The Bearded Mermaid

Een sympathiek en prachtig geschoten, intiem drama in een travestierevue. Ondanks de soms wat onevenwichtige opbouw geeft het een mooi en warm inzicht in de lgbtqia+ wereld in een klein stadje aan de Franse Kanaalkust.

The Bearded Mermaid opent lyrisch, met scènes gewijd aan de vier mannelijke en twee vrouwelijke hoofdpersonages in de film. Onder (iets te) zwaar aangezette pianomuziek worden ze geschetst tegen de achtergrond van de zee, de nachtelijke haven van Dieppe en het theater La Sirène à Barbe.

Dat theater vormt het hart van de film, want het is de plek waar iedereen de meest uitzinnige en misschien wel de eerlijkste versie van zichzelf kan zijn. Waar in de krappe kleedkamers wordt gepraat over het leven in het algemeen en dat van alle personages in het bijzonder.

Het verhaal heeft niet heel veel om het lijf – het is als een dunne draad in regenboogkleuren waar de levens van met name de mannen aan opgehangen zijn. Beluga is de pater familias (of eigenlijk de maman) van het stel – hij ziet zijn einde en dat van het theatergezelschap naderen, maar verbergt zijn weemoed onder een dikke laag uitbundigheid en make-up. Sweety Bonbon, die een onhoudbare lat-relatie heeft met een Brit, is de ster op het podium, met een prachtige stem en letterlijk en figuurlijk schitterende outfits. Alonso is de rusteloze acrobaat, die elk leeg moment vult met swipen op Grindr. En Erwan is een lokale visser, die in de veilige stoelen van het theater zijn geaardheid de ruimte kan geven.

Bijzonder is dat alle acteurs zichzelf (onder een andere naam) spelen en dat zeer verdienstelijk doen – het draagt bij aan de onmiskenbare chemie tussen de personages.

Het verhaal steekt het Kanaal over, waar Sweety warme connecties heeft opgebouwd met de lokale travestie-scene. Ze wordt uitgenodigd om met het hele gezelschap op te treden in de revue aldaar. De reis die volgt, krijgt een extra dramatische ondertoon doordat alle leden op het punt staan een nieuwe afslag te nemen in hun leven.

Al wil de muziek je soms anders doen geloven, de dramatische ontwikkelingen zijn niet heel ingrijpend. Als een van de leden iets overkomt, wordt dat liefdevol opgevangen door deze zelfgekozen familie en op het podium therapeutisch omgezet in een lied of act. Dat de film steeds van perspectief wisselt werkt, als je zoekt naar een centrale figuur of een duidelijk verhaal, in het begin wat verwarrend, maar wanneer je je overgeeft aan het meanderen is het een aangename reis, waarvan de aankomst er niet al te veel toe doet.