Sanne Vogel – 26 september 2013
Actrice, schrijfster en filmmaakster Sanne Vogel regisseert momenteel haar eerste speelfilm Hartenstraat.
Ik heb net huilend een vis gebakken. De wervels in mijn rug branden als hete kolen. Ik heb al weken niet langer dan vijf uur per nacht geslapen, soms zijn het er zelfs maar vier. Op mijn benen groeit zoveel haar dat je er een pruikje van kunt maken waar menig kale man een moord voor zou plegen. Ik heb in diepe overpeinzingen al mijn nagels afgebeten. De bloemen in mijn huis hangen verdrietig uitgedroogd in hun vazen. Mijn katten geven me treurige blikken alsof ze verwaarloosde kinderen zijn, wanneer ik weer na veertien uur werken het huis in strompel. Kortom. Ik ben aan het filmen, Hartenstraat, mijn speelfilmdebuut als regisseur. Punt. Einde column, zou ik nu het liefste schrijven. Want ik ben een beetje heel erg moe en de letters dansen over het scherm. Maar dat zou veel te kort zijn en alles te kort doen. Want ondanks dat ik echt even niet meer weet wat mijn voorkant of mijn achterkant is, ben ik toch werkelijk een onwaarschijnlijk gelukkig mens als ik de hele dag met een fantastische crew en cast als een dolle door de Amsterdamse ‘negen straatjes’ aan het hollen ben. Daar speelt Hartenstraat zich namelijk voor 80% af. Tot eind 16e eeuw was Amsterdam niet groter dan het centrum binnen het Singel. Het barstte uit zijn voegen door alle handelaren die de Nederlandse welvaart aantrok en toen hebben ze de grachten gegraven die met elkaar verbonden werden door negen kleine straatjes, die toen nog niet zo heetten. Tegenwoordig is dit gebied in de stad het dorp waar iedereen samenkomt, waar kleine boetiekjes concurreren met grote hippe merken, waar hipsters koffie drinken bij Het Wolfje en kakkers bier bij Brix, waar oude bewoners op de bankjes voor de winkels ploffen om de voorbij fietsende toeristen te begluren en over het leven te praten, waar jongens whisky drinken terwijl ze hun baarden laten scheren in de Haarbarbaar (waar meisjes niet naar binnen mogen), waar altijd steigers staan omdat de oude gevels mooi moeten blijven, het kindje van de gemeente Amsterdam waar je als filmploeg geen vergunning kan krijgen om de straten af te zetten, waar altijd iets gebeurt, waar ’s ochtends zakenmannen doorheen fietsen en auto’s toeteren omdat leveranciers het verkeer blokkeren als ze verse vis naar de restaurantjes moeten brengen, het mooiste decor van de stad, de meest onmogelijke plek om iets te filmen, daar speelt mijn debuut zich af.
Vandaag raceten we met twee piepkleine ‘car to go’s’ met acht opgevouwen acteurs en een bus met crew en apparatuur door de vrijdagmiddagspits. Jan Kooijman en Noah Valentijn op de achterbankjes, hun benen buitenboord bungelend, Egbert Jan Weeber en Marwan Kenzari ieder het stuur met een camera op de motorklep. En allemaal schreeuwden ze ‘Saar’ uit de open raampjes, want we draaiden een scène waarin een achtjarig meisje uit de hartenstraat kwijt was. En terwijl ik in de achterbak van het busje dat voor de komische karavaan uitreed op mijn monitor keek, kroop het geluk door mijn vermoeide lichaam en vergat ik dat ik al weken te weinig slaap en dat mijn benen op een oerwoud lijken, dat mijn katten op het punt staan weg te lopen naar het asiel en dat ik geen nagels meer heb en toen ik thuis kwam bakte ik huilend een vis.
Sanne Vogel