Sanne Vogel – 27 september 2012

Actrice, schrijfster en filmregisseur Sanne Vogel over haar filmische ervaringen in de bioscoop en het echte leven. Deze maand: nooit meer tupperwarebakjes.

Ik heb niks ingediend, geen scenarioplannen, geen subsidieaanvragen voor toneelstukken, ik heb alle aanvragen van producenten om ideeën te ontwikkelen allemaal op de lange baan geschoven en een paar audities afgezegd. Want ik was moe, uitgeput en ik wist dat deze zomer een heftige zou worden, na een heftig jaar. Geen vakantie voor mij, maar lange repetitiedagen, spelen, filmen en schrijven. Ik heb gespaard zodat ik vanaf half oktober tot begin januari helemaal niks hoef te doen. Dat leek me slim, lekker een beetje adem. Alle tijd om rustig te denken over wat ik wil vertellen, wat ik wil maken en wat ik wil bereiken in mijn leven.
Ik staar naar de lege bladzijden in mijn agenda. Wat een unheimisch aanzicht. Mijn adem versnelt, de donkerte kruipt mijn aderen in. Stel dat het niet komt. Stel dat ik nooit meer ga werken. Dat ik nooit meer een rol krijg, dat ik geen van mijn plannen gefinancierd krijg, dat niemand een boek van me wil kopen. Dat het ophoudt hier. Dat het klaar is. Dat het over is. Dat iedereen er nu eindelijk achter komt dat ik stiekem helemaal niks kan. Dat mijn leven verandert in een groot gapend gat van onzekerheid en eenzaamheid. Want wie ben ik als ik straks niet op een filmset kan geiten met de lichtjongens, wie ben ik als ik straks niet meer met mijn luidruchtige collega-acteurs flauwe moppen met gekke stemmetjes kan vertellen in een tourbusje, wie ben ik als ik mezelf niet meer kan verliezen in een personage, wie ben ik als ik niet meer uit tupperwarebakjes in kleedkamers zal eten, wie ben ik als ik straks niet meer hoef te vergaderen met producenten over hoe een scenario gefinancierd kan worden, wie ben ik als de lege Word-bestanden me aanstaren zonder dat ik een zinnige letter op papier krijg. Wie ben ik als ik niet een scène kan regisseren. Wie ben ik als het werken stopt? Ik ben mijn werk, dag en nacht. En hoe moet ik na januari dan mijn hypotheek betalen?
Mijn hoofd is moe, maar ik kan onmogelijk slapen. Ik lig al nachten wakker in mijn bed, terwijl de wekker constant vroeg begint te schreeuwen. Nu is het nog druk, maar de angst voor de leegte overschaduwt alles wat ik doe. De zenuwen gieren op de meest vreemde momenten door mijn aderen. Ik verlangde naar een beetje adem en rust, naar bezinning en diepgang. Maar van te veel adem krijg ik het blijkbaar benauwd, van te veel rust word ik onrustig. Ik kan dit helemaal niet! Een sabbatical inplannen is het meest stressvolle wat ik ooit in mijn leven heb gedaan. Ik bel mijn agent: "Ik word helemaal gek en ongelukkig van het idee dat ik straks niks ga doen, ik wil het niet. Laten we de sabbatical inkorten naar een week en vergaderingen inplannen. En ik wil audities doen. Heel veel audities doen." Ze lacht aan de andere kant van de lijn. "Een sabbatical van een week noem je een vakantie. Laten we er twee weken van maken."

Sanne Vogel