Focus: Christelijke bezinning

Das weiße Band

Filmtheater Kriterion opent na de lockdown de kerkdeuren met het programma Films on Christianity. Met vier religieklassiekers en drie korte films belicht het programma de diverse aspecten van religie.

Stof tot nadenken, als het aan de programmeur ligt. ‘Met deze films willen we geen eenzijdig beeld geven van het christendom. Het doel is niet te laten zien hoe vreselijk het geloof is, maar net zo min om een romantisch beeld te schetsen. Er worden genoeg vreselijke, romantische en humoristische zaken behandeld in de films, wat de kijker juist te denken geeft: speelt het geloof een rol in die zaken; of zijn er wellicht nog invloeden?’

Aldus de bedenker van het programma Films on Christianity. Romantische en humoristische zaken in films over het christendom? Dat moet stevig zoeken zijn geweest. Bij Kriterion heeft men er twee gevonden. In de veelbekroonde, lichtvoetige klassieker Babette’s Feast (1987) verleidt een topchef diepgelovige dorpsbewoners met verrukkelijke gerechten tot een vrolijker kijk op het leven. En Pasolini’s schelmenfilm Il decameron (1971), naar Boccaccio’s klassieker, bestaat uit acht volkse verhalen over schurkachtige priesters en vrolijke straatoplichters in het Florence van de veertiende eeuw.

Uit een heel ander vaatje tapt Michael Haneke in Das weisse Band. Het meesterwerk uit 2009 toont kort voor de Eerste Wereldoorlog in een Duits dorpje de destructieve invloed van een repressief christendom op kinderen. Haneke ziet een verband tussen deze geestelijke verminking en de latere opkomst van het nazisme. Ook Ordet (Carl Theodor Dreyer, 1955) is geen jubelzang op het christendom. Het drama toont de religieuze conflicten in een boerengezin met drie zoons, van wie er één denkt dat hij Christus is, de ander zijn geloof verliest, en de derde voor een andere geloofsrichting kiest. Het zorgt niet voor een feestelijke stemming.

Het programma besluit met drie korte films: La vie du Christ (Alice Guy-Blanché, 1906) toont het leven van Christus in vijfentwintig scènes; in Wednesday with Godard (Nicolas Ménard, 2016) vraagt een jongetje zich af hoe god kan bestaan terwijl hij hem niet kan zien; en Lot in Sodom (James Sibley Watson & Melville Webber, 1933) ten slotte is een verbeelding van Sodom en Gomorra. In de preutse jaren dertig bleek dit het ideale bijbelverhaal om legitiem (homo)erotische beelden in een film te kunnen stoppen.


Films on Christianity, heel juni in Kriterion, Amsterdam