Sanne Vogel – 26 april 2012

Actrice, schrijfster en filmregisseuse Sanne Vogel over haar filmische ervaringen in de bioscoop en het echte leven. Deze maand: Marathonlopen.

Het moet een vlaag van verstandsverbijstering geweest zijn, een naïeve instemming met het onbekende. Maar goed, ik heb ja gezegd en als ik ja zeg tegen iets, dan doe ik het ook, zo ben ik opgevoed. En het is een uitdaging, misschien wel de grootste uitdaging van mijn leven. Ik hou ervan om uitgedaagd te worden, ik hou ervan om te moeten vechten voor iets, ik hou ervan dat het leven niet vanzelf gaat en dat hard werken alles mogelijk maakt. Maar op dit moment, terwijl het zweet van mijn voorhoofd gutst en mijn adem op een veel te hoog tempo door mijn longen snijdt, vraag ik me af, waarom in godsnaam? Waarom doe ik mezelf dit aan?
Vier weken geleden belde mijn agent met de mededeling dat ik door de Cliniclowns was benaderd om voor hen de marathon van New York te rennen in november. En ik zei ja, niet wetend wat een marathon precies is en zonder ooit in mijn leven ook maar 3 meter gerend te hebben. Het bleek 42 kilometer hardlopen te zijn en tot november ga ik drie keer per week trainen. Ik sta op de loopband van mijn sportschool, het roze bloemetjesbehang beweegt dazig voor mijn ogen. Ik ren al een hele minuut onophoudelijk, een hele minuut, dat is een begin. Maar ik heb er nog vijf te gaan voor ik weer een stukje mag lopen. Interval noemen ze dat. Schijnt gezond te zijn. Pfff… gezond.
Op dit moment ben ik ervan overtuigd dat ik over vijf minuten dood op die loopband lig. Mijn vinger hangt boven de stop-knop, misschien moet ik de handdoek in de ring gooien, waarom zou ik mezelf dit aandoen. Laat ik het verlies eervol omarmen. Laat ik de nederlaag glimlachend ondergaan en accepteren dat niet alles haalbaar is in het leven. Neeeeee! Ik lig liever dood op die band dan dat ik opgeef. Kom op Sanne, je bent een hert, een hinde, rug recht, blik naar voren, voeten ritmisch landend op het rubber, de pijn accepterend. Ik zie mijn eigen verbeten kop, een camerashot recht van voor, vuur in mijn ogen, zweet op mijn voorhoofd, ik ben Forrest Gump, oneindig rennend door Amerikaanse landschappen. Ik voel hoe mijn baard groeit en hoe mijn hoofd bruin wordt en als ik achterom kijk, word ik gevolgd door tientallen believers die met me meerennen. ‘I can run like the wind blows’, klinkt er onophoudelijk in mijn hoofd. En als Forrest moe is en naar huis gaat, zijn volgelingen teleurgesteld achterlatend, word ik de Duitse Lola met haar rode haren. Sydney Bristow vluchtend uit een grote loods die elk moment kan exploderen. Pamela Anderson in haar rode badpak rennend naar de oneindige oceaan. En als ik op het punt staat met mijn blote voeten de koude oceaan in te springen piept de loopband me terug de sportschool in. Ik heb tien minuten onophoudelijk gerend door alle films die ik zag. 10 minuten, het is een begin.

Sanne Vogel