Logboek 1: The Grand Budapest Hotel
Voor de Filmkrant en het Laboratorium Actuele Kunstkritiek onderzoekt Hugo Emmerzael de mogelijkheden en moeilijkheden bij het maken van filmjournalistieke video-essays. Door ze te maken. Te beginnen met een blik op Wes Andersons The Grand Budapest Hotel.
Het lastigste aan het maken van een video-essay over een nieuwe film is de deadline. Ik heb The Grand Budapest Hotel zaterdagavond kunnen zien, en minder dan een week later moest de video af zijn. Montage kost veel tijd, dus dat was aanpoten. In die kleine week heb ik dan ook meer dan tien uur besteed aan dit filmpje van tweeëneenhalve minuut.
Een andere barrière is de hoeveelheid beschikbaar materiaal. Ik wilde laten zien hoe gelaagd de verbindingen tussen verschillende tijdslijnen en verhaallijnen in de film zijn. Er was echter van één specifieke tijdslijn in de film nergens materiaal beschikbaar. Ik wilde de schrijver van het verhaal in het verhaal in zijn drie levensfases laten zien, maar een shot van hem als mooie buste is nergens te vinden — nog geen lullig plaatje via Google. Dit gebrek aan materiaal heeft duidelijke gevolgen voor de diepgang van het essay.
Het materiaal dat in de officiële electronic press kit (EPK) beschikbaar was, bleek beperkt tot een paar trailers (die meestal dezelfde shots gebruiken, maar dan in een andere volgorde), vier clips en een korte featurette over het maken van de film. In de trailers zaten natuurlijk erg mooie en bruikbare shots, maar vaak slechts als korte flitsen. Ik heb dan ook veel shots moeten vertragen. De individuele shots uit de trailers deelde ik op in thema’s als liefde, geweld, hotel, et cetera. Van daar uit kon ik shots aan elkaar plakken.
Mijn eerste idee bij de film was om personages uit Wes Andersons eerdere films te gebruiken als vertellers voor het essay, maar dat bleek echt niet haalbaar, zeker gezien de korte tijd. Door die beperking bleven slechts twee opties over: zelf een voice-over inspreken (maar dat wilde ik liever niet) of met tekst het punt maken. Om de tekst toch zo veel mogelijk met de wereld van de film te verbinden, koos ik voor het lettertype dat Anderson ook in zijn trailers gebruikt.
Al met al was het erg leuk en interessant om op zo een andere manier met de film te engageren. Het zelf reconstrueren van het verhaal door middel van een relatief kleine selectie aan beschikbaar beeldmateriaal was erg uitdagend, maar wel belonend. Ik heb in mijn filmpje geprobeerd het narratief uiteen te zetten en wat nadruk te leggen op een veel voorkomend stilistisch middel van de regisseur. Het resultaat is misschien niet zo diepgaand, maar voor mijn gevoel kon ik binnen de beperkingen niet heel veel meer.
Hugo Emmerzael