De Pers Over – 7 juni 2016

THE DARJEELING LIMITED
Wes Anderson
Alle prachtige details in de aankleding herinneren samen met de droge humor nog het meest aan Jacques Tati. Er zijn liedjes van The Kinks en geestige verwijzingen naar de Beatles op blote voeten, maar omdat de jongemannen meer poseren dan acteren, blijft de buitenkant de binnenkant dit keer ook overheersen. Ironisch genoeg is dat wel in overeenstemming met het thema van de film: een stel westerse materialisten in het oosten op zoek naar wat spiritualiteit.
Trouw (Belinda van de Graaf)

the darjeeling limited heeft een warm kloppend hart, dat in the royal tenenbaums en the life aquatic… ontbrak. In die films leek regisseur Wes Anderson in zijn eigen bizarre universum verdwaald, maar deze keer vindt hij net als in rushmore een rode draad die alle vreemdsoortige personages en voorvallen op een onnadrukkelijke manier verbindt. En weet zo in zijn nieuwe rolprent tevens een brug te slaan tussen humor en ontroering.
De Telegraaf (Marco Weijers)

Sterfgevallen behoren tot de vaste waarden in de films van Anderson, maar waar de dood in the life aquatic with steve sizzou een erg vrijblijvend verschijnsel leek, daar heeft de regisseur met de twee nieuwe coscenaristen de werkelijkheid nu aanmerkelijk beter benaderd. Het maakt the darjeeling limited tot een erg fijne film met een lach en een traan, soms hilarisch, dan weer hartverwarmend, en voorturend verrassend, kleurrijk en honderd procent Anderson tot in de miniemste details.
Het Parool (Bart van der Put)

PERSEPOLIS
Marjane Satrapi
Het palet is met zijn grijstinten en incidenteel kleurgebruik rijker dan dat van de strips, de stijl nog expressionistischer, terwijl de beelden talloze details prijsgeven nu ze vrijuit bewegen — van een rupsje aan de rand van het kader tot de jasmijnbloesems die uit oma’s BH dwarrelen. Wat van strip naar film ongewijzigd bleef, had ook niet moeten veranderen: de bedrieglijk simpele tekening van de hoofdpersonages, die met hun kraakheldere lijntjes in alle chaos overeind blijven.
de Volkskrant (Kevin Toma)

De mix tussen coming-of-age-verhaal en geschiedenisles, tussen maatschappijkritiek en poëzie, heeft in de oerkleuren van de cinema een verrukkelijke film opgeleverd. Eentje die alle verwachtingen op dat terrein overtreft, want met z’n simpele vormen en ouderwetse 2D-technieken breekt hij ook met de computeranimaties die de mode van dit moment bepalen. Tegenover driedimensionale, quasi-realistische fantasiewerelden, staat de authentieke suggestie van het schimmenspel.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

persepolis is een van de beste films van het jaar, al greep regisseur Marjane Satrapi deze week naast een Oscar. Het is ook een van de meest bijzondere films: een ‘ouderwetse’ en sobere animatiefilm in krachtig zwart-wit, waarin de vier beeldromans tot leven komen waarin Marjane Satrapi vertelt over haar jeugd in Iran. Films over ellende in verre landen en ballingschap willen nog wel eens een wat vermoeide reacties oproepen, maar persepolis is anders. Niet alleen is het een van de origineelste tekenfilms sinds jaren, het is ook een toegankelijke autobiografie vol humor en zelfspot van een begenadigd kunstenares.
GPD-kranten (Hetty van Rooij)

NAISSANCE DES PIEUVRES
Céline Sciamma
De acrobatische toeren in het water geven de meiden kracht en durf, en zo heeft Sciamma het ook gefilmd. In het filmverhaal speelt dat zwemmen eigenlijk niet eens zo’n grote rol, maar het beeld komt wel regelmatig terug als een soort visueel refrein dat contrasteert met de saaie woonomgeving. Het geeft de film karakter zonder dat Sciamma daarvoor op modieuze details uit de jongerencultuur hoeft terug te vallen. Geen mobieltjes hier. naissance des pieuvres is universeel en tijdloos.
GPD-kranten (Leo Bankersen)

naissance des pieuvres is een trefzeker debuut. Sciamma contrasteert strak gechoreografeerde waterballetten met voorzichtige, tastende romantiek, en toont zonder grote gebaren hoe ingrijpend een puberliefde kan zijn. De 27-jarige Sciamma is jong genoeg om zich te herinneren hoe een vijftienjarige de zomer beleeft: als een gapend gat van op te vullen tijd, vol vage plannen, onvervulde verlangens en grote levensvragen. Sciamma weet ook hoe wreed en wisselvallig pubers kunnen zijn. In het spel om aandacht deinzen de meisjes niet terug voor harde maatregelen.
de Volkskrant (Pauline Kleijer)

naissance des pieuvres is een verhaal over volwassen worden en het ontdekken van seksualiteit. Natuurlijk ontstaat er — alleen al door de setting van de film — een lesbische spanning tussen de personages, maar daar gaat het regisseuse Céline Sciamma niet in de eerste plaats om. Eerder is haar film de zoveelste — maar dit keer beeldschone — blik op het voorjaarsontwaken van tieners, met al hun onzekerheden en verlangens die zo nodig zijn om hun uiteindelijke karakters vorm te geven.
De Telegraaf (Dick van den Heuvel)

YOU, THE LIVING
Roy Andersson
Hoe moet je een film als you, the living van Roy Andersson bespreken? Het is een reeks schitterende tableaus, met grove steken aaneengestikt tot een film. Zo lijkt hij op het ouderwetse conceptalbum zoals ‘Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band’ van The Beatles. Het hangt allemaal samen, dat voel je wel. Sommige thema’s (of personages) duiken op verschillende plaatsen op en versterken dat gevoel. Maar je zult nooit precies kunnen aangeven wat bij wat hoort of waarom er wel een man met een tuba in zit en een man met een grote trom, maar niemand met een viool.
NRC Handelsblad (Bas Blokker)

you, the living bestaat uit vijftig tragikomische, schilderachtige zoekplaatjes, in duizend-en-een gesatureerde groentinten — als een slecht schoongemaakt aquarium. Een plot is er niet. Andersson snijdt belangrijke onderwerpen aan via triviale gebeurtenissen. Sommige personages keren terug, net als sommige (Laurel en Hardy-achtige) zinnetjes. De rode draad wordt gevormd door de muziek van ex-Abba Benny Andersson (geen familie), die de melancholische sfeer dan weer versterkt, maar er soms ook lijnrecht tegenin gaat. Aan het apocalyptische einde, waarin de bommenwerpers dan eindelijk boven de stad verschijnen, zorgt de muziek er toch voor dat er een stevige grijns op je gezicht verschijnt.
de Volkskrant (Jan Pieter Ekker)

In zorgvuldig gecomponeerde tableaus duiken onder anderen een irritante tubaspeler, een overjarige motormeid en een naar liefde hunkerend punkmeisje op. Verwacht geen verhaal met een kop en een staart, maar de haast antropologische kijk op het moderne leven is dankzij de droogkomische dialogen en de absurdistische fantasie van Andersson toch de moeite waard. Met als hoogtepunt de scène waarin het droomhuis van het punkmeisje verandert in een rijdende trein.
Algemeen Dagblad (Carel van der Velden)

I’M NOT THERE
Todd Haynes
Trefzeker is ook de originele keuze uit Dylans muziek — de selectie is beter dan bij veel Dylanconcerten de laatste jaren. Maar de eindeloze pastiches en beeldcitaten uit het verleden — uit de film van Pennebaker, een filmpje van Dylan die voor zwarte landarbeiders zingt, platenhoezen, Beatlesfilms, 8½ van Fellini — hebben ook iets armoedigs. Waarom zou je geen film kunnen maken over een historisch onderwerp in een beeldtaal van nu, vroeg de recensent van het Franse Cahiers du Cinema zich af. Goed punt. Het is op z’n minst curieus dat de zwarte Woody in de film het advies krijgt: "Leef in het nu, jongen. Maak muziek van je eigen tijd."
NRC Handelsblad (Peter de Bruijn)

Volgens het christelijke dogma van de heilige drie-eenheid bestaat God uit drie personen: vader, zoon en heilige geest. Het is kinderspel vergeleken bij Dylan in i’m not there. In Haynes’ film spelen zes acteurs ieder een andere Dylan. Het lijkt een gimmick, maar is het niet, omdat het perfect Haynes’ visie op Dylan weergeeft. Voor de Amerikaanse onafhankelijke filmmaker, die eerder imponeerde met [safe], velvet goldmine en far from heaven, is ongrijpbaarheid Dylans essentie. Dat de film af en toe inzakt en soms cryptisch is? Laten we niet zeuren bij deze zeldzaam rijke film.
Het Parool (Jos van der Burg)

Haynes weet helaas geen maat te houden in zijn aanpak. Zijn film duurt veel te lang en niet alle fragmenten overtuigen, zeker het westerngedeelte met Richard Gere niet. Daar tegenover staat een briljant gedeelte: als Cate Blanchett als de protestzanger opduikt, juist op het moment dat hij zijn akoestische muziek vaarwel zegt en tot afgrijzen van veel fans met elektrische gitaar gaat optreden. Zonder haar inbreng was i’m not there een vreselijk zelfingenomen film geworden die op gezette wijze zeer irriteert. Algemeen Dagblad (Ab Zagt)