Prénom Carmen #10

Carmen Felix schrijft over mainstream, genre en niche en gaat heus haar mening niet onder bioscoopstoelen of lounge-banken steken.

‘Florence Pugh is cooler than all of us’, ‘Is Florence Pugh the Future of Black Widow?’, ‘Florence Pugh’s Appetite for Life’ en mocht je het nog niet weten, ‘Florence Pugh is the New Style Icon to Watch’. Florence Pugh is de nieuwe it-girl en de (kranten)koppen schreeuwen de longen uit hun lijf om je dat maar even in te prenten. Jammer, vind ik. Ik waardeer die Pugh en haar werk wel namelijk. Maar zodra iemand weer eens tot it-girl wordt gebombardeerd, haak ik vaak af.

Het heeft iets sneus, als een likkebaardende oude kerel die met vettige vingers door een castingboek bladert om te kijken wie er dit jaar weer alle interviews, alle rollen en alle geilende kerels mag ontvangen. Een it-girl, absoluut niet te verwarren met systeembeheerder Bianca die je kan bellen als de fax het weer niet doet op kantoor, is in principe gewoon de geilste actrice du jour. Altijd jong, meestal wit, vaak blond. Meestal een prima actrice, soms zelfs een retegoede actrice. Het liefst heel lekker, met een erotische je-ne-sais-quoi over zich heen. En: onderhevig aan overkill.

Een it-girl word je niet per se door wat je hebt bereikt, maar door hoe je eruit ziet, hoe je je kleedt, hoe je je haren uit je gezicht strijkt, hoe je lacht naar interviewers en hoe je beweegt, soms zelfs ook door wie je neukt. Laat Pugh nou net een kerel van exact twintig jaar ouder (Zach Braff, je weet wel die uit Garden State en Scrubs) aan de haak hebben geslagen. Weer voer voor tientallen domme koppen boven suggestieve artikeltjes over haar stoute papacomplex.

De term it-girl staat mij vooral heel erg tegen omdat het zich volledig op de neukbaarheid (voor de meelezende mannen) en de nastreefbaarheid (voor de meelezende vrouwen) richt. Daarbij vergetend dat het gaat om vrouwen met daadwerkelijk talent dat verder reikt dan ‘interessant om naar te kijken’. Het heeft iets minachtends waar je als vrouw moeilijk vanaf komt, iets dat aan je kleeft voor een jaar, misschien twee. En dan word je vervangen door weer een jonger model. Gewoon, omdat je gaat trouwen, je haar afknipt, je besluit te gaan baren, even een jaartje met sabbatical gaat of een paar kilo aankomt.

Het stipt voor mij die verschrikkelijke beperkte houdbaarheid van vrouwen in het acteervak aan. Natuurlijk hoeven de rollen die je binnensleept niet opeens te stoppen zodra je, zoals bijvoorbeeld Jennifer Lawrence overkwam, bij het vuil wordt gegooid omdat Margot Robbie nu eenmaal het lekkertje van dat jaar bleek. Je kán heus nog wel een carrière hebben nadat je it-girl bent geweest. Maar waar is dit verschijnsel überhaupt ooit vandaan gekomen? En belangrijker: waarom bestaat het nog in tijden van oplaaiend internetfeminisme? Intussen zijn mannelijke acteurs praktisch onaantastbaar, worden ze alleen maar ‘rauwer’ en ‘echter’ na hun zoveelste opioïden-verslaving en zal de term it-boy nooit echt aanslaan. Smerig.