Sanne Vogel – 7 juni 2012

  • Datum 07-06-2012
  • Auteur
  • Deel dit artikel

Much Ado About Nothing

Actrice, schrijfster en filmregisseuse Sanne Vogel over haar filmische ervaringen in de bioscoop en het echte leven. Deze maand: op en neer sjezen naar Ibiza.

We zouden er met zijn vieren in kunnen slapen, in dit bed. Zo groot is het. Maar ik lig er alleen op. Met in mijn handen een iPhone waar ik bij gebrek aan een laptop deze column op schrijf. Ik ben uitgeput en heb het bloedheet, want de airco wil niet meer werken. Ik zit in een hotel bij het vliegveld van Barcelona. Het is 23:30 en om 05:00 vertrekt mijn shuttlebusje naar het vliegveld en vlieg ik door naar Ibiza. Ik ben namelijk begonnen met de repetities van de voorstelling ‘Veel gedoe om niks’ (Much Ado About Nothing, Shakespeare, waar ook een film van is gemaakt maar daar zal ik mijn volgende column aan wijden). Ondertussen ben ik ook nog aan het filmen voor Verliefd op Ibiza, de romantische komedie van Johan Nijenhuis, zodat ik de hele tijd op en neer vlieg en nu vastzit in de eenzaamheid van een vliegveldhotel.
Alsof het allemaal niet genoeg is probeer ik tussen de bedrijven door ook nog een boek te schrijven en train ik voor de marathon in New York, waardoor ik nu tijdens het tikken van deze woorden met een breed blauw fysiosupplies elastiek om mijn benen oefeningen aan het doen ben. Vanmiddag stond ik nog tussen bezwete acteurs rare dansmoves te maken om vervolgens diepgaande dramaturgische gesprekken te hebben over hoe deze oude Shakespeare toch zo mooi aansluit bij deze tijdgeest. En morgen zal ik te midden van 60 figuranten met mijn filmfamilie een dinerscène spelen in de bloedhete zon om na de scènes als de wiedeweerga terug te vliegen naar Amsterdam om weer op tijd bij de volgende repetitie te zijn. "Het wordt heel druk, hè, Sanne… wil je het echt allemaal tegelijk?" vroeg mijn agent bezorgd. "Ja, lekker juist."
En lekker is het ook. Zo lag ik vorige week nog naakt met de zonsondergang van Es Vedra (google even, magnetisch punt op Ibiza. Prachtig!) op de achtergrond, op de borst van een zeer knappe naakte tegenspeler te acteren dat ik sliep. Om na het shot in een ochtendjas gehesen te worden, in een jeep geduwd met een broodje in mijn hand, overstappend in een auto waar mijn kleren in lagen. En terwijl de auto naar het vliegveld sjeesde, kleedde ik me aan op de achterbank (ja, ja glamour!). Net op tijd half huilend van de stress het vliegtuig gehaald om de volgende dag met een ontstoken oog voor de laatste keer mijn zelfgeschreven monoloog te spelen. Ik vind dat lekker, dat haasten, dat sjezen, dat geleefd worden. Dat niet hoeven nadenken over wie ik ben of wat ik wil eten of wat ik met mijn dag moet doen. Groots en meeslepend, daar hou ik van. Nu ga ik slapen in een bed waar we met zijn vieren in kunnen, maar waar ik alleen lig, met het troosteloze uitzicht op honderden vliegveldlampjes, groots en meeslepend dus. Over 4,5 uur gaat de wekker. Ik mis mijn vrienden en mijn katten, ik mis dat ik al een maand niet zelf heb kunnen beslissen wat ik eet, ik mis de grachten en het fietsen in een zomerjurk, ik mis het leven, maar morgen op de set ben ik dat weer vergeten. Welterusten.

Sanne Vogel

Geschreven door