Sanne Vogel – 31 oktober 2013

Actrice, schrijfster en filmmaakster Sanne Vogel is net klaar met haar eerste speelfilm Hartenstraat en kijkt naar Orange is the New Black.

Na twee maanden in filmquarantaine geweest te zijn, draaiden we onze laatste nacht. Emotioneel en dramatisch als ik ben, zag ik mijn wereld in elkaar storten, want hoe zou het straks verder moeten met mijn leven als ik niet dag in dag uit, vergezeld door mijn fantastische cast en crew, tot in de oneindigheid door de negen straatjes kan trekken? Mijn eerste vrije dag lag ik wezenloos op de bank als een opgerolde kat die niet wil accepteren dat het winter wordt. Godzijdank logeerde mijn beste vriendje nog een tijdje bij me. Hij maakte thee en besloot dat we een aflevering moesten kijken van Orange is the New Black op Netflix, waar ik al over had gehoord maar nog geen kennis mee had kunnen maken. Jeetje! Dat Netflix is een geschenk uit de hemel: onbeperkt series, films en documentaires kijken, zonder reclames, zonder schuldgevoel van illegaal downloaden en super snel. Orange is the New Black is een serie speciaal voor Netflix gemaakt en HALLALUJAH wat een meesterwerkje. We konden niet alleen die ene aflevering kijken, het werd meteen een heel seizoen. De serie gaat over een jonge, blonde, brave vrouw die door een misstap in het verleden in de gevangenis belandt, waar ze de meest uiteenlopende vrouwen ontmoet en er achter komt dat ze misschien toch niet zo blond en braaf is als ze eigenlijk zou willen zijn. Het is grappig, spannend, sexy, dramatisch en waanzinnig goed gespeeld en geschreven. Na twee dagen afzondering van de wereld, telefoon op stil, ongewassen lijven in stinkende pyjama’s en liters goedkope wijn, stapte ik na de laatste aflevering van het eerste seizoen voor het eerst weer onder de douche. Ik opende de voordeur en snoof de herfstlucht diep in mijn longen. Stel je voor, dacht ik, stel je voor dat ik nu per ongeluk iemand dood zou maken of een bank zou overvallen, of dronken in mijn Toyota Yaris Verso een lantaarnpaal om zou rijden. Dan zou ik misschien ook wel een tijdje in een oranje overall de meest bizarre, ondenkbare situaties mogen ervaren, omringd door honderden hitsige, meestal behoorlijk gestoorde vrouwen in een ranzige gevangenis. En nu ik het zo opschrijf besef ik dat dit helemaal niet zo aantrekkelijk klinkt en misschien zelfs behoorlijk absurdistisch uit de mond van een superbraaf, overgevoelig heteromeisje. Maar na het zien van die serie is het geen rare gedachte. Ik zeg: iedereen aan Orange is the New Black! Iedereen aan de Netflix! Hoewel het dan met de criminaliteitscijfers misschien de verkeerde kant op gaat. Of dan in iedere geval de gedachte dat het misschien geen slecht idee is om een sprong te wagen naar het onbeloofde land. Ik wacht met smart op seizoen twee. Waarschuwing voor Netflix: het is wel behoorlijk verslavend, sinds gister ben ik namelijk verdronken in Gossip Girl en heimelijk verliefd op de extreem slechte, maar onweerstaanbare Chuck Bass.

Sanne Vogel