Eternity

Een fantasierijk hiernamaals waar liefde, herinnering en illusie botsen. Zodra de film zelf moet kiezen, begint hij te dralen.

Tachtiger Larry verslikt zich in een pretzel. Midden in de woonkamer, met zijn vrouw Joan en familie erbij. Maar nog geen tel later zit hij in de trein als man van in de dertig (vanaf dan gespeeld door Miles Teller).

In Eternity van David Freyne ziet het hiernamaals eruit als een overstapstation, een jarenzestigluchthaven met een immens hotel erbovenop gebouwd, en begint het eeuwige leven niet met verlossing, maar met loketten, formulieren en wachtruimtes. Je verschijnt in de gedaante van je gelukkigste leeftijd, krijgt een Afterlife Consultant toegewezen, en hebt precies één week om te bepalen waar en met wie je de eeuwigheid zal doorbrengen. Op een beursvloer worden de keuzes breed uitgestald: Casino World, Studio 54 World, Men-Free World (helaas vol), Queer World – en dat is nog maar een greep uit de vele opties.

Het is niet verwonderlijk dat dit script van Pat Cunnane een paar jaar geleden op platform The Black List belandde als een van de meest veelbelovende filmscripts wachtend op verfilming: het belooft een romkom met fantasie en melancholie en echo’s van It’s a Wonderful Life (Frank Capra, 1946) en Ghost (Jerry Zucker, 1990).

Terug naar Larry: die durft niet te kiezen. Hij wacht op Joan (Elizabeth Olsen), met wie hij decennialang samen was. Als ook zij arriveert, blijkt Larry niet als enige op haar te wachten: haar eerste man, Luke (Callum Turner), op 23-jarige leeftijd gestorven in de Koreaanse oorlog, staat al 67 jaar in de wacht. Daarmee schuift Eternity langzaam van spirituele fantasie naar een melancholische romkom met een klassieke driehoek en uiteraard met een twist: Joan moet kiezen tussen twee mannen die ieder voor een andere vorm van liefde staan. Gezapig een eeuwigheid doorbrengen met Larry of voortaan voor altijd samenzijn met geïdealiseerde eerste liefde Luke?

Zodra dat dilemma eenmaal uiteen is gezet, begint Eternity te stokken. De licht absurdistische wereld die zo vol enthousiasme is neergezet, verwordt tot een eendimensionaal decor voor allerlei variaties op de keuze die Joan moet maken, zonder dat die keuze aan gewicht wint. Wanneer de Afterlife Consultants (bijrollen van Da’Vine Joy Randolph en John Early) opnieuw opduiken, veert de sfeer weer even op. Keren we terug naar de centrale driehoek, dan valt het weer stil.

Zelfs de troef van het rijke productieontwerp, met zijn campy vliegveld waar met reclameposters de mogelijke hiernamaalsbestemmingen worden geadverteerd, raakt door gebrek aan afwisseling gaandeweg uitgeput. Door het sterke begin is de behoefte aan nog meer geestigheid, nog meer lef en nog meer excentrieke vondsten aangewakkerd. Maar doordat alle magie vervliegt, hoef je nauwelijks nog te raden welke keuze Joan zal maken.