Footnote

Slapstick en stoeiende schriftgeleerden in Israëls inzending naar de Oscars.

Is de waarheid altijd het belangrijkst? Of moet die kunnen wijken om de lieve vrede te bewaren? Waar anders een film over die vraag te situeren dan in Israël, epicentrum van de joods-christelijke waarheidsvraag en geopolitiek kruitvat voor fundamentalisten uit alle windstreken.
Joseph Cedars kluchtige Footnote houdt die grote vraag met opzet klein door de strijd over de waarheid te laten zien als de rivaliteit tussen vader en zoon, een van die andere tijdloze avonturen van homo sapiens. Met sardonisch genoegen moet Cedar zijn scenario hebben geschreven want hij maakte zijn protagonisten Eliezer en Uriel Shkolnik allebei schriftgeleerden aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem. Allebei bestuderen ze de letter en de geest van de Talmoed, volgens de Joodse overlevering de neerslag van het woord van God. In een land dat z’n bestaansrecht daaraan ontleent is die studie geen sinecure. Vader Eliezer is meer van de letter, Uriel meer van de geest. En dus een charlatan, beweert de vader. Die onderlinge strijd beweegt zich naar een kookpunt wanneer Eliezer de langverwachte Israëlprijs krijgt toegekend.
Achter de façade van slapstick verschuilt zich een slim scenario dat de vloer aanveegt met kinderachtig en zelfdestructief gedrag van teveel ego’s in een te kleine ruimte. Een beeld dat meerdere keren letterlijk terugkomt. Dat kun je vertalen naar de nationale politiek maar ook daar draait het uiteindelijk om individuen, die kleinste eenheid van onvermogen. Daar begint het mee. Cedar noemt Footnote daarom een tragedie. Want individuele ideeën over de omgang met de waarheid blijken in laatste instantie funest.

Ronald Rovers