Redactioneel – 29 november 2012

Het zou bijvoorbeeld zo kunnen gaan. Een man wordt op een ochtend wakker, maar uit zijn wekkerradio komt geen muziek. Alleen maar een onheilspellend geruis. Tot ook dat wegsterft. En terwijl hij aan de knoppen van het apparaat draait verdwijnt het onder zijn handen. Dan zakt zijn bed door zijn poten en ligt er alleen nog een zielig hoopje hout met wat ondefinieerbare lappen op de grond. De kleren op de stoel naast zijn bed idem dito. De posters en schilderijen aan de muren verbleken als hij ernaar kijkt. De boeken vallen tot stof uiteen. Eerst de boeken en dan de kast.
Het lampje op de televisie dooft langzaam uit. En de televisie, de televisie is alleen nog maar een gebarsten raampje dat nergens meer uitzicht op biedt.
Naakt gaat hij de straat op waar alles onder zijn blik wegsmelt. Gebouwen storten in. Auto’s zakken door hun banden. En aan het einde van zijn wandeling staat hij helemaal alleen in een grijze woestijn.
Ik heb het me vaak proberen voor te stellen alsof het een animatiefilmpje was. Triest misschien, maar toch ook absurd en grappig. Want dat is de kracht van gedachten. Ze kunnen je dingen laten zien op een manier die misschien niet realistisch is, maar wel heel echt.
Je hebt er alleen wat verbeeldingskracht voor nodig.
En volgens mij is het aan het menselijke voorstellingsvermogen te danken dat we uit onze holen zijn gekropen. Fantasie is namelijk geen luxeproduct maar een mens is een mens omdat hij zich afvraagt wat er achter de volgende bocht in volgende weg schuilgaat. Fantasie is zelfs groter dan zichzelf, want je fantasie kan monsters verzinnen, maar geen monster is ooit zo groot dat de mens van zichzelf geen ridder kan maken die een draak gaat verslaan.
Tot dat we bang worden voor onze fantasie. Voor ons denken. Voor wie we zijn. Als je de systematiek achter alle bezuinigingen op kunst, onderwijs en zorg uitkleedt tot er niets dan een naakt mannetje overblijft, dan gaat het geloof ik daar over. Over angst. Angst die zich niet meer met een beroep op wijsheid en creativiteit overwinnen laat.
En dus kruipen we terug in onze holen.
Sombere gedachten voor een donkere tijd.
Maar voordat straks het licht van de projector aangeeft dat we de winterwende voorbij zijn, misschien toch goed om even bij stil te staan. Voordat we ons niet alleen in onze holen, maar ook op onze stellingen terugtrekken.
Laten we dat mannetje een wereld geven.

Dana Linssen