Prénom Carmen #2

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche en gaat heus haar mening niet onder bioscoopstoelen of loungebanken steken. 

Zoek op ‘geforceerde diversiteit’ en je belandt meteen in de smerigste krochten van het internet. Waar boze incels, boze gatekeepers en boze racisten het hoogste woord hebben. Als iets de afgelopen jaren voer voor verhitte discussies over film, tv, games en welke vorm van moderne media dan ook leverde, is het de zichtbaarheid van minderheden. Want ‘hoezo zitten er opeens allemaal Aziaten, Afrikanen, transgender mensen én vrouwen in mijn lievelingsfilms?’ en ‘waarom maken mensen zich druk over hoeveel zwarte mensen, latino’s en Aziaten er dit jaar genomineerd zijn voor die Oscars?’

Lang zijn minderheden (groepen mensen die wereldwijd niet zozeer met minder zijn, maar toevallig gewoon niet wit, man en rijk) bijzaak geweest in films. Nu steeds meer makers van kleur of met een LHBTIA-achtergrond voet aan de grond krijgen in medialand, komen er ook steeds meer rollen voor al die andere mensen. Iets waar je als weldenkend mens alleen maar enthousiast over kunt zijn, toch? 

Ook kleine Aziatische meisjes willen graag dat er een keer een badass personage is dat wiskundige raadsels oplost en tegelijkertijd killerhaaien met haar blote handen vermoordt. Waarom daar een probleem van maken? Vraag dat maar aan de boze, witte mannen die massaal slechte neprecensies achterlieten bij Black Panther of Captain Marvel of aan de boze, witte gamers die vrouwelijke gamedevelopers bedreigden tijdens Gamergate of de talloze shitposts die er aan Ocean’s 8 en Ghostbusters III voorafgingen omdat die films – het lef! – vooral een vrouwelijke cast hadden. 

Voor mij hebben al die titels nooit geforceerd gevoeld, maar zijn ze juist heel erg welkom en nodig. Het heeft er vast mee te maken dat ik geen zure, witte heteroman ben en juist walg van het zogenaamde gatekeepen waar dit soort kerels zich mee bezighoudt.

Natuurlijk, geforceerde diversiteit bestaat. Soms voelt het dus serieus gekunsteld. Kijk bijvoorbeeld op Netflix naar de ultieme algoritmekomedie Someone Great. Een jonge latina heeft een relatie met een zwarte man en haar beste vriendinnen zijn een zwarte lesbienne en een witte snob. De relatie gaat uit en ze gebruiken heel veel drugs. De film hangt aan elkaar van ongemakkelijke clichés en vooroordelen, zelfs al zijn ze positief bedoeld. De witte heteromeid is rijk, uptight en kan niet dansen. De zwarte lesbienne is mannelijk en stoer, heeft bindingsangst (wat een vent!) en rookt wiet alsof ze de reïncarnatie van Bob Marley is. Had die twee rollen omgedraaid en je had mijn hart veroverd. Maar het nam niet weg dat ik alsnog reteblij was dat de enige heteroman met mayonaisehuid slechts een bijrol had en maximaal zes zinnen tekst. Hoe verfrissend! Gekunsteld of niet, diversiteit is nodig en gaat ons op een betere plek brengen. En natuurlijk was Ghostbusters III een kolossale boutfilm die ik boos heb afgezet. Maar die had wel mooi een stel vrouwen die op spoken jaagden en dat zou ik dolgraag vaker zien. Soms moet je nou eenmaal over een berg afval klimmen voor je de zon op je huid voelt.