Redactioneel – 26 januari 2012

Het grootste filmblad van Nederland. Zo omschreven oprichters Jan Heijs en Henk Rabbers de Filmkrant en die kenschets voldoet nog steeds. Al kan het u niet ontgaan zijn dat de Filmkrant die u in uw handen houdt wat kleiner is dan voorheen. Handzamer. Lekkerder leesbaar. En dikker. Waardoor we dankzij die nieuwe vorm meer ruimte voor de inhoud hebben gekregen. Want daar willen we geen concessies aan doen. Wij zijn namelijk niet zo van de slogans en de slagzinnen. Filmkritiek is al veel te vaak een verlengstuk van reclamebureau’s en filmmarketing geworden — of de critici dat nu zelf zo bedoelen of niet.
De Filmkrant biedt juist een rustpunt in een oververzadigd, hectisch en gehypet medialandschap, en heeft plek voor analyse, debat, context, duiding en voortschrijdende inzichten. Voor filmgeschiedenis, engagement, cinefilie en een helikopterblik.
Film staat middenin de wereld. De Filmkrant is nieuwsgierig naar die wereld. Niet voor niets heet onze jaarlijkse ter gelegenheid van het Filmfestival Rotterdam samengestelde Slow Criticism-bijlage The Other Side(s) of the World. Ruim twintig critici uit alle windstreken keken naar nieuwe films uit het Bright Future-programma en schreven daar heel persoonlijke beschouwingen over. Waarin zij vaak ook hun eigen culturele achtergronden ondervragen.
Voor ons is dat de politiek van de kritiek. Open zijn. Empathisch. Weerbarstig. De wereld is net zo groot of klein als je hem maakt. Maar de wereld van de film is altijd groter dan die ene film, dat ene land, die ene benepen eurocrisis, die particuliere angst voor het andere. Die wereld is groter dan onze wereldbol. Die ademt, pulseert en deint, voert aan de oevers van de verbeelding nieuwe inzichten aan.
De grootste vorm van dank gaat hierbij ook uit aan al die mensen die de Filmkrant maken en mogelijk maken. Maar in het bijzonder aan vormgever Bart Oosterhoorn en de redactie die niet alleen de grenzen van een Nederlands filmblad tot ver buiten de dampkring wisten op te rekken. Maar vooral hebben getoverd met tijd. Waardoor alles ook nog eens op tijd af was.
En we zeggen het maar eerlijk. We vinden het prachtig geworden.
Wat is film toch een geschenk. Dat je keer op keer in staat stelt om over je eigen schaduw heen te springen en samen met Georges Méliès en al zijn achterkleinkinderen een reis naar het onbekende te maken.

Dana Linssen