Sanne Vogel – 1 maart 2012

Actrice, schrijfster en filmregisseuse Sanne Vogel over haar filmische ervaringen in de bioscoop en het echte leven. Deze maand: licht in de duisternis.

De donkerte is mijn hart ingekropen, dat doet hij wel eens vaker. Dan kleurt het bloed dat door mijn aderen stroomt zwart als inkt en lijkt mijn leven uitzichtloos. Die somberte duurt soms een dag, soms een week en soms een maand, maar als ik in het donker verkeer kan ik me niet voorstellen dat het ooit nog overgaat. Dan kan ik me niet voorstellen dat mijn vermoeide lijf ooit nog vreugde zal voelen. Ik blijf functioneren, kan gewoon nog spelen en regisseren, ik lijk zelfs beter te kunnen schrijven dan wanneer ik in het licht verkeer, maar als mijn werk van de dag voorbij is lig ik lusteloos op de bank. Ik kan niet eten, niet bewegen, zelfs niet meer huilen.
Ik heb een uur naar de stapel dvd’s gestaard, die naast mijn tv liggen opgestapeld. De films die ik nog moet zien. Kom op! Je kunt het. Schreeuwt het laatste beetje levenslust in mijn hoofd. Ik voel hoe ik mijn pink beweeg, hoe ik al mijn vingers beweeg, hoe er langzaam weer wat energie door mijn lichaam stroomt. Ik hijs mezelf voorzichtig van de bank en stopt de dvd van Another Year in het apparaat. Zonder de achterkant te lezen. Ik heb deze film een maand eerder zonder denken uit het aanbiedingsrekje van de Bijenkorf geplukt en heb geen idee waar het over gaat. O, mijn god denk ik terwijl de prachtige scènes zich in mijn netvlies nestellen; O mijn god die film gaat over mij. De depressieve hoofdrolspeelster, die verdrinkt in de eenzaamheid schetst een bijzonder naargeestig toekomstbeeld. De treurnis in haar ogen herken ik van mijn spiegelbeeld van de laatste week. Zal mijn toekomst zo treurig en eenzaam zijn als van die arme Mary? Eeuwig opzoek naar liefde en geluk. Had ik niet beter een blije romantische komedie kunnen kijken waarin alles voor de aftiteling weer goed komt?
Als de aftiteling over het beeld glijdt type ik Another Year in op IMDb, een gewoonte die zelfs in de treurige tijden overeind blijft. Lesley Manville heet de actrice die me zo diep heeft geraakt. Ik bekijk haar foto’s van de rode lopers, haar stralende kraaloogjes, haar charmante kraaienpootjes, haar zachte glimlach, haar mooie jurken en gekapte haren. Het was maar een film, Sanne. Het was maar een rol. Opeens onverwacht kruipt het leven terug in mijn lijf. Daar is drang om mooie verhalen te verzinnen en om de treurnis die ik voel om te zetten in een universeel verdriet. Ik herinner me opeens tal van momenten dat ik me zo treurig heb gevoeld, in die treurnis heb ik mijn mooiste toneelstukken en filmpjes gemaakt. Soms moet je even totaal klote voelen om iets moois te maken en dat heeft Another Year maar weer mooi duidelijk gemaakt. Ik ben geen Mary die eeuwig in de eenzaamheid verkeert, ik ben een meisje dat soms somber moet zijn om mooie dingen te maken.
Ik open het Wordbestand waarin mijn half geschreven roman op me wacht. Ik schrijf, ik schrijf tot 5 uur in de nacht. En als de vermoeidheid mijn woordenschat begint te beperken klap ik mijn laptop dicht en poets ik mijn tanden voor de spiegel. Ik kijk in mijn eigen ogen, waar het verdriet uit is weggetrokken en de levenslust regeert. Dit word weer een ‘Another Year’ voor mij, dat weet ik heel zeker en daar verheug ik me op. Ik zal de donkerte koesteren en de vreugde omarmen. Ik ben er weer!

Sanne Vogel