Redactioneel – 22 september 2011
Sterren stralen overal. Straks natuurlijk weer op het Nederlands Film Festival. Maar sinds kort ook in de Filmkrant op meer plekken dan u van ons gewend was. En dan hebben we het natuurlijk over de sterrenwaarderingen die sinds deze zomer ook onder de recensies in de Filmkrant prijken. Voor ons was dat een kleine stap. De rubriek ‘Mijn mening’ waarin filmcritici hun waardering voor de uitgebrachte films in de vorm van een aantal sterren (aanvankelijk ‘kruisjes’) uitdrukten stond ruim dertig jaar geleden immers al in het eerste nummer van de Filmkrant in april 1981. Die rubriek, tegenwoordig ‘Filmsterren’ geheten, verzamelde objectief de mening van de Nederlandse filmpers; Filmkrantjournalisten ontbraken erin, tenzij ze ook (en wie niet, want filmjournalisten lijken in Nederland per definitie freelancers) voor andere media schreven. Dat eerste nummer geeft trouwens al een aardig inkijkje in het ‘contrarianism’ van de tegendraadse Nederlandse filmpers: Een vlucht regenwulpen kreeg van Leon de Winter (die toen over film schreef) één kruisje (‘slecht’) en van Frans Rasker (die later ook films is gaan maken) vier (‘goed’). François Truffauts Le dernier metro kreeg er nul (‘nog erger’) van Hans Saaltink en weer vier van een die maand goedgemutste Frans Rasker, die er echter maar nul gaf aan de homoklassieker Taxi zum Klo, waar alleen Annette Apon (die toen ook over film schreef) nog drie kruisjes voor over had. Het kan verkeren. Maar goed. Zo kwamen dus de sterren onder de recensies. En meteen begon het gedonder. Want inderdaad: als je het hele maandoverzicht bij elkaar ziet, dan valt het wel op dat er voornamelijk drie sterren-films worden uitgebracht: goed, vakmatig, onderhoudend werk met wat mitsen en maren. Dan blijken we toch de argumenten in onze teksten nodig te hebben om uit te leggen waarom die films (meestal) best de moeite waard zijn. Het toekennen van een sterrenwaardering betekent dus ook geenszins dat we bezuinigen op argumenten. Het leek ons echter niet meer dan fair dat ook Filmkrant-schrijvers de kans kregen hun oordeel nog eens in sterren uit te drukken. Vooral bij films die de meningen verdelen, geeft zo’n sterrenoverzicht een schitterend beeld. Daar valt tenminste over te praten. Dat zijn de films die vaak het interessantst zijn, omdat ze voor de een in hun doelen zijn geslaagd en bij de ander totaal niet binnenkomen. Dat is waarom wij zo van film houden. Van jonge sterren en supernova’s. Ieder met z’n eigen glans.
Dana Linssen