Sanne Vogel – 29 november 2012

Actrice, schrijfster en filmregisseuse Sanne Vogel over haar filmische ervaringen in de bioscoop en het echte leven. Deze maand: in bed met een pianolerares.

Mijn kersverse verkering en ik staan voor mijn dvd-kast. Hij lijkt alle films uit mijn collectie al gezien te hebben. "En La pianiste, heb je die ook al gezien?" Hij bekijkt de hoes en schudt zijn hoofd. "Is toch niet een hele zwarte dramatische film, hè?" vraagt hij. Ik schud mijn hoofd, terwijl ik eigenlijk het antwoord niet weet. "Valt wel mee, geloof ik", zeg ik zonder na te denken. Van een bevriende producent had ik een dikke stapel dvd’s voor mijn verjaardag gekregen. Waaronder La pianiste (2001, Michael Haneke). Ik zag die film heel lang geleden toen ik achttien was, ik herinner me eigenlijk niet meer waar hij precies over ging. Ik herinner me alleen nog dat ik zwaar onder de indruk was, en een scène waarin de zeer begaafde stugge pianolerares in een seksvideotheek in een hokje naar porno zit te kijken. Ik bekijk de hoes in zijn handen. Dit is wel een film waarmee ik indruk kan maken op mijn prille verkering, een intellectuele film die veel prijzen heeft gewonnen. We kruipen in mijn bed om de film te kijken. En terwijl de beelden langs mijn netvlies trekken, komt de film langzaam terug in mijn herinnering. Het is inderdaad een prachtige film. Pijnlijk en intenst triest, vol van verlangen. De seksuele gestoordheid van pianolerares Erika, prachtig gespeeld door Isabelle Huppert, wordt in de loop van de film steeds macaberder. En langzaam begin ik mezelf af te vragen of dit wel een goede film is om aan je prille verkering te laten zien. We zitten nog in het elkaar-leren-kennen-stadium. Als de gefrustreerde, intellectuele Erika gehurkt naast een auto in de drive-in-bioscoop gaat zitten plassen, glurend in de auto waar de liefde word bedreven door een jong stel, kijkt mijn verkering me even aan. Alsof hij wil onderzoeken of ik via deze film mijn eigen seksuele verlangens aan hem probeer bloot te leggen. "Zo zielig, hè die vrouw. Die is echt helemaal de weg kwijt", zeg ik om het maar meteen duidelijk te maken. In de film neemt Erika haar jonge student (prachtig gespeeld door Benoit Magimel) mee naar haar slaapkamer. Ze schuift een kast voor de deur zodat haar bemoeizieke bejaarde moeder hen niet kan storen. Erika begint een brief aan haar student voor te lezen. Waarin ze al haar seksuele fantasieën met hem deelt. Ze zegt met waanzin in haar ogen dat hij haar moet slaan en vernederen, dat hij op haar gezicht moet gaan zitten en in haar buik moet stompen, zodat haar tong uit haar mond zijn kont in schiet. Nu ben ik heel zeker van mijn zaak: ondanks dat het een mooie film is, is hij niet geschikt voor prille verkeringen. Als aan het einde van de film de student daadwekelijk een aantal zieke, zeer gewelddadige fantasieën op Erika komt botvieren, wil ik me het liefst verstoppen onder mijn dekbed. "Sorry lief, het is misschien toch wel een beetje een zwarte dramatische film", zeg ik beschaamd. Hij lacht. "Een beetje?" En als de aftiteling begint te lopen, zegt hij plagend. "Als je wil dat ik op je hoofd ga zitten en je in je buik stomp, zodat je tong in mijn kont schiet, kun je dat ook gewoon zeggen hoor. Hoeven we echt niet twee uur lang een film voor te kijken." Sommige zeer goede films zijn blijkbaar niet geschikt voor elke situatie.

Sanne Vogel