Mening – 11 januari 2016

  • Datum 11-01-2016
  • Auteur
  • Deel dit artikel

INNER CUTS

Het zou natuurlijk een beetje flauw zijn om de digitale post uit te sluiten van het kleine experiment dat hier de komende maanden plaatsvindt: films bespreken die bij de Filmkrant door de brievenbus vallen. Binnenkort nergens te zien bij een filmtheater bij u in de buurt. Al hopen we natuurlijk dat de film van vorige maand too one to be two nog wel ergens door iemand wordt opgepikt. Deze maand kunt u in ieder geval meekijken (en u kunt altijd meekijken met onze rubriek Webfilm), want de films die deze keer in de brievenbus arriveerden kwamen met een link eraan vast: netfilmmakers.dk. Die niet-commerciële netgallerie presenteert alweer de achttiende aflevering van hun driemaandelijkse nieuwe show, ditmaal samengesteld door filmmaker Aryan Kaganof (kunnen we hier nu voor het laatst ‘voorheen Ian Kerkhof’ achterzetten?). Kaganof presenteert ‘Noisewomb’, genoemd naar een van de drie filmpje die hij uitkoos van Catherine Hennegan (noisewomb dus), Kerstin Ergenzinger (inner cuts) en Isabelle Schiltz (tame). Uitgangspunt was de filmische oerschreeuw. Mijn onbetwiste favoriet is inner cuts, een animatiefilm die schreeuwt en scheurt. In korte flitsen schieten flarden van aan stukken gereten stukken papier over het beeldscherm. Of zijn het schildersdoeken, gehavend door kunstvandalen? Of filmdoeken, afgedankt na de digitale revolutie? De golvende scheurschreeuwen worden landschappen met verre horizonten. Aardlagen. Wapperende gordijnen met doorkijkjes naar donkere werelden achter het wit. Vlijmscherpe messteken die bloeden als inktvlekken. Potloodvegen. Angstaanjagende vagina’s die dood en duisternis baren. Gevangenissen met door elkaar buitelende tralies. Licht als papiersnippers. Ze vliegen weg. Het laatste frame is gewoon weer zwart. En wacht tot het wordt opengesneden. Digitale post. Wit. Zwart. Éen. Nul.

Dana Linssen

Geschreven door