Focus: Intense celluloidpassie

Zijn filmliefhebbers die zweren bij film op celluloid verstokte nostalgici of is hun afkeer van digitale film terecht? In de programmaserie De Plakpers in het Rotterdamse Worm komt die vraag zeker aan bod. Daarin praten analoge filmverzamelaars over wat hun drijft. Natuurlijk met vertoning van pareltjes uit hun collectie.

Wie liefhebbers van analoge cinema wegzet als met een ganzenveer schrijvende Middeleeuwse monniken moet zich toch eens afvragen waarom regisseurs als Quentin Tarantino, Steven Spielberg en Wes Anderson zweren bij celluloid. Tarantino stelde dat hij stopt met filmen als dat niet meer analoog kan. Gelukkig voor zijn fans maakt Kodak nog steeds 35mm-film. Spielberg merkte in 2011 op dat hij “loyaal” zal zijn aan de “analoge kunstvorm tot het laatste laboratorium sluit”.

Martin Scorsese, groot liefhebber en conservator van het analoge filmerfgoed, is minder principieel en kijkt per film wat het beste past. Voor zijn nieuwste productie The Irishman combineerde hij analoog en digitaal. Camerman Rodrigo Pietro draaide de ‘youthification’-scènes, waarin Robert De Niro en Al Pacino jonge versies van zichzelf spelen, digitaal, maar alle andere scènes op 35mm. Er wil maar mee gezegd zijn dat analoog filmen anders dan tien jaar geleden werd gedacht nog steeds leeft.

De liefde voor celluloid wordt ook gloedvol beleden in de programmaserie De Plakpers in Worm. Op 20 november komen filmverzamelaars René en Jenny van Vught praten over hun celluloidpassie. Dit echtpaar, dat elkaar in de jaren zeventig voor het eerst ontmoette bij uiteraard een filmvertoning, is volkomen in de ban van 16 en 35mm. Omdat ze de verzamelaarswereld van binnenuit kennen, weten ze als geen ander hoe verzamelaars als broedende kippen boven op hun films zitten en nooit iets zullen loslaten als ze een zeldzame film op het spoor zijn. Verstandig, want als er een unieke film opduikt, bestaan woorden als collegialiteit en vriendschap voor veel verzamelaars niet meer. Of is dit een typisch vooroordeel van buitenstaanders? René en Jenny van Vught zullen er vast iets over zeggen in hun gesprek met Barend de Voogd, filmjournalist en auteur van het boek Tot de laatste akte!, dat negentien interviews bevat met filmverzamelaars, onder wie het echtpaar Van Vught.

In het gesprek zal zeker ook de gedrevenheid van dit filmverzamelstel aan bod komen, die zich onder meer uitte in een jarenlange speurtocht naar een missende akte van Once Upon a Time in the West, waarvan ze een incomplete kopie aanschaften. Nu draaien ze deze film geregeld in hun huisbioscoop, naast (moderne) klassiekers als Bells Are Ringing (Vincente Minnelli, 1960), Goodfellas (Martin Scorsese, 1990) en Moulin Rouge! (Baz Luhrmann, 2001). Ook in Worm zal de projector ratelen, want uiteraard blijft het niet bij praten maar vertonen de gasten ook hun filmpareltjes. De bezoeker krijgt ook een indruk van het werk van de operateur, want een camera in de projectieruimte registreert wat hij doet en projecteert de beelden op het witte doek in de zaal.

De volgende De Plakpers-avond is op 10 december. Dan komt Egbert Barten, directeur van het Geoffrey Donaldson Instituut, het ‘kleine broertje’ van Eye, praten over zijn filmliefde en in het bijzonder over zijn verzamelliefde.

De Plakpers, 20 november, Worm, Rotterdam.