Scherpstellen – 14 juni 2016

Veel moois blijft op een enkele festivalvertoning na onvertoond in de Nederlandse filmtheaters. Daarom deze oproep: distributeur gezocht voor de onverwachte toppers van het Filmfestival Rotterdam. Of kunnen we beter zeggen: Doek gezocht?

"Kunt u ons in uw land een distributeur aanbevelen?" Producent Marje Jurtshenko van de Estse film autumn ball mailde na afloop van het Filmfestival Rotterdam vrolijk in de rondte om een geschikte distributeur te vinden. Jammer dat die er nog niet is, want autumn ball is een ijzersterk debuut. Maar sommige films worden in het festivalgeweld stomweg niet opgemerkt of, waarschijnlijker, passen niet in het doelgroepdenken dat distributeurs hanteren. Daardoor dreigen we talent mis te lopen. De Filmkrant verzamelde de IFFR-films die meer liefde van de Nederlandse distributie verdienen.

AUTUMN BALL
Hunkeren!
Waar komt toch die melancholie vandaan waarop ze ten oosten van Duitsland patent lijken te hebben? Altijd overheerst een koud licht en de ontzagwekkende leegte. Niemand ontsnapt er aan zijn eigen nietigheid. Veikoo Õunpuu portretteerde in zijn debuut bewoners van een nieuwbouwflat aan de rand van de Estse hoofdstad Talinn. Iedereen hunkert naar contact of ze laten het contact dat ze hebben door hun vingers glippen. Gefilmd met een rust en terughoudendheid en een oog voor vermaak in de treurigheid die onmiskenbaar aan Kaurismäki doen denken. Maar goed, dat doet er eigenlijk niet eens toe. Hier gaan we meer van horen. Met of zonder Nederlandse distributie.
Ronald Rovers

CARGO 200
Nooit meer!
Opdat wij nooit zullen vergeten hoe onheilspellend en sinister 80 jaar Sovjet-Unie was. Weg met die CCCP T-shirts, weg met de valse nostalgie. No more good bye lenin!
Mike Naafs
cargo 200 van Aleksei Balabanov werd tijdens het afgelopen Filmfestival Rotterdam bekroond met de KNF-prijs van de Nederlandse filmkritiek. Die prijs wordt facilitair ondersteund door Holland Subtitling in de vorm van de ondertiteling van een filmprint. Dat zou toch iemand over de streep moeten trekken. Wie durft?

THE REBIRTH
Pijn en verzoening
Stel: u bent een alleenstaande moeder in Tokio met een 14-jarige dochter, die op school in een ruzie een medeleerlinge doodsteekt. Er komt een tv-interviewer langs. "We zijn een gewone moeder en dochter", zegt u huilend. De interviewer gaat ook langs bij de alleenstaande vader van het vermoorde meisje. "Waarom moest ze dood?", vraagt hij vertwijfeld. Ook al bent u niet schuldig, als moeder wordt u verteerd door schuldgevoel. U zoekt contact met de man, die uit Tokio is vertrokken, omdat de stad hem aan de tragedie doet denken. Hoe breekt u door zijn pijn? the rebirth (van Filmmaker in Focus Masahiro Kobayashi) is een minimalistisch, ijzig stil drama over schuld, pijn en verzoening. Begrijpen we zo’n film nog in het schreeuwerige Nederland? Uitbrengen!
Jos van der Burg

MOMMA’S MAN
Navelstreng
Mikey — zojuist vader geworden — verschanst zich in het appartement van zijn ouders, om pingelend op zijn gitaar en lezend in zijn oude stripboeken aan zijn nieuwe rol in het leven te wennen. De zorgelijke hippie-ouders die zo weggelopen lijken uit het schilderij American Gothic zijn Ken en Flo Jacobs, de legendarische Amerikaanse avantgarde filmer en echtgenote. Zij spelen in de vreemdsoortige, gevoelige en vooral erg geestige derde speelfilm momma’s man van hun zoon Azazel Jacobs schitterende hoofdrollen in hun eigen volgestouwde huis in hartje New York. Een hele mooie film over de navelstreng.
Belinda van de Graaf

DAINIPPONJIN
Superheld
Krankzinnige Japanse films over treurige superhelden genoeg (zebraman), maar de weemoedige fakedocu dainipponjin voegt daar een gloednieuwe dimensie aan toe. De tragikomische humor is van groots niveau, en zorgt ervoor dat je werkelijk meeleeft met de uitgebluste veertiger die af en toe verandert in een superheld, maar de rest van zijn dagen slijt in zijn rommelige huis, onderuitgezakt denkend aan betere tijden. Doodzonde dat het Amsterdam Fantastic Film Festival de film niet mag draaien omdat hij al in Rotterdam te zien is geweest.
Mariska Graveland

LA FRANCE
Brechtiaans
Musical meets WWI. Of beter nog: Bresson meets The Beatles, zoals Scott Foundas in Variety schreef. Dat klinkt op voorhand al zo verschrikkelijk dat het alleen maar goed kan zijn, en dat is het dan ook, gek goed, gruwelijk goed, grappig goed, het verhaal van het meisje dat zich als jongen verkleedt om haar geliefde uit de loopgraven te redden waarbij heel Brechtiaans de personages op sleutelmomenten in (ook door de Franse regisseur, acteur, filmcriticus Serge Bozon geschreven) sixties folksongs uitbarsten. Omdat het weer eens tijd wordt voor iets ontregelends in de Nederlandse bioscopen.
Dana Linssen

HEMEL BOVEN HOLLAND
Mohammed B.
Dé ontdekking van Rotterdam was de ijzersterke HKU-afstudeerfilm van Rolf van Eijk waarin hij in omgekeerde volgorde in beeld brengt wat er mogelijk gebeurde in het leven van Mohammed B. gedurende de twee jaar die vooraf gingen aan de moord op Theo van Gogh. Een even scherpe als genuanceerde analyse die kritische vragen stelt over de rol van de Nederlandse maatschappij bij de radicalisering van de dader zonder de moord goed te willen praten. Prachtig camerawerk waarbij de belevingswereld van Mohammed van heel dichtbij invoelbaar wordt gemaakt, met sterk acteerwerk van onder andere Sabir Alhaft.
Karin Wolfs

ISTORIA 52
Claustrofobisch
Nou willen realiteit en waanideeën wel vaker door elkaar lopen in film maar zo precies en claustrofobisch als dat in dit Griekse debuut is uitgewerkt, kom je het zelden tegen. Vrijwel de hele film werd opgenomen in een piepklein appartement — dat van de regisseur — en het verhaal beperkt zich tot de hoofdpersoon en de gebeurtenissen die hem in die ruimte lijken te overkomen. En toch blijft het tot in de laatste minuten onduidelijk wat hier aan de hand is. Nou is ‘oorspronkelijk’ een behoorlijk uitgekauwd begrip maar anders dan de Tiger-jury observeerde — die gaf de voorkeur aan een overbodige Deense film — is hier toch echt een oorspronkelijke regisseur aan het werk. Alexis Alexiou is de naam.
RR

Van bovenstaande titels was bij het ter perse gaan van deze Filmkrant in ieder geval nog niet bekend dat ze Nederlandse distributie hadden. Daar kan natuurlijk inmiddels verandering in zijn gekomen. We houden u op de hoogte.