Redactioneel – 24 november 2011

Het Cinekid, het Noordelijk Film Festival en IDFA net achter de rug en het Filmfestival Rotterdam alweer bijna voor de deur is het weer eens goed om ons af te vragen wat we eigenlijk van filmfestivals verwachten. Bovendien is het december. Dus donker. En tijd voor reflectie. Maar het is ook een geschikt moment om die vraag aan de lezers van de Filmkrant te stellen, alle filmliefhebbers, professionals en makers. Schrijft u ons? Festivals worden steeds belangrijker voor de vertoning van onafhankelijke films. Is dat genoeg? Of wilt u ook dat de unieke Nederlandse filmtheatercultuur blijft bestaan? Misschien moeten festivals dan wel percentages moeten gaan afdragen aan distributeurs, die immers inkomsten derven als ze hun film aan een festival beschikbaar stellen. En hebben sommige films misschien een langere adem nodig dan die ene orgastische ademstoot die een publieksprijs oplevert? We verwachten allemaal iets anders van filmfestivals, van een leuk avondje uit, tot die wereldschokkende ervaring die alles wat we tot dan toe over het leven en de filmkunst (niet noodzakelijkerwijs in die volgorde) dachten te weten. De een wil bediend worden, de ander een lopend buffet. De volgende wil zelf jagen en verzamelen. Wij willen natuurlijk dat u zoveel mogelijk films gaat zien. Maar liefst wel met een beetje context en visie. We denken dat het daarbij steeds minder om de dwang van het nieuwe, van de wereldpremière gaat, en meer om goed curatorschap. Bovendien geeft een blik op de competities van de grote festivals van Berlijn, Cannes en Venetië een tamelijk ontnuchterend beeld als het om het binnenhalen van al dat nieuws en lekkers gaat. De selectie van die festivals heeft steeds minder met programmering te maken, en steeds meer met de uitstalkast van sales agents. Celluloid Dreams is hofleverancier van Cannes. The Match Factory van Berlijn. En hoeveel films van Fortissimo zouden in Rotterdam onvertoond blijven? Goede contacten zijn belangrijk natuurlijk. Sterker nog, wie het gesmoes en gerommel in de marges van festivals hoort, of ze nu een markt hebben of niet, weet dat het alleen maar daarom gaat. Maar voor de gewone filmliefhebber heeft het ook wat ontnuchterends. En dat komt extra hard aan in tijdens waarin alles alleen nog maar om cijfertjes, percentages en geld lijkt te draaien. Misschien wordt het tijd voor een Occupy Filmfestivals. Zodat het weer om 99% FILM kan gaan draaien in plaats van andersom. We hopen van u te horen!

Dana Linssen