De Pers Over – 4 januari 2017

FLANDRES
Bruno Dumont
Het tempo is rustig. Sturende muziek is er niet, de geluiden zijn even basaal als de personages. Ergens fluiten wat vogels, wind ruist door de bomen. In de oorlogssequenties, opgenomen in Tunesië, wordt in een seconde de vredige stilte plots doorbroken door het oorverdovende geluid van bommen die dood en verderf zaaien. Even plots als een koe in een arm kan happen. Toch is flandres uiteindelijk minder pessimistisch dan Dumonts eerdere films. Voor het eerst weet hij zelfs te ontroeren met een prachtig einde.
NRC Handelsblad (André Waardenburg)

Met flandres zoekt Dumont wederom de confrontatie met zijn publiek. Hij levert indringende beelden van jonge mannen en vrouwen in Vlaanderen zonder verder aan moraliteiten of uitleg te doen. flandres is een dichterlijke dimensie van de alledaagsheid. Wie zich eraan overgeeft, komt terecht in een fascinerend universum, waarin instincten de toon bepalen.
de Volkskrant (Ronald Ockhuysen)

Dumont heeft een simpel mensbeeld. Zijn personages leven instinctief en het ontbreekt hen aan emoties en gedachten. De reductionistische visie maakt een schematische indruk. Met flandres gaat de maker op de vertrouwde weg verder. Het betekent onder meer vreugdeloze, mechanische seks. Choquerende oorlogsbeelden onderstrepen Dumonts visie dat in ieder mens een beest schuilt. We storen ons niet aan deze open deur, maar wel aan Dumonts benadering, die even voorspelbaar is als een zelfmoordaanslag in Bagdad.
Het Parool (Jos van der Burg)

TEN CANOES
Rolf de Heer
ten canoes breekt het overgeleverde filmbeeld af van de Aboriginal als primitieve woesteling en zet daar dat van de nobele, ietwat naïeve wilde tegenover. Dat lijkt me antropologisch gezien geen stap vooruit. Toch is dat ook de charme van de film. Visueel gezien is hij overdonderend; veel van de shots zijn remakes van foto’s van antropoloog David Thompson, die in de jaren dertig meer dan vierduizend foto’s in het Arafura-moeras maakte. Maar De Heer en co-regisseur Peter Djigirr willen niet imponeren. Ze willen informeren, en vinden daarvoor in de kinderlijk plezierige humor van de Aboriginals hun ideale wapen.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

De vrouwen kwebbelen en schelden, de mannen pochen over hun seksuele veroveringen. De komst van een vreemdeling zorgt voor onheil en kwade geesten. En terwijl de beelden fraai vervreemdend schitteren, zijn het de woorden die de vertelling tot leven brengen en je meetrekken de Australische wouden in.
Trouw (Jann Ruyters)

Vooral de fragmenten in zwart-wit, die het raamwerk vormen van het eigenlijke verhaal, zijn van een schitterende eenvoud. Voor de aboriginals, die nog maar net het begin kennen van een filmtraditie, is ten canoes van onschatbare waarde. Voor ieder ander is het een mooie, onderhoudende film. Een fraai staaltje vertelkunst.
de Volkskrant (Pauline Kleijer)

A PRAIRIE HOME COMPANION
Robert Altman
Het reilen en zeilen van de in Amerika befaamde, echt bestaande radioshow A prairie home companion, die in deze fictieve film met opheffen wordt bedreigd, is bij vlagen vermakelijk, maar ook een tikkeltje belegen. Hier herleeft het Amerika uit vervlogen tijden, met stoere cowboys, verstokte idealen en verloren liefdes. Wat op den duur begint te wringen, is dat er schijnbaar geen enkel normaal personage aanwezig is.
GPD-kranten (François Stienen)

Liefdevol brengt Altman een gezelschap enthousiaste radiomakers in beeld, dat net als hij van geen afscheid wilde weten. Met hun immer populaire countryshow waren ze niet van de radio weg te denken, maar de marketing managers van de nieuwe zendereigenaars hebben besloten dat hun luisteraars te oud zijn. Altmans ode aan hun liefde en vanzelfsprekende vakmanschap sprankelt van sfeer, authenticiteit, levendige afwisseling en humor. Eens temeer, bedankt Robert Altman.
De Telegraaf (Eric Koch)

Het aanstaande einde van het radioprogramma weegt niet loodzwaar, maar is aanwezig. Net als het overlijden van Altman — of hij het zelf voorvoelde of niet — boven deze film hangt. a prairie home companion voelt alsof het in een vloek en een zucht gemaakt is. Ondanks, of eigenlijk dankzij, de melancholie bruist de film van leven. Het is opmerkelijk hoe lichthartig een film over afscheid kan zijn.
de Volkskrant (Floortje Smit)

BAMAKO
Abderrahmane Sissako
De ondertoon van bamako ligt in de omgeving waarin het proces zich voltrekt en die maakt de film cinema en verheft hem hoog boven een leerstuk á la an inconvenient truth. Een kleine cour in de hoofdstad is de plaats van handeling. Hij wordt bewaakt door een politieagent bij een stalen toegangsdeur, maar het is allesbehalve Kafka daarbinnen. Misschien klopt het dat de regels van het IMF het vuur van de Afrikanen doven, zoals een getuige zegt, maar als het opflakkert in bamako, dan gloeit het.
NRC Handelsblad (Bas Blokker)

In bamako laat Sissako voor eens en altijd zien dat het onmogelijk is voor een Afrikaans cineast om geen politiek standpunt te hebben. Op de binnenplaats van zijn ouderlijke huis in Mali richtte hij een rechtszaak in, waarin het Afrikaanse volk de Wereldbank en het IMF aanklaagt. Pittige, politieke film, maar er is zoveel meer. bamako viert ook het Afrikaanse leven door op die binnenplaats de dagelijkse dingen door te laten gaan. Er wordt getrouwd. Gelachen. Gezongen. Gemopperd. Geleden. Zoals overal ter wereld.
Trouw (Belinda van de Graaf)

Het is beschamend hoe het rijke Westen als schuldeiser Afrika verlamt, is de stelling van Sissako: indirect heeft Afrika geld van zichzelf geleend, want hoe komt het Westen zo rijk? Toch is bamako in de eerste plaats een kunstwerk en niet een kaal politiek betoog. Sissako laat zien dat pamflettisme in film niet ten koste hoeft te gaan van de artistieke kwaliteit.
de Volkskrant (Asher Boersma)

LETTERS FROM IWO JIMA
Clint Eastwood
Hoe oorlog een in alle opzichten vervreemdende ervaring is, dat is wat Clint Eastwood aan de orde stelt; vervreemdend van de ander maar ook van jezelf. Hij ondermijnt subtiel ieders oorlogsretoriek terwijl hij — in gevoeligheid en wijsheid — toch ook respect betoont aan de vijand. Je verwachtte niet dat je zestig jaar na dato nog stil zou kunnen worden van het lot van bange Japanse soldaten die zelf de pin uit hun granaat trekken. En al helemaal niet dat die dwaze daad ook nog ontzag zou kunnen inboezemen.
Trouw (Jann Ruyters)

De kracht van letters from iwo jima (vrijwel geheel in het Japans gesproken, wat de geloofwaardigheid versterkt) schuilt in de persoonlijke aanpak van Eastwood. Hij geeft de Japanse soldaten — onder wie een bakker die net vader is geworden — een menselijk gezicht en maakt duidelijk dat zij weinig trek hadden om te sterven voor keizer en vaderland. Mocht er dit jaar bij de Oscar-verkiezing tegen de oorlog in Irak worden gestemd, dan kan regisseur Eastwood bijna niet verliezen.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

Clint Eastwood overtreft zichzelf met zijn volledig Japans gesproken film letters from iwo jima. Zijn film, die Oscarnominaties voor beste film en beste regie in de wacht sleepte, laat de mensen zien die worden verpulverd door de maalstenen van een oorlog. Hun hoop, hun dromen, hun angsten, hij toont ze voordat ze wegvloeien in een stroom van bloed. De afloop van de slag om Iwo Jima mag dan al 62 jaar bekend zijn, nooit eerder kon het verloop van deze tragedie zo indringend worden ondergaan.
De Telegraaf (Marco Weijers)