The Thinking Machine 38

Cristina Álvarez López & Adrian Martin keken onlangs Judy and Punch en werden we wakker bij de eindcredits waarbij opvallende archiefbeelden te zien waren. Dat leidde hen naar Philippe Grandrieux’s Sombre, en vervolgens tot dit nieuwe video-essay.

Judy and Punch (Mirrah Foulkes, 2019) eindigt met Australische journaalbeelden uit 1950. Ze tonen kinderen die reageren op een poppenvoorstelling van Jan Klaassen en Katrijn (Punch en Judy in het Engels). De kinderen schreeuwen, huilen, trillen van opwinding; de kleine toeschouwers gaan volledig op in het spektakel. De reportage riep bij ons Philippe Grandrieux’s Sombre (1998) in herinnering, dat begint met vergelijkbare beelden. Grandrieux toont nergens het toneel, en ook wij besloten om de poppenkast te verwijderen, om vervolgens deze twee groepen publiek met elkaar te vermengen. Hoewel er bijna een halve eeuw tussen hen zit, zijn ze opvallend vergelijkbaar in hun reacties en stuiptrekkingen. De beelden doen ook denken aan ons eigen film-toeschouwerschap, want de kinderlijke kijker zit ergens nog steeds in ons allemaal.