De Pers Over – 9 mei 2016

  • Datum 09-05-2016
  • Auteur
  • Deel dit artikel

IL Y A LONGTEMPS QUE JE T’AIME

IL Y A LONGTEMPS QUE JE T’AIME
Philippe Claudel
Het regiedebuut van Claudel is een echte schrijversfilm. De nadruk ligt op de psychologie van de personages en mondjesmaat gedoseerd komen we steeds meer te weten over de toedracht van de zaak, leidend naar een emotionele climax — het filmische equivalent van het laatste hoofdstuk van ‘Grijze zielen’ — waarin het motto van de oude vrouw een rol speelt. Toch overtuigt Claudel ook als regisseur, juist door zich heel erg in te houden.
NRC Handelsblad (André Waardenburg)

Geleidelijk aan werkt Claudel niet alleen toe naar begrip voor deze vrouw en haar daad, maar zijn we er ook getuige van hoe moeilijk het is om weer terug te komen in de maatschappij, in het dagelijks leven met familie, vrienden en springende kinderen. Op dat moment ontkomt de debuterende regisseur helaas niet aan een aantal clichés die de metamorfose aankleven.
Trouw (Belinda van de Graaf)

il y a longtemps que je t’aime ontroert door zijn herkenbare alledaagsheid, waarbij kleine gebeurtenissen, een enkel woord of een simpel gebaar alle verschil kunnen maken. Kristin Scott Thomas maakt die verandering prachtig voelbaar. Stukje bij beetje brokkelt haar pantser af. Elsa Zylberstein geeft mooi tegenspel als de zus die haar eigen gevoelens negeert, in een geforceerde poging om goed te doen. Intimiteit ontstaat er pas als zij allebei hun kwetsbaarheid durven tonen. Hun mooi uitgewerkte psychische strijd boeit, al had de ontlastende oplossing die Claudel uiteindelijk uit zijn hoed tovert, gerust achterwege kunnen blijven.
De Telegraaf (Marco Weijers)

LA LEÓN
Santiago Otheguy
Het is dat je erbij verteld krijgt dat la león is opgenomen in de delta van de Argentijnse Paraná-rivier, anders zou deze drassige microkosmos net zo goed aan het einde van de wereld kunnen liggen. En ook met die informatie in het achterhoofd overheerst het gevoel dat de veerboot La León (waarnaar de film is vernoemd) eerder door een droomplek vaart, dan door een bestaande locatie. Zo spookachtig en etherisch zijn de lange zwart-wit-takes waarmee cameravrouw Paula Grandiós de omgeving aftast.
de Volkskrant (Kevin Toma)

Opvallend is dat Otheguy la león in zwart-wit draaide, wat de film vanzelfsprekend een zeker nostalgisch gevoel meegeeft, maar ook een zekere abstractie. Alsof je de kleine dingen van het leven die zich daar voltrekken onder een loep ziet en je van al die losse details zelf een verhaal moet maken. Een belangrijk element daarin is Turu’s worsteling met zijn verwarde machismo, aangewakkerd door de aanwezigheid van de homoseksuele houtkapper Alvaro, die alleen al daarom uit de groep verdreven moet worden.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

la león is een sprookje, maar niet een mooi sprookje. Het is zo’n vertelling waarin de symbolen zo overduidelijk aanwezig zijn, dat de vertaalslag naar onze maatschappij eenvoudig te maken is. la león is een kalme film met een diepe betekenis. Het verhaal van regisseur Santiago Otheguy is veel universeler dan zomaar een dorpsvertelling uit de binnenlanden van Argentinië. Die herkenbaarheid maakt dit kleinood veel kostbaarder dan op het eerste gezicht lijkt.
De Telegraaf (Dick van den Heuvel)

FUNNY GAMES U.S.
Michael Haneke
Veel meer dan een film tegen filmgeweld is funny games nu een studie over filmgeweld geworden: een glasheldere, uitgeklede horrorfilm die de regels van het spel — het masochisme van de kijker, het sadisme van de regisseur — onderzoekt. Dat maakt deze tweede funny games na afloop toch beter te verkroppen, maar het ironische is wel dat deze meer glamourvolle versie, ergens diep ook de bekende angst oproept dat hij verkeerd zal worden opgepikt.
Trouw (Jann Ruyters)

funny games u.s. is een onontkoombare deconstructie van de gewelddadige popcornfilms over seriemoordenaars die Hollywood aan de lopende band produceert; géén gewelddadige blockbuster over twee sadistische seriemoordenaars. Het meeste geweld blijft buiten beeld. Haneke toont slechts de gevolgen: de angst, de radeloosheid, de ondraaglijke pijn. Daarmee schiet Haneke zijn doel dus eigenlijk voorbij: de film is veel te subtiel en te kaal voor het beoogde popcornpubliek; het geweld, hoewel snoeihard, te schaars.
de Volkskrant (Jan Pieter Ekker)

Het belangrijkste is dat Haneke ons voortdurend confronteert met de pijn en de vernedering van de slachtoffers. Dat is het echte gezicht van geweld, wil Haneke zeggen. Met name Naomi Watts maakt diepe indruk als de radeloze en tegelijk furieuze vrouw die tot het bittere eind blijft doorvechten. Ook de ontreddering van haar al snel uitgeschakelde echtgenoot (Tim Roth) is moeilijk om aan te zien. funny games u.s. is nog steeds een knap gemaakte ondermijning van de geweldsfilm, al zijn niet alle verrassingen even goed bestand tegen het opnieuw bekijken.
GPD-kranten (Leo Bankersen)

THE TRAP
Srdan Golubovic
the trap is een aantrekkelijke genrefilm, maar één die zinnige morele vragen op tafel legt en de kijker tot nadenken dwingt: wat zou jij doen? Maar hij gaat vooral ook over de situatie in Servië na Milosevic. Regisseur Golubovic filmt veel scènes van bovenaf. Dit benadrukt hoe Mladen vastzit in een wreed universum waaruit het moeilijk ontsnappen is als je eenmaal de verkeerde keuze hebt gemaakt.
NRC Handelsblad (André Waardenburg)

Thematisch haakt het stevig geconstrueerde scenario van the trap in op de Hollywood-ideologie die voorschrijft dat onder barre omstandigheden de gewone man het recht in eigen handen mag nemen. Je ziet de Hollywood-remake, met bijvoorbeeld Tim Robbins en Catherine Keener als de getergde ouders, dan ook al meteen voor je. Dat wordt misschien een spannender thriller, maar met een maatschappelijk minder relevant verhaal.
Trouw (Remke de Lange)

Het morele dilemma wordt aangesneden op een wijze die doet denken aan het door de tien geboden geïnspireerde filmepos dekalog van de Pool Krzysztof Kieslowski. Acteur Nebosja Glogovac overtuigt, al doet het verhaal gekunsteld aan. Dat Mladen zich verdiept in de achtergronden van zijn doelwit is één ding. Het verhaal helt echter gevaarlijk over naar melodrama als deze zakenman een bekende blijkt te zijn.
Algemeen Dagblad (Carel van der Velden)

L’HEURE D’ÉTÉ
Olivier Assayas
In l’heure d’été staat traditie tegenover de culturele gevolgen van modernisering, maar Assayas, die ook het scenario schreef, heeft van de film geen klaagzang over de teloorgang van het verleden gemaakt. Hij oordeelt niet, maar observeert. Ieders standpunt is begrijpelijk. De film slingert geen statements de wereld in, maar dwingt tot nadenken over onze verhouding met het verleden. Wat betekent het als traditie steeds minder belangrijk wordt? Het klinkt abstract, maar Assayas maakt het concreet: wat zouden wij doen met de villa?
Het Parool (Jos van der Burg)

De wrange, bijna onafwendbare ontwikkeling geeft regisseur Olivier Assayas op een (voor hem atypische) klassieke, bedachtzame manier gestalte. De melancholie van het zo herkenbare familieverhaal wordt in de laatste scène onderstreept, als een kleindochter in de tuin van het onttakelde huis aan een vriendin vertelt: "Oma kon zich er zo op verheugen dat ik hier later met míjn kleinkinderen zou zitten."
De Telegraaf (Eric Koch)

Assayas vertelt het zonder grootse drama’s, nostalgie of stellingname. Met kleine observaties schetst hij uiteindelijk een interessante parallel tussen de omgang met persoonlijke en nationaal-historische erfenissen. Maar het blijft wel een theoretisch betoog. Het is het knappe acteerwerk dat de spanningen invoelbaar maakt tussen de enigszins schematische karakters.
de Volkskrant (Floortje Smit)

Geschreven door