Magic Farm

Absurde parodie op New Yorkse contentmakers die zo met zichzelf bezig zijn dat ze hun onderwerp compleet over het hoofd zien.

Ze hebben geen research gedaan. Zijn in het verkeerde dorp. Om de verkeerde redenen. En zo strijkt een stel New Yorkse content creators van een online serie over maffe subculturen neer op het Argentijnse platteland. Cameravrouw Elena, gespeeld door de in New York opgeleide Argentijnse scenarist/regisseur Amalia Ulman, is de enige van het groepje contentmakers die Spaans spreekt.

Ze dachten er Super Carlitos te vinden, een excentrieke muzikant in een gek konijnenpak met grote oren die ze eerder in een online video hadden gespot. Maar in plaats daarvan treffen ze wat dieren en locals. Honden, katten, paarden. De hoteleigenaar, een kostuummaker, de dorps-geek en een lokale schone.

Dan maar een fake docu, want die content moet er komen. Ondertussen zijn ze zo op hun eigen besognes gericht dat ze het echte verhaal – over gifsproeiende vliegtuigjes die de bevolking ziek maken – compleet over het hoofd zien.

Klinkt geinig. En zo is het ook bedoeld. Als het onafhankelijk geproduceerde Magic Farm iets wil zijn, is het wel weird en wacky. Zie de over de top fluoriserende kleuren die het production design bepalen. Zie de GoPro-camera’s die voor rare standpunten aan honden en lichamen zijn gebonden. Zie de tongzoen-dialoog en de lijntjes over ontluikende liefde en ontrouw die niet zouden misstaan in een goedkope sitcom. Een absurdistische spoof en gescript fake docudrama. Als het al over een maffe subcultuur gaat, dan is het die van verwende westerse contentmakers. Met het geïmproviseerd ogende spel en de focus op exotisme die de cultuurkloof tussen de New Yorkse hipsters en Argentijnse plattelanders moet onderstrepen lijkt Magic Farm wel een testopstelling zonder gevolgen.

De jonge lokale schone die in bomen klimt voor internetbereik is nog een van de leukere vondsten. Wonderlijk is een geluksshot van een jonge kat die zich precies zo uitrekt als het hondje naast haar. Maar grappig is het allemaal nauwelijks. De hoofdmoot bestaat uit onsympathiek geruzie en doelloos gekibbel dat voor spanning moet doorgaan. De camera slaat dit ‘much ado about nothing’ al even ongeïnspireerd gade. Magic Farm is goofy alright, maar weet bij gebrek aan scherpte de egocentrische gebakken lucht waartegen het te hoop loopt niet te ontstijgen.

Net als de ‘content’ van de zelfgerichte makers die het parodieert, gaat Magic Farm uiteindelijk nergens over. Al maakt deze studieuze reflectie op de decadente, gemakzuchtige leegte je er wel van bewust dat een echte documentaire maken over een urgent, omstreden onderwerp inspanning, lef en commitment vereist. Maar daar moet je dan wel voor de wereld in kunnen kijken. Én bereid zijn actie te verbinden aan wat je daar ziet.

Magic Farm is vanaf 14 november 2025 te zien op Mubi (VoD).