Het hele najaar: Hollandse Nieuwe 2014 (1)
Regisseurs met een première op het komende Nederlands Film Festival of verderop in het najaar kregen de volgende vragen voorgelegd: 1 Waar gaat je film over? 2 Waarom wilde je hem maken? 3 Mijn volgende film wordt nu eens… 4 Dit zou de Nederlandse film nodig hebben… 5 Hierom is film zo belangrijk…
Mijke de Jong
Brozer
1 Vier zussen en de dood. Als Muis hoort dat ze ongeneeslijk ziek is, krijgt voor haar het leven een totaal andere betekenis. Op haar weg naar het angstaanjagende onbekende brengt ze regelmatig de zondagen door met haar zussen. Snoeihard, met gevoel voor humor, boos, angstig en met liefde zoeken zij elkaar op tot de dood hen scheidt. De film verbeeldt de pogingen van de vier zussen om met dit verdriet om te gaan, om zo grip te krijgen op de vergankelijkheid.
2 Het was geen kwestie van willen. De film moest worden gemaakt. Vijftien jaar geleden hebben Marnie Blok, Adelheid Roosen, Lieneke Le Roux, Leonoor Pauw, Jolein Laarman, Maartje Nevejan en ik de film Broos gemaakt. Over het lief en leed van vijf zussen. Vaak spraken we over een vervolg, maar de noodzaak ontbrak. Toen we ruim drie jaar geleden hoorden dat Leonoor ongeneeslijk ziek was, was die noodzaak er meer dan ooit. Leonoor wilde creërend het leven verlaten. We besloten opnieuw de handen ineen te slaan en een film te maken waarin Leonoors ziekte centraal zou staan om zo meer begrip te krijgen voor haar aanstaand sterven en de dood in het algemeen.
3 Geen romantische komedie. Ik heb jarenlang gedacht dat ik dat ook moest kunnen. Genrefilms maken. Maar ik weet nu inmiddels dat daar mijn talent niet ligt. Iedere film is voor mij een onderzoek waarin ik niet precies weet waar ik uitkom. Ik vind het mooi als films ruimte hebben en grillig zijn. Zoals het leven zelf. Ik vind het saai als ik te veel het verhaal wordt ‘ingemanipuleerd’. Na iedere film roep ik dat ik nu echt een keer een supergeestige film wil maken. Dat meen ik oprecht want ik vind lachen belangrijk, maar ik blijk toch keer op keer de zware kant van het leven op te zoeken. Het zij zo. Zolang iedere film een nieuwe uitdaging blijft en er genoeg publiek is voor de films die ik maak, prijs ik mezelf gelukkig.
4 Kan ik niet zo kort beantwoorden dus ik houd het bij een opmerking. Laat de bureaucraten het niet van de creatieven overnemen. Ik ben blij dat er mensen zijn die het lef hebben om initiatieven zoals Brozer te steunen. Niet iedere film is gebaat bij een volledig uitgewerkt en ‘doorgeanaliseerd’ script. Naast geld van honderden bekenden en onbekenden, ons eigen geld en de steun van de crew hadden we deze film niet kunnen maken als Frank Peijnenburg (artistiek intendant Nederlands Filmfonds), Joost de Wolf (VPRO) en Kees Vlaanderen (HUMAN) ons niet op basis van vertrouwen in het team en de urgentie van het onderwerp geld hadden gegeven om door te gaan.
5 Ik hoop altijd dat mijn films spiegels zijn. Iedereen ziet zichzelf en dus iets anders in de film. Menselijk gepruts in dit grote universum. In Brozer moesten we ons, even gruwelijk als wonderschoon, verhouden tot de dood. De Brozer-zussen zijn totaal verschillend in hun omgang met hun zieke zus Muis. Dat levert mooie, universele scènes op. En omdat we wisten dat we — in the end — afscheid moesten nemen van Leonoor, werden wij allen ultiem geconfronteerd met de grenzen van fictie. Dit heeft een film opgeleverd met een filmtaal die er nog niet was. Maar bovenal is de film door de grootse manier waarop Leonoor afscheid neemt van het leven, niet alleen zwaar en verdrietig maar ook hilarisch en liefdevol geworden en ik denk dat de film daardoor louterend werkt.
Te zien op het NFF en vanaf 2 oktober in de bioscoop.
Joram Lürsen
Bloedlink
1 Bloedlink gaat over twee mannen die een jonge vrouw ontvoeren. De mannen kennen elkaar uit de bak en het meisje komt van een familie met geld. Maar als ze eenmaal met zijn drieën in een afbraakflat zitten, gaat alles anders dan de mannen hadden voorbereid. Het is een spannende film waarin die drie mensen om de macht strijden op leven en dood. En de hoofdrollen worden gespeeld door drie fantastische acteurs, Marwan Kenzari, die vorig jaar een Gouden Kalf won, Tygo Gernandt en de prachtige Sarah Chronis.
2 Het is een heel compacte film. Drie acteurs, weinig locaties, veel interne spanning. Voor een regisseur een uitdaging om daar een spannend geheel van te maken. Ik vind het leuk om genres af te wisselen en na romantische komedies en familiefilms had ik zin in iets totaal anders.
3 Ja, dat is dus grappig. Mijn volgende film wordt Publieke werken naar het boek van Thomas Rosenboom. Het speelt zich af in 1885 rond de bouw van het Centraal Station in Amsterdam, in Hoogeveen waar turfstekers om hun bestaan vechten en zelfs een stuk in New York 1885. Prachtig noodlotsdrama. Heel uitdagend en ingewikkeld omdat er natuurlijk bijna niks meer in originele staat is. We draaien deels in Hongarije en deels in Nederland. Op alle fronten iets totaal anders dan ik hiervoor heb gedaan. Gelukkig werk ik wel met Topkapi, de producent met wie ik al veel films heb gemaakt en veel mensen in de crew waar ik meestal mee werk. En heel goede acteurs. Daar draait het toch om.
4 Ja, wie ben ik om dat te zeggen? De Nederlandse film is zo divers dat iedereen voor zichzelf bepaalt wat hij wil maken. Maar goed, als je mijn mening wil weten denk ik dat het goed zou zijn om iets minder gebaande paden te bewandelen op voorhand. We zouden bij het bedenken van filmplannen misschien iets meer moeten uitgaan van wat ons allemaal hier bezig houdt en wat ons bindt. De Denen doen dat slim. Ze maken commerciële films die een maatschappelijk engagement in zich hebben zonder dat het heel erg opvalt zoals In a Better World, Jagten en The Shooter. Films die gaan over zaken en dilemma’s die spelen in een westerse samenleving. Vals beschuldigd worden van pedofilie, een milieuactivist die het niet meer pikt en naar de wapens grijpt, hoe ga je als welopgevoed mens om met geweld als het opeens jou overkomt. Dat soort thema’s verwerkt in heel spannende en persoonlijke films. Niet alleen in Denemarken zeer goed bekeken door het publiek maar ook internationaal zeer gewaardeerd. Ik heb de indruk dat filmmakers, producenten en schrijvers elkaar daar opzwepen in ambitie en kwaliteit.
5 Film is voor mij belangrijk omdat het een medium is dat me kan boeien en raken. Je beleeft met film verhalen vanuit iemand anders perspectief, leeft mee met personages en volgt een plot, bedacht en uitgevoerd door interessante intelligente mensen. Tenminste, als het goed is. Het is moeilijk om iets bijzonders te maken. Iets dat voor andere mensen waardevol is. Ik heb niet de illusie dat film de wereld kan veranderen. Wel dat het sommige mensen troost of verheldering kan geven in hun bestaan. Of ze gewoon een leuke of spannende avond kan bezorgen. Daar is ook niks mis mee.
Te zien op het NFF en vanaf 25 september in de bioscoop.
Marco van Geffen
In jouw naam
1 In jouw naam gaat over mensen zoals jij en ik. De film vertelt het tragische liefdesverhaal van een gelukkig stel wiens geluk in duigen valt als hun eerste kind vlak na de bevalling sterft. Ze doen elk op hun manier hun best om daar mee om te gaan, maar de man raakt meer en meer geïsoleerd in zijn verdriet. Stap voor stap verliest hij de controle over zijn leven, om uiteindelijk een daad te begaan die hij zelf nooit voor mogelijk had gehouden.
2 Nederland is een fijn en veilig land. Maar soms ook een beetje naïef, of zelfs saai. Maar ik ben elke keer weer geschokt als ik hoor dat ergens iemand een gruwelijke daad heeft gepleegd: zijn kinderen gedood, zijn partner. Ik denk dat het belangrijk is deze verhalen te vertellen, om in die verhalen een poging te doen iets te begrijpen van hoe mensen tot zo’n ongelofelijke daad kunnen komen. In jouw naam is zo’n poging.
3 Een sciencefictionfilm, hoop ik. Geen grapje: Breach gaat die heten. Gebaseerd op A Midsummer Nigth’s Dream, maar mensen verdwijnen niet naar ’the Enchanted Forest’ om hun dromen te volgen, maar gaan offline.
4 Meer relevante thema’s en internationale focus wat betreft de verhalen die we vertellen. Maar verder gaat het heel goed met de Nederlandse film: we winnen vaker prijzen op festivals, het aandeel Nederlandse films die gezien worden in de bioscopen is toch toegenomen? En we hebben een belastingmaatregel.
5 Film vertelt verhalen. En via verhalen krijgen we de mogelijkheid de wereld beter te begrijpen. Dus: boeken, films, toneel: allemaal mogelijkheden om een beetje invloed te hebben op de wereld, alleen: op een zijdelingse manier, niet dwingend, maar verleidend.
Te zien op het NFF en vanaf 9 oktober in de bioscoop.
Saskia Diesing
Nena
1 Nena gaat over de zestienjarige Nena, die in de nazomer van ’89 voor het eerst van haar leven serieus verliefd wordt op Carlo, de pitcher van het plaatselijke honkbalteam. Tegelijkertijd wordt ze geconfronteerd met een zelfmoordpoging van haar zwaar invalide vader Martin. Ze is tot op het bot gekwetst en ontdekt dat zijn doodswens al langere tijd bestaat. Maar met het ontdekken van haar eigen levenslust beseft ze dat het bestaan voor haar vader Martin steeds uitzichtlozer wordt.
2 Als je als kind beseft dat je ouders zich, door een identiteitscrisis, scheiding of ziekte, grotendeels ook maar door het bestaan worstelen en daarbij voor jou onnavolgbare keuzes maken, is dat het startsein voor je volwassenwording. Een film maken over deze periode waarin dat gebeurt, is een langgekoesterde wens van mij. Een schurend en soms pijnlijk grappig, deels autobiografisch, coming of age-drama over ziekte, zelfmoord en onvoorwaardelijke liefde. Maar tegelijk ook een film over het overweldigende gevoel van de eerste verliefdheid, de eerste keer seks en het zicht op een bestaan buiten het gezin waarin je opgroeit. Het gevoel dat de toekomst nog volledig open is, dat er nog heel veel opwindends in het verschiet ligt.
3 Een boekverfilming! We willen namelijk Dorst, de roman van Esther Gerritsen, en coscenarist van Nena, verfilmen. Ook een film over ziekte, dood en verval, maar deze keer over een moeder-dochterrelatie.
4 Ik vind dat we het eigenlijk best goed doen. Het aanbod is, zeker voor zo’n klein land, heel divers, zowel op commercieel gebied als op artistiek niveau. Er zijn gewoon ontzettend veel getalenteerde en gedreven mensen aan het werk in het filmvak. Ik zou iedereen een beetje meer geld, respect en erkenning gunnen, vooral de vele zzp’ers, die vaak lange dagen maken: achter hun computers, op de sets, in de montagehokken en op de productiekantoren. En vooruit, een filmmaker als Noah Baumbach, mis ik misschien nog wel. Geestig, vilein en toch vol mededogen voor zijn weerbarstige karakters.
5 Dit was een bepalend filmmoment in mijn leven: Ik denk dat ik een jaar of dertien, veertien moet zijn geweest, toen ik De witte waan van Adriaan Ditvoorst op tv zag. Het was zondag, ik was alleen thuis en kon me eindelijk onttrekken aan het dictaat van Studio Sport. De film, met Thom Hoffman in de hoofdrol die samen met zijn moeder zelfmoord pleegt aan het einde van de film, ontroerde me op een manier zoals ik nog niet eerder had meegemaakt tijdens het kijken naar een film, ook al begreep ik op dat moment niet alles wat ik zag en hoorde. Een ontregelende en tegelijk troostrijke film over gekte, eenzaamheid en de zelfverkozen dood. En weer die complexe disfunctionele kind-ouderrelatie, een thema dat me blijkbaar van jongs af aan heeft beziggehouden.
Vanaf 11 september in de bioscoop.
Rozemyn Afman
Hollywood Banker
1 In de jaren 80 wordt mijn vader, Nederlander Frans Afman, de belangrijkste bankier van Hollywood en een van de machtigste mannen in de industrie. Gedurende bijna twintig jaar is mijn vader doorslaggevend in de totstandkoming van films als Platoon, The Terminator en Dances with Wolves — allemaal independent films die zonder grote studio’s werden gemaakt. Ook staat hij aan de wieg van vele onafhankelijke productiemaatschappijen, zoals Cannon, Hemdale en Carolco. Met Hollywood Banker vertel ik het levensverhaal van mijn vader, en hoe hij niet alleen de filmwereld veranderde maar ook mijn eigen leven.
2 Ik woonde in New York, toen ik het telefoontje kreeg waarvan je hoopt dat je het nooit zal ontvangen. Bij mijn vader was een vergevorderde vorm van alvleesklierkanker geconstateerd. De vooruitzichten waren verre van gunstig. Hals over kop heb ik alles laten vallen en ben ik teruggereisd naar Nederland om bij hem te zijn en voor hem te zorgen. Gedurende deze kwetsbare tijd vertelde mijn vader dat hij altijd zijn memoires had willen schrijven. Aangezien er niet veel tijd restte, besloot ik te beginnen aan een verhaallijn voor een documentaire om op deze versnelde manier zijn wens in vervulling te laten gaan.
3 Hollywood Banker is mijn eerste film en dit persoonlijk portret ligt zeer aan mijn hart. Ik wil verhalen blijven vertellen waar mijn persoonlijke interesse ligt en die me raken. Juist dan kan je een film met liefde en plezier maken, wat vaak ook zichtbaar is in de uiteindelijke documentaire. Op dit moment ben ik meerdere onderwerpen aan het ontwikkelen.
4 Ik geloof heel erg in de Amerikaanse stijl van storytelling: een verhaal duidelijk en gestructureerd vertellen, waarbij het overbrengen van informatie niet wordt geschuwd. Ik zou dit alleen meer in combinatie willen zien met de Nederlandse artisticiteit. Dan heb je echt het beste van twee werelden.
5 Film heeft zijn eigen taal en met deze taal kun je zoveel dingen zeggen. Je hebt dialoog, je hebt muziek, je hebt zoveel instrumenten. En dus kan je een gevoel uitdrukken en een gedachte overbrengen die niet op een andere manier kan worden overgebracht.
Te zien op het NFF en vanaf 2 oktober in de bioscoop.
Marieke Niestadt
Bittersweet
1 De documentaire Bittersweet vertelt het verhaal van de Australische bokster Diana Prazak, die is uitgenodigd voor het WBC wereldtitel gevecht in Stockholm door de onbetwiste nummer 1 van de wereld Frida Wallberg. Met haar trainster Lucia Rijker, zelf zesvoudig wereldkampioen(kick)boksen, bereidt ze zich voor op het allesbeslissende gevecht. Haar grootste wens, de beste ter wereld worden, is dichtbij maar ook heel ver weg. De film laat de emoties zien in de zes weken voor het gevecht, de mentale voorbereiding, de strijd tegen het gewicht, de relatie met haar trainster en de verlammende angst om te verliezen. De harde strijd in de ring neemt echter een dramatische wending. Wat het gevecht van haar leven moet worden verandert in een nachtmerrie.
2 Ik kwam Lucia en Diana tegen in Los Angeles tijdens hun voorbereiding voor een titelgevecht in Australië. Meteen voelde ik dat daar een verhaal inzat maar ik kon en deed daar verder niets mee. Diana was de underdog maar won. Ik voelde dat als een gemiste kans. Een jaar later hoorde ik van Lucia dat Diana tegen de absolute nummer 1 van de wereld Frida Wallberg zou vechten om de wereldtittel en toen kon ik niet anders dan onmiddellijk mijn camera te pakken en voor dit verhaal te gaan.
3 Ik weet nog niet wat mijn volgende film gaat zijn. Bittersweet startte zomaar midden op een dag. Ik kijk altijd met open ogen naar de wereld. Ik draai wat mij raakt of bijzonder interesseert. De ene dag film ik Bradley Cooper en zelfs Oprah Winfrey, de volgende dag word ik geraakt door dierenleed. Zodra ik iets tegen kom, spring ik erin. Bij mij ontstaat het verhaal vooral voor de camera en later achter mijn montagetafel. Grote kans dat ik binnenkort weer tegen een project aan loop, maar misschien ga ik wel iets heel anders doen. Fictie of zo. Ik hou altijd alles open. Ik maak wat mij interesseert.
4 Dat is lastig om als beginnende filmmaker te zeggen over een al lang bestaande markt, maar met mijn ervaringen in het buitenland zou ik zeggen; denk ook na of de film in het Engels gemaakt kan worden. Mijn film is automatisch een Engelse documentaire geworden en daardoor makkelijk opgepakt in bijvoorbeeld Amerika waar Bittersweet op drie festivals drie prijzen heeft gewonnen. In Nederland ben ik superblij dat A-film Benelux mijn documentaire heeft opgepakt maar ook in andere landen kan de film probleemloos worden uitgebracht. De wereld wordt je markt.
5 Voor mij is het vastleggen van beeld heel belangrijk en het mooiste wat er is. Het verhaal van Bittersweet was verloren geraakt in de tijd als ik er niet met mijn camera op had gezeten. Niets meer dan een kort berichtje in een krant. Het verhaal was gebeurd maar niet vastgelegd. Nu ligt er een film die mensen emotioneert en inspireert. Stel je trouwens toch eens voor dat er al film had bestaan in de tijd van de Romeinen. Hoe onvoorstelbaar waardevol zou dat niet zijn.
Te zien op het NFF en vanaf 2 oktober in de bioscoop.
Tallulah Hazekamp Schwab
Dorsvloer vol confetti
1 Over Katelijne die opgroeit in een gezin waar soberheid de norm is. Maar Katelijne droomt van een avontuurlijker leven. Dorsvloer vol confetti is het verhaal over hoe ze tegen de stroom inzwemt en uiteindelijk haar leven in eigen hand neemt.
2 Ik vond het een prachtverhaal met een hele mooie hoofdpersoon. Ik ben op mijn 18e naar Nederland gekomen en in Amsterdam gaan wonen. Voor mij was dit een heel exotisch milieu waar ik weinig van wist. Terwijl mijn oma vergelijkbaar opgroeide. Ook zij heeft zich los geworsteld en is toen uit Nederland vertrokken. Daarbij kwam ik er achter hoe prachtig Zeeland is. Ik keek mijn ogen uit toen ik er voor het eerst kwam. De visuele rijkdom maakt het contrast met de typische Zeeuwse soberheid perfect voor een film.
3 Ik heb wel zin in een thriller eigenlijk.
4 Eigenzinnigheid.
5 Dit was een bepalend filmmoment in mijn leven: Toen ik Wild at Heart zag. Ik was daar helemaal ondersteboven van destijds. Ik ben opgegroeid met film en theater, maar toen ik dat zag begreep ik dat er nog veel meer mogelijk was. Het was een soort ontplofte wereld, een hyperrealiteit.
Te zien op het NFF en vanaf 2 oktober in de bioscoop.
Pim van Hoeve
Dummie de Mummie
1 Dummie de Mummie is gebaseerd op de gelijknamige boekenreeks van Tosca Menten en gaat over de 11-jarige Goos, die met zijn vader teruggetrokken op een boerderij leeft. Als hij als enige niet uitgenodigd wordt voor een klassenfeestje aan het begin van de zomervakantie wenst hij in stilte dat hij ook eens een feestje had. Op dat moment slaat de bliksem in een vrachtauto die een kindermummie naar een nabijgelegen museum vervoerd. De mummie komt tot leven en duikt op op het erf van Goos. Dat zet zijn leven totaal op zijn kop.
2 Het scenario van Tijs van Marle vertelt een stoer, bijna mythisch verhaal met veel humor dat uiteindelijk heel ontroerend is. Samen met cameraman Guido van Gennep, art director Dimitri Merkoulov en editor Elsbeth Kasteel werd ik door de afgelegen setting en iconische karakters geïnspireerd om de film heel bijzonder vorm te geven: Dummie de Mummie is een soort Nederlandse polderwestern geworden. En mijn eerste film die ik aan Puck, mijn dochter van bijna 8 kon laten zien. Om naast haar te zitten tijdens een testscreening was al een mooie ervaring op zich. Op het testformuliertje mocht ze na afloop haar waardering invullen. Helemaal anoniem natuurlijk. Maar door naast het omcirkelde cijfer (10!) ook nog eens in haar onnavolgbare handschrift ‘dikke’ te schrijven, had ze zichzelf toch verraden. En van mij een hele blije vader gemaakt.
3 Een echte muziekfilm. Doe Maar! vertelt — met de liedjes en teksten van de gelijknamige band — een rauw en ontroerende liefdesverhaal dat speelt tijdens de kraakrellen in 1980. Het scenario is van Pieter Bart Korthuis die er meer dan vijf jaar aan gewerkt heeft. Volgend jaar gaan we film eindelijk draaien, echt een droom die in vervulling gaat.
4 Ik geloof niet dat het Nederlandse makers aan lef en eigenzinnigheid ontbreekt. Wel dat het heel lastig is om meer risicovolle projecten voor de bioscoop gerealiseerd te krijgen. Voor televisie gaat dat vaak iets makkelijker en ik vind dan ook dat daar de afgelopen jaren veel interessante dingen gemaakt zijn. Ik weet dat het een cliché is, maar een beetje meer geld zou helpen om meer risicovolle projecten sneller van de grond te krijgen. En juist daarmee kunnen we ons meer onderscheiden. Maar soms is er maar één film nodig die succesvol is en daarmee de weg opent voor veel anderen. Daarop hopen (en mikken, als maker) is misschien kansrijker dan die eeuwige hoop op meer geld.
5 Ik denk dat het een bindende factor in elke cultuur is om elkaar verhalen te vertellen. Film is voor mij de ultieme manier om dat te doen, of te ondergaan: twee uur lang, ongestoord in een zaal vol (of bijna leeg, ik ga meestal ’s middags), ondergedompeld in beeld en geluid. In het beste geval ga je dan een andere wereld in en vergeet je jezelf. Soms is dat ontspannend, soms grappig, soms ergerniswekkend, soms ontroerend, maar op de een of andere manier bijna altijd verrijkend.
Te zien op NFF en vanaf 9 oktober in de bioscoop.
Albert ’t Hooft en Paco Vink
Trippel trappel Dierensinterklaas
1 Trippel trappel is een animatiefilm voor de hele familie. Het verhaal gaat over drie huisdieren die op pad gaan om aan Sinterklaas cadeautjes te vragen. Ze vinden het namelijk maar raar dat de huisdieren — die altijd braaf zijn — geen cadeaus krijgen. Het is echter al Pakjesavond dus ze moeten hun lijstjes zelf naar de boot brengen, een komisch en spannend avontuur vol obstakels. Op de boot zelf worden ze gedwarsboomd door een nogal hebberige rat en ook Sinterklaas moet wel een beetje overtuigd worden.
2 Het is altijd de ‘heilige graal’ van animatie in Nederland geweest: de lange geanimeerde bioscoopfilm. Ook voor ons. We maken al jaren met veel plezier korte films en opdrachtwerk en blijven dat waarschijnlijk ook doen, maar de bioscoopfilm? En dan ook nog een die helemaal oorspronkelijk is, dus niet gebaseerd op een bestaand merk, boek of iets dergelijks, dat is uniek in Nederland. Het was een geweldige uitdaging om dat helemaal in Nederland te animeren, met Nederlands talent, nieuw script, eigen ontwerpen. En het is superleuk om te proberen een ‘instant klassieker’ te maken. We hopen dat deze film de ‘standaard’ wordt voor de Sinterklaasfilm. Zoals voor ons de oude Disneyfilms dat zijn en waren. Films die je elk jaar weer wil zien. Met je kinderen, kleinkinderen, opa en oma.
3 Uhm… ja daar vraag je zo wat. Dit was een project van ruim vijf jaar, de volgende film wordt een korte film? Of een fijne opdrachtfilm? Met een kleiner team in ieder geval. Het is namelijk niet niks, ruim een jaar 25 mensen aansturen. En op afstand ook nog eens een team van ruim 20 mensen aan het werk houden dat inkleurt en achtergronden maakt. Maar als we uitgerust zijn, staat een vervolg op Trippel trappel natuurlijk hoog op de agenda. We hebben de designs, stijl, de karakters en het team en het zou geweldig zijn Trippel trappel 2 te maken. Geen Sinterklaasthema, maar een internationaal en universeel verhaal. Deze film gaat zelfs al in verschillende taalversies naar Nederland, België en Noord-Frankrijk en de salesagent maakt een Engelse dub, maar animatie kan in principe natuurlijk de hele wereld over.
4 Als we eerlijk zijn hebben we daar niet echt een idee over. Inhoudelijk? Zakelijk? Wij vinden vooral dat Nederland meer animatie nodig heeft. En dus vooral meer ambitie en lef en grootse plannen. Hopelijk is deze film een soort vlaggenschip voor de animatiesector. Het grote ‘yes we can’. Want hoewel het Filmfonds bijvoorbeeld enorm zijn best doet animatie vooruit te duwen, is het niet vanzelfsprekend dat de animatie-‘industrie’ in Nederland het internationaal gaat redden. Kwaliteit genoeg, talent te over, maar we leven in een piepklein land in een hele grote wereld. Grote projecten laten hopelijk zien dat we ondanks onze economische achterstand in Nederland niet hoeven te blijven hangen in kleine prachtige projecten of erger: in grote middelmatigheid.
5 Film in het algemeen? Oh dear. Film is belangrijk omdat het een krachtig middel is om verhalen te vertellen. Is het daarom belangrijk? Laten we het dicht bij onszelf houden: Trippel trappel is een film die al voor 4+ te begrijpen en leuk moet zijn. De film zit vol actie en grappen en heeft een volwassen plot, maar we wilden per se iets maken dat voor de jonge kinderen goed, leuk en spannend zou zijn. Daarvoor moet je echter heel zorgvuldig te werk gaan. Jonge kinderen krijgen in onze ogen een hoop flauwekul over zich heen op tv en in de bioscoop. We wilden dus een avontuurlijk familiefilm maken, maar wilden bijvoorbeeld ook iets toevoegen aan het concept van Sinterklaas; dat het niet allemaal draait om ‘meer meer meer’. Dus dat het allermooiste cadeau vriendschap is. Beetje belerend wellicht, maar kinderen kijken zo veel films in hun leven, het minste wat je als makers kan doen is zorgen dat er iets positiefs in zit, naast dat het gewoon leuk is.
Te zien op NFF en vanaf 8 oktober in de bioscoop.
Het Nederlands Film Festival vindt plaats van 24 september t/m 3 oktober in Utrecht | Foto’s Albert ’t Hooft, Paco Vink, Marco van Geffen, Mijke de Jong, Pim van Hoeve, Shariff Korver, Rozemyn Afman door Angelique van Woerkom. Foto Joram Lürsen: A-film. Foto Marieke Niestadt door Stella Gomans. Foto Saskia Diesing door Angelien Docter.