Redactioneel – 15 januari 2015

Wat te schrijven?
Op het moment dat deze Filmkrant van de drukker komt, is het een week geleden dat de aanslag op de redactie van het Franse satirische blad Charlie Hebdo plaatsvond. We zijn de afgelopen week allemaal in Charlie veranderd, hebben ons met kleurpotloden gewapend laten zien bij de verschillende herdenkingsbijeenkomsten in de steden waar we allemaal woonachtig zijn, en hebben meer bittere grappen gemaakt dan ooit tevoren. Ook als we er niet echt om moesten lachen. We waren zondag 11 januari het liefste allemaal naar Parijs afgereisd. Maar toen moesten echt de laatste correcties worden doorgevoerd.
En over die correcties gesproken: we hebben de afgelopen week extra scherp op onze woorden gelet. Niet omdat we bang waren om onbetamelijk dingen te zeggen. Niet uit zelfcensuur. Niet omdat er nu zulke heikele onderwerpen in deze Filmkrant staan (werden er maar meer films over heikele onderwerpen gemaakt). In tegendeel. Maar omdat we juist nu een extra verantwoordelijkheid voelen om ons in woord en beeld zo precies mogelijk uit te drukken. Zo kritisch mogelijk. Zo genuanceerd mogelijk. Het is zo makkelijk om je achter een sluier van taal te verstoppen, terwijl we juist als beeldenduiders en -dromers extra goed wilden kijken naar wat al die beelden eigenlijk betekenen. We hebben onze potloden juist extra geslepen.
Het is wel verwarrend. Hoe kan het dat waarvan we het meeste houden, tekeningen en andere afbeeldingen, films en woorden, kunst en denken, twijfel en de roekeloze moed van de verbeeldingskracht, nou zoveel haat en woede oproepen?
Waarom wordt lachen ongemakkelijk terwijl we weten dat de mens zonder humor ten dode opgeschreven is?
Kunnen — en moeten juist grenzeloze kunst en oneindige filosofie, onafhankelijke journalistiek en onbevooroordeelde wetenschap daar niet een dam tegen opwerpen?
Of een dam doorbreken?
Ik slijp mijn potlood en ik begin opnieuw.

Dana Linssen | twitter @danalinssen