Focus: Acht films op Black Achievement Month

Het is oktober dus het is Black Achievement Month. De hele maand staan de talenten van mensen met Afrikaanse roots in de schijnwerpers. Naast inspirerende lezingen, debatten, theatervoorstellingen, muziek- en poëzieoptredens zijn acht films te zien.

Natuurlijk: een Black Achievement Month zou niet nodig moeten zijn, maar in die ideale wereld leven we niet. Goed dus dat er speciale aandacht is voor de prestaties van mensen met Afrikaanse roots.

Het thema dit jaar is ‘Verbeeld je!’, een aansporing om niet bescheiden te zijn, maar ook een verwijzing naar de aandacht die het festival dit jaar nadrukkelijk aan de visuele kunsten geeft. Het doet dat met beeldende kunst, dans, theater én film. Wat het laatste betreft: er zijn acht films te zien. We zetten ze op een rij.

Ailey (Jamila Wignot, 2021) is een documentaire over de Amerikaanse danser en choreograaf Alvin Ailey, die in 1958 het All American Dance Theater oprichtte. De dansgroep had grote invloed met hun gebruik van Afro-Amerikaanse choreografieën in de moderne dans. De film bevat ook een hommage van hiphopdanser Rennie Harris en toont Ailey’s worsteling met zijn homoseksualiteit. Ailey overleed in 1989 op 58-jarige leeftijd aan aids. De film is te zien in LantarenVenster, Filmhuis Den Haag, Het Ketelhuis en op onlineplatform Pepr.

My Skin (Rob Niemantverdriet en Bas Kwakman, 2022) is een portret van de Rotterdamse dichter en denker Dean Bowen. Voortgekomen uit de spoken word-scene maakt Bowen inmiddels deel uit van de gevestigde poëziewereld. Van 2019 tot en met 2021 was hij de stadsdichter van Rotterdam. De film is te zien in de Bijlmerbios en Filmhuis Den Haag (met Q&A).

Two Days in the Life of Joseph Natan (Eric Vander Borght, 2022) volgt, zoals de titel al aangeeft, twee dagen lang Joseph Natan Takeusso Keubou in Brussel. De Kameroense vluchteling kreeg een paar jaar geleden asiel in Oekraïne, maar de oorlog met de Russen dreef hem opnieuw op de vlucht. De documentaire toont zijn optimisme en volhardendheid, maar ook het racisme en de Belgische bureaucratie. Oekraïense vluchtelingen krijgen er een voorkeursbehandeling, maar Keubou wordt niet gezien als Oekraïense vluchteling. De film is te zien in de Bijlmerbios, Filmhuis Den Haag en de Balie.

White Berry (Sia Hermanides, 2022) is een fictiefilm over een aan alibinisme lijdende tiener, die op haar vijfde met haar moeder uit Burundi naar Rotterdam vluchtte omdat kinderen die aan deze pigmentziekte lijden in dat land gevaar lopen. De film toont haar strijd om met meer zelfvertrouwen en kracht in het leven te staan. Het speelfilmdebuut is gebaseerd op het leven van hoofdrolspeler Latifa Mwazi. De film is te zien in de Bijlmerbios.

The Watermelon Woman (Cheryl Dunye, 1996) heeft een cultstatus in de lesbische wereld. De film gaat over een Afro-Amerikaanse videotheekmedewerker (gespeeld door regisseur Cheryl Dunye), die een documentaire wil maken over een zwarte actrice, die in films in de jaren dertig en veertig stereotiepe mammy-rollen speelde. De rijke witte vriendin van de videotheekmedewerker begrijpt niet wat haar levenspartner bezielt. Klinkt naar zwaar drama, maar de film, die te zien is in LantarenVenster, houdt het lichtvoetig.

Boka Sarantonio (Pacheco Domacassé, 1985) is een fictiefilm met magische elementen over het reilen en zeilen van een kleine vissersgemeenschap op Curaçao. De film is 19 oktober te zien in het Bijlmer Parktheater (en de hele maand op Pepr) in het kader van een avond in het teken van Pacheco Domacassé en Diana Lebacs. Deze met elkaar getrouwde grootheden uit de Curaçaose culturele wereld overleden beiden vorig jaar. Domacassé was een theatervernieuwer en film- en tv-maker. Zijn werk was gericht op bewustwording van het Nederlandse neokolonialisme. Ook schreef en regisseerde hij toneelstukken, films en tv-drama’s over actuele sociale problemen. Diana Lebacs was een kinderboekenschrijver, die met Nancho van Bonaire in 1975 de Zilveren Griffel won.

On These Grounds (Garrett Zevgetis, 2020) toont de criminalisering van pedagogische en sociale problemen op Amerikaanse scholen. De aanleiding van de documentaire was een voorval waarbij een politieman met veel geweld een tiener uit een klas sleepte wegens ‘verstoring van de orde’. Ook een medeleerling die het voorval filmde, werd ordeverstoring ten laste gelegd. De documentaire, die te zien is in de BijlmerBios en Hoogt in Bieb Neude, kijkt verder dan het optreden van de agent en vraagt zich af wat er met een maatschappij aan de hand is waar politieagenten op scholen bivakkeren.

Racism Is Typically Dutch (Leslei Askew, 2022) is de pilot van wat een zesdelige serie moet worden over racisme in Nederland. De Amerikaanse documentairemaker Leslei Askew kwam een paar jaar geleden naar Nederland. Ze zag aanvankelijk een open en tolerante samenleving, maar ontdekte later een sluimerend racisme, met de toeslagenaffaire als logisch uitvloeisel. Racism Is Typically Dutch betoogt dat uitsluiting van minderheden ingebakken zit in de Nederlandse maatschappij. De documentaire is op 25 oktober te zien in de Rode Hoed in Amsterdam. Na afloop een gesprek met de maker.

Black Achievement Month | 1 t/m 31 oktober | In diverse filmtheaters en op Pepr