijs en alles zou goed komen. Die tijd was de jaren zeventig, toen men ook verwachtte dat porno de overstap zou maken van groezelige achterafbioscoopjes naar de mainstreamcinema.

Ook Willem van Batenburg, in het dagelijks leven bedrijfsleider van een Utrechtse bioscoop, geloofde daar heilig in. Hij leerde filmen en maakte na een paar korte seks-/pornofilmpjes de speelfilm Pruimenbloesem, die in reguliere bioscopen werd uitgebracht. De film, waarin een nymfomane in de bloesemrijke Betuwe heteroseksuele en lesbische avonturen beleeft, trok tweehonderdduizend (!) bezoekers. Niet iedereen was er blij mee: feministen gooiden verfbommetjes tegen Van Batenburgs bioscoop (“porno is de theorie, verkrachting de praktijk”) en in de talkshow van Sonja Barend liepen de emoties hoog op.

In Eye kan iedereen deze maand nog eens zien waarover men zich ruim veertig jaar geleden in velerlei opzichten opwond. Filmjournalist André Waardenburg constateerde vorige maand in Filmkrant in zijn necrologie over Van Batenburg dat men nu anders tegen Pruimenbloesem aankijkt: “Het is ironisch dat de film ruim veertig jaar later juist geprezen kan worden om zijn feministische gehalte, net als Van Batenburgs tweede pornofilm ’n Schot in de roos (1983). In beide films staat de seksualiteit van de vrouw voorop. Haar genot is het belangrijkste, niet dat van de mannen.” Het kan verkeren.

Celluloid: Pruimenbloesem | 26 januari 2025 | Eye Filmmuseum, Amsterdam