Sanne Vogel – 28 februari 2013
Actrice, schrijfster en filmregisseuse Sanne Vogel over haar filmische ervaringen in de bioscoop en het echte leven. Deze maand: met een schuldgevoel in het vliegtuig.
Het is halverwege februari, ik kijk uit op een zee zo blauw als de zee hoort te zijn. De zon laat hem schitteren en de beschutting van mijn hotelbalkon laat het lijken of het midden in de zomer is. Ik ben twee dagen terug op Ibiza. De eerste keer terug op het eiland na het draaien van mijn laatste scène in juni afgelopen jaar. Gisteren hadden we de internationale première van Verliefd op Ibiza. Wat heel serieus klinkt, maar vooral heel gezellig was, omdat alle mensen op Ibiza die aan de film hebben meegewerkt het eindresultaat konden zien. Met een vliegtuig vol prijswinnaars, een handjevol pers, een paar acteurs en Johan Nijenhuis zijn we naar Ibiza gevlogen. Ik had afgelopen week net een workshop gevolgd over Green Filmmaking. Omdat alle NTR-kortjes (waarvan ik er één regisseer) dit jaar automatisch deelnemen aan de Green Filmmaking-competitie. Iets wat ik heel leuk vind omdat ik nu dus zonder blikken of blozen bij mijn producent kan aangeven dat de catering echt biologisch moet zijn. Ik vind het altijd lastig om mijn collega’s lastig te vallen met mijn idealen. We zijn al lowbudget onmogelijke dromen aan het waarmaken, denk ik dan. Daar kan mijn Idealisme niet nog eens bovenop komen. Wat ik soms wel moeilijk vind, want in mijn privéleven probeer ik wel alles zo goed mogelijk te doen. Ik eet geen vlees, gebruik biologische fairtrade huidverzorgingsproducten en draag zoveel mogelijk eerlijke kleding.Zo had ik tijdens de première van de film in Tuschinski een helemaal eerlijke jurk aan van de Franse ontwerpster Johanna Riplinger. De jurk was geverfd met bloemen die aan de tempel zijn geofferd. In plaats van de verdorde bloemen weg te gooien werden ze gebruikt om pigment van te maken. Een prachtig verhaal achter een prachtige jurk. Als hij lelijk was had ik hem ondanks zijn verhaal niet aangetrokken, zo ijdel ben ik dan weer wel. In de workshop discussieerden we anderhalve dag onder andere over hoe we zo min mogelijk stroom konden verbruiken bij het maken van onze films. Ik was dolenthousiast, deed meteen research naar biologische make-up en zette met veel plezier een heel plan op papier over hoe ik de wereld zo min mogelijk schade kan aanbrengen zonder de kwaliteit van mijn film in de weg te staan.
Ik ging er helemaal in op, waardoor ik gisteren in het vliegtuig toch met behoorlijk wat schuldgevoel kampte. Daar zat ik dan in mijn fairtrade trui van Studio Jux, een vegetarische vliegtuigmaaltijd te eten in een decadente vlucht die speciaal was geregeld voor onze Ibiza-première die ik voor geen goud wilde missen, omdat het veel te leuk was. Net als dit uitzicht van deze blauwe zee. De winters in Amsterdam maken me treurig, de sneeuw maakt me moe omdat ik zo iemand ben die altijd op zijn bek gaat op de fiets als het glad is. Ik verdien dit vervuilende minitripje, zeg ik steeds tegen mezelf als het schuldgevoel mijn zonplezier begint te verstieren. Ik verdien dit, ik ben al anderhalf jaar niet op vakantie geweest en ik eet al zestien jaar geen vlees, ik verdien dit. Leven is niet goed voor de natuur en voor de wereld, filmmaken al helemaal niet. Maar zonder films zou het leven toch maar behoorlijk saai zijn. Het enige wat ik kan doen is zoveel mogelijk mijn best doen om het goed te doen en me niet schuldig voelen als ik soms iets doe wat allesbehalve groen is. Want het is zonde van de vervuiling als ik er door schuldgevoel niet van kan genieten, toch? (Deze vraag stel ik aan mezelf hoor, voor de duidelijkheid) Zo, nu ga ik even zonder schuldgevoel een vervuilende auto huren om naar Es Vedrà te rijden, het allermooiste stukje natuur waar ik ooit ben geweest.
Sanne Vogel