Sanne Vogel – 19 december 2013

Actrice, schrijfster en filmmaakster Sanne Vogel ziet in een horrorfilm de Vagina Dentata.

Ik dacht laat ik eens iets kijken waar ik nog nooit van heb gehoord. Even geen romcom, arthouse, coming of age of kostuumdrama, maar horror. Op Netflix zag ik een interessante foto van een depressief meisje in een bad. Een lekker gestileerde poster met in rode letters de titel ‘Teeth’. Ik las de omschrijving: Dawn onderdrukt haar seksuele lusten door het boegbeeld van de lokale kuisheidsbeweging te worden. Als ze wordt aangerand, ontdekt ze dat haar vagina scherpe tanden heeft. Ik las de tekst nog eens. Ik vraag me af hoe dit creatieve proces is gegaan. Ergens in Amerika is ene Mitchell Lichtenstein op een ochtend wakker geworden, misschien bakte hij een eitje als ontbijt, of waarschijnlijk een worstje. Waarschijnlijk at hij het worstje en besefte dat het toch echt op een penis leek. Waarschijnlijk beet hij een stuk van de worst af en ging er opeens een horrorlampje in zijn hoofd branden. Hoe zou het zijn als ik een film maak over een bijtende vagina? Of hij studeerde mythologie en de mythe Vagina Dentata heeft hem in de studiebanken zo gefascineerd of bang gemaakt dat hij er jaren later nog over droomde en niet anders kon dan er een film over maken. Maar dan. Ik zie mezelf al aankomen bij een producent: ‘Jongens ik wil een film maken over een meisje dat scherpe tanden in haar vagina heeft, topidee, toch?’ Ik zie de dames en heren bij het Filmfonds elkaar over hun leesbrillen aanstaren als ze de synopsis lezen… Of stel je voor dat je als jonge actrice wordt gebeld door een castingbureau: ‘We willen dat je komt casten voor een hoofdrol.’ Je doet een dansje in je woonkamer en vraagt: ‘Wat voor rol is het?’ Je hoort de castingdirector mompelen: ‘Het gaat om de rol van een meisje met een vleesetende kut, we dachten meteen aan jou.’ Mijn fascinatie voor een filmmaker die een succesvolle film heeft weten te maken over een getande vagina maakt mij nieuwsgierig naar het eindresultaat. Ik druk op play. Onder begeleiding van spannende drums en een trieste piano verschijnt er een treurig Amerikaans dorp in beeld. Een doorsnee huis doemt op in het beeld. Hier woont ze dan, onze getergde heldin die tijdens haar seksuele ontwikkeling tot de verschrikkelijke ontdekking komt dat ze nooit normaal de liefde zal kunnen bedrijven omdat haar geslachtsdeel dat van haar geliefde zal verslinden. Een tragische aandoening. Tot ze erachter komt dat haar ‘probleempje’ wel een ijzersterk wapen is tegen kwaadaardige mannen. Ik ga maar niet te veel inhoudelijk vertellen omdat ik eigenlijk vind dat iedereen deze bizarre film zelf moet kijken. Een paar dagen later gaat toch steeds weer die vraag door mijn hoofd: hoe kwam Lichtenstein op het idee? Zou hij zelf ooit bijna zijn mannelijkheid zijn verloren aan deze mythe? Of heeft hij een puberende dochter waar hij zich zorgen over maakt en van wie hij hoopt dat ze gezegend is met zo’n machtig wapen? Ik google zijn naam en vind een interview. Het was een professor op de universiteit die hem vertelde over de mythe van de getande vagina. En die actrice Jess Weixler won ook nog de special jury prize op het Sundance Film Festival, voor haar vertolking van de moordlustige Punani. Dus voor iedereen die tijdens de kerstdagen kotsmisselijk wordt van olijke kerstmannen en rendieren, jullie weten nu welke film je nog kunt kijken.

Sanne Vogel