Duidelijk #10

Donder en mist

TROPIC THUNDER

Eindscènes maken alles duidelijk, of juist niet. Deze maand het slot van deze serie: De bevrijding.

Ahh familie… de hoeksteen van de samenleving, bijeengehouden door het cement van liefde. Familie, daar moet je het van hebben, dat is waar iedereen naar op zoek is. Familie, die kies je niet, daar word je mee geboren, dat zit in je bloed, bij je geboorte word je neergekwakt op een hoopje mensen, zij die altijd bij je zullen zijn, je bloedband.

In tegenstelling tot vrienden, die kies je, iedereen op deze planeet kan je vriend zijn, zolang je maar iets gemeen met ze hebt. Pas als je heel ver weg bent, zeg Vietnam, en er is geen familie meer in de buurt, dan kan je vrienden kiezen als ware het familie, omdat ze je, ondanks alle cultuurverschillen en andere rompslomp, begrijpen, omdat je al zo vaak teleurgesteld bent in je naaste familie, zozeer dat je op zoek bent naar iets exotisch.

Zoals Ben Stiller in Tropic Thunder, compleet teleurgesteld in zijn filmfamilie, die hem na de zoveelste schandaalmislukking, in dit geval het personage Simple Jack, als komediant niet meer serieus nam. “You should never go full retard.” De mensen van Vietnam waarderen dat wel. Een Amerikaanse full retard. Ze kennen hem namelijk van de VHS. Ga nu maar, zegt Stiller aan het eind tegen de onvergetelijke Robert Downey Jr., pak die helikopter en vlieg weg van deze filmset, ik blijf bij deze mensen, ik vertrouw ze, zij begrijpen waar ik mee bezig ben. En daardoor begrijp ik mijzelf. Ga nu maar, ik blijf hier, ik hoor hier. Dit is familie. Om na een minuut doodleuk terug te rennen, met een bijtend kind in zijn nek, dat hem vader noemde, achtervolgd door massa’s inboorlingen: “Ik had het mis! Ze willen mij vermoorden! Blaas die brug op en verlos mij van mijn familie! Vrienden! Horen jullie mij?”

Goede keuze van Stiller, vooral dat afwerpen van het kind in het ravijn. Hup, weg ermee. Maar soms zijn die keuzes niet zo eenvoudig. Neem David Drayton uit The Mist. Dacht het goede te doen door zijn familie uit te moorden. Wie in deze mist naar binnen gaat, laat alle hoop varen. De monsters zouden alles opslurpen, dus wat is er humaner om te doen dan je geliefden te doden? Keurig in de auto, één voor één, voordat je de hand aan jezelf slaat. Vrienden had hij gemaakt in de supermarkt, tuurlijk, in crisissituaties kom je altijd tot elkaar, dan zijn mensen er ook gevoelig voor, om vrienden te ‘maken’, zie al die bekeringsgekken, maar David had zich niet gek laten maken, en was uiteindelijk gevlucht met zijn bloedverwanten. Tot die auto. David bleef over, maar wilde nog de dood in de ogen kijken. Dus stapt hij uit, zijn eigen dood tegemoet, niets anders kan immers uit die mist naar voren komen, hij laat zijn zaakjes netjes achter, net zoals de ouders die vlak voordat de atoombom op Hiroshima viel, voor altijd vredig insliepen, met die gedachte, ik laat alles netjes achter. Alleen David ziet, voordat hij zijn ogen sluit, uit de mist naar voren komen… zijn eigen redding. Het leger heeft de monsters overwonnen en met tank en al rijden ze als Canadese bevrijders het land binnen, op zoek naar opgewonden vrouwen en overspannen mannen. Vrienden! Horen jullie mij? David hoort het. Hij is niet dood, gaat niet dood en heeft bovendien zinloos gedood.

Wat een scène om mee te eindigen. De bitterheid van bevrijding. En het bevrijdende van bitterheid.

Geschreven door Mike Naafs