Filmbladen – 11 januari 2017

Wat is er verder over film te lezen? De Filmkrant bespreekt maandelijks de belangrijkste filmbladen, webzines en andere periodieken.

Hey, Johnnie To op de cover van Cahiers du Cinema. Sinds de 51-jarige actiefilmer uit Hong Kong twee jaar geleden opdook in competitie in Cannes, spookt zijn naam ook rond in het meer gevestigde internationale filmcircuit. "The coolest director on the block", lees ik op een Amerikaanse website. "It looks great", meldt de Engelse krant The Guardian, maar ook: "there’s a strange lack of life".
Cannes kwam in 2005 met de wereldpremière van election. De geoliede gangsterfilm, waarin twee gangsters vechten om opperhoofd te worden van een gangsterclub met 50.000 leden, mocht meedingen naar de Gouden Palm. Wat mij betreft was het prima dat het festival naar wat balans had gezocht, en naast Haneke’s caché en Jarmusch’ broken flowers ook wat actie, intrige en machtswellust in de competitie had gezet. Zeker na de mieperige ‘masterclass’ van Catherine Deneuve, waren die Aziatische gangsters meer dan welkom. Maar… was dit nu zo speciaal?
Een jaar later, in 2006, keerde Johnnie To terug naar Cannes met election 2, dit keer stond hij buiten de competitie. En hetzelfde jaar werd hij verwelkomd in Venetië. Zijn misdaadfilm exiled mocht meedingen naar de Gouden Leeuw. En nu, begin 2007, komt Johnny To naar het International Film Festival Rotterdam, dat hem heeft gebombardeerd tot een van de twee Filmmakers in Focus, naast de Malinese meester Abderrahmane Sissako. Eh… Johnny To? Filmmaker in Focus? Je zou zeggen dat de Hong Kong-veteraan niet om aandacht verlegen zit.
"Johnnie To, la guerre d’un seul homme", zo wordt de acht pagina’s tellende Johnnie To-special in Cahiers ingeluid. Jean-Michel Frodon, hoofdredacteur van het oudste en invloedrijkste Franse filmblad (56 jaar inmiddels), spreekt van een verbazingwekkend oeuvre (45 films in 20 jaar) dat in zijn diversiteit toch heel coherent is. Frodons inleiding klinkt een beetje als een verplicht nummer. Op de volgende bladzijden noteer ik wat meer geestdrift, al blijkt de Franse taal zich ook prima te lenen om achter elke Johnnie To-film een gangsteropera te ontwaren. Zie zo’n zinssnede als "Les rues nocturnes de Hong-Kong."

Monsterhit
Cahiers du Cinema is het filmblad dat in één moeite door de auteurstheorie ontvouwde, en met scribenten als Francois Truffaut en Jean-Luc Godard de aanstormende filmers van de Nouvelle Vague lanceerde. En daar bleef het niet bij. Ook latere Cahiers-critici als Léos Carax (46) en Olivier Assayas (52) gingen met succes films maken. Carax, hoe is ’t daar eigenlijk mee? Sinds het overweldigende pola x (1999) is het veel te stil rond deze Franse filmer.
Onder de huidige Cahiers-auteurs tref ik geen filmmakers meer. Van de zestien schrijvers die hun Top 10 van 2006 publiceren, komt alleen Frodon bekend voor, en dat komt omdat hij ook vrij prominent aanwezig is in het Franse dagblad Le Monde, waaraan Cahiers sinds enkele jaren is gelieerd. Frodon — met zijn 53 jaar ietsje jonger dan zijn blad (wat is dat toch, met al die mannelijke vijftigers?) — heeft in dit eerste nummer van het nieuwe jaar wat verversing doorgevoerd. Klein is het geworden, het formaat, zelfs nog ietsje kleiner dan ons verkleinde Vrij Nederland. Dat is zeker mode onder de bladen.
Cahiers du Cinema lijkt ook wel een spiegel van Sight & Sound, met de brieven van de lezers niet achterin, maar prominent voorin het blad. De band met de lezer wordt behalve op de website (waar flink wordt gediscussieerd) verder aangehaald door ook de Top 10 van de lezers lekker vet af te drukken. Veel verschil tussen de voorkeuren van de schrijvers en de lezers is er daarbij niet. De D.H. Lawrence-verfilming lady chatterly van ene Pascale Ferran staat bij de lezers op 1, gevolgd door the departed van Martin Scorsese en de Alan Ayckbourn-verfilming coeurs van de 84-jarige Alain Resnais die bij de redactie weer op nummer 1 staat, samen met de Hirohito-film the sun van Sokoerov, gevolgd door the host van de Zuid-Koreaan Bong Joon-ho en lady chatterly van voornoemde Pascale Ferran. Cirkeltje rond.
En van al die films kijk ik het meest uit naar the host, de horror van de Zuid-Koreaan die eerder het fantastische memories of murder maakte, dat hier in Nederland alleen even via het Filmmuseum was te zien. the host belooft het verhaal van een monster dat opstijgt uit de Han-rivier in Seoul. In het programma van Rotterdam wordt gesproken over de Koreaanse monsterhit van het jaar.

Belinda van de Graaf

Cahiers du Cinema
Januari 2007, nummer 619, 98 pagina’s, 6,60 euro, cahiersducinema.com