Teddy Cherim – 27 september 2012

Teddy Cherim co-regisseerde Sterke Verhalen voor een no-budget en onderzoekt de wereld van het onafhankelijk filmmaken. Deze maand: schrijven is uitstellen, wikken en wegen.

Het is moeilijk om aan iets ‘groots’ te beginnen. Om überhaupt ergens aan te beginnen. Deze column bijvoorbeeld ligt al dagen klaar in mijn hoofd. Ik weet precies hoe ik hem wil schrijven. Maar ik stel het al dagen uit. Dat terwijl ik vrij heb genomen om te schrijven! Niet alleen aan deze column, maar aan een film. Ik moet bekennen dat ik wat betreft de film nog minder goed weet hoe ik het allemaal aan wil pakken. Maar een ding is zeker: Get the fuck off your ass and write something!
Met schrijven zit je achter je computer. Vroeger zat je achter een blank vel papier of een typemachine. Die hadden geen andere functies. Mijn computer heeft, los van spelletjes en email: internet. Met al die vreselijk leuke (GIF-websites), saaie en stressvolle dingen. Facebook bijvoorbeeld, waarop je ziet hoe goed het met je ‘vrienden’ gaat. Iedereen is op vakantie of heeft ergens succes mee. In mijn geval zijn veel vrienden filmmakers en hebben ze allemaal net een nieuwe film gemaakt op een tropisch eiland. Op Voetbalzone word ik eraan herinnerd dat ik geen professioneel voetballer ben geworden. Dat was ook een persoonlijke keuze. Ik wilde meer tijd voor mijn vrienden hebben. Anders had ik nu voor Ajax gespeeld. Vraag het aan mensen die me kennen. Ajax. Op Twitter is het nog geflipter dan op Facebook. Ik weet niet wat mensen daar aan het zeggen zijn. Ik weet niet wat ik daar aan het zeggen ben maar ik zeg het. Het is belachelijk. Christenen die me aanmaningen sturen omdat ik godverdomme tweet. PVV-ers die me uitschelden omdat ik D66 stem. En filmmensen die het niet eens zijn met mijn ideeën over bepaalde films. Op NU.nl lees ik dat de wereld verder in elkaar aan het stortten is. Ik ga weer terug naar Facebook. Ik haat het. Groundhog Day all over again. Nu weer urenlang niets gedaan.
Op een gegeven moment zit je dan te staren naar een blanco pagina script. Alle andere tabbladen zijn gesloten. Je begint met schrijven. Heerlijk. September 1944, ‘Operation Market Garden’. Amerikaanse soldaten kruipen op een stelling van de moffen af. Terwijl de Duitsers staan te roken en zeggen dat alle Nederlandse vrouwen hoeren zijn, worden ze in een gigantische, bloederige killer surprise attack total annihilatie gepakt! Twee pagina’s geschreven in een half uur. ’s Avonds in de kroeg vertellen dat ik de hele dag heb geschreven. En er zelf ook volledig in geloven.
Want ik ben wel de hele dag ‘bezig geweest’ met schrijven. Uitstellen, wikken, wegen. Als je machinaal de hele dag zou schrijven zou het wellicht geen kunst meer te noemen zijn. Meer een ambacht. Maar is schrijven dat niet? Ik vind filmmaken eerder een ambacht dan een kunst. Tenzij je echt videokunst maakt voor in musea. Is de vertwijfeling niet het zekere? Ik weet het ook niet. Maar ik weet wel dat ik dit wilde schrijven. Bij een scenario zou het even simpel moeten zijn. Maar toch heb ik iedere dag deze zelfde worsteling. Ik ben benieuwd of het ooit makkelijker wordt. Ik denk het niet.

Teddy Cherim