De Pers Over – 4 augustus 2016

MY BLUEBERRY NIGHTS
Wong Kar-wai
Ook op vreemde bodem weet cineast Wong Kar-wai sfeer te scheppen. Het lege café van Jude Law roept met het geel-blauwe licht van straatlantaarns en neonreclames de eenzaamheid op van een schilderij van Edward Hopper en de melancholieke muziek versterkt dat gevoel. Toch blijft er iets missen, al wisselen tragiek en opbeurende gebeurtenissen elkaar poëtisch af. Wong lijkt vooralsnog wel zijn oog, maar niet zijn hele hart naar het Westen te hebben meegenomen.
De Telegraaf (Eric Koch)

Waarom haalt my blueberry nights het niet bij in the mood for love of chunking express? Komt het door de overmatige aandacht voor interieurs die Wong aan de dag legt? Doordat hij nauwelijks oog heeft voor het grootse landschap waarin deze roadmovie zich afspeelt? Komt het door de onbegrijpelijk platte uitlegteksen van Elizabeth in de voice-over. Of komt het door Norah Jones in de hoofdrol, die misschien wel mooi is maar geen enkel mysterie in zich bergt?
NRC Handelsblad (Bas Blokker)

Een van de grootste stoorzenders in my blueberry nights vormt de voice-over, die de poëzie van de schaduwen en kleuren platwalst met uitleggerige teksten. Ook de lege blik van Norah Jones werkt niet — een paar geloken ogen blijft bij haar gewoon een paar geloken ogen. Wat na afloopt rest, is de prangende vraag waarom Wongs intuïtieve werkwijze in de Verenigde Staten in clichés blijft steken, terwijl dezelfde aanpak in Hong Kong juist meesterwerken opleverde?
de Volkskrant (Ronald Ockhuysen)

BLINDSIGHT
Lucy Walker
Het beklimmen van de Mount Everest met blinde kinderen was een tamelijk dwaas idee, maar het levert wel een fascinerende film op over een moeilijke tocht, vol ontberingen, verdriet en conflicten. blindsight is een mooie documentaire over idealen, dromen en wilskracht, die bovendien bijdraagt aan de emancipatie en acceptatie van blinden in Tibet.
De Telegraaf (Annet de Jong)

Het wordt een bij vlagen pijnlijke confrontatie tussen hulpverleners die het beste voor hebben met hun pupillen en prestatiegerichte sportlieden die de kinderen en hun begeleiders tot het uiterste proberen te drijven. De barre omstandigheden werden met speciale camera’s vastgelegd die bestand waren tegen de helse weersomstandigheden. blindsight is geen baanbrekende film geworden, maar meer een film over onvoorstelbaar doorzettingsvermogen.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

Het drama dat zich afspeelt tussen de zieners en de blinden, de jongeren en de volwassenen, de westerlingen en de Tibetanen had meer kleur kunnen krijgen als Walker zich iets meer in alle klimmers had verdiept. In plaats daarvan mikt ze op een feelgood docu met antropologische trekjes, waarin we zien welke stappen voorwaarts in het leven de jongeren na de tocht zetten. Best boeiend, maar met deze brave aanpak blijft de maakster zelf onder de top.
Trouw (Remke de Lange)

HEIMATKLÄNGE
Stefan Schwietert
Jodelen in Zwitserland, dat roept al gauw associaties op met leren broeken, koekoeksklokken en films waaraan we maar liever niet herinnerd willen worden. Maar in zijn zoektocht naar de essentie van het jodelen houdt documentairemaker Stefan Schwietert zich ver van alpenkitsch. heimatklänge is een intrigerende film met prachtige beelden en — eerlijk is eerlijk — bij tijd en wijlen fascinerende muziek. Voor Schwietert is het Zwitserse ‘zingen in boventonen’ een volwassen kunstvorm, die onlosmakelijk verbonden is met het berglandschap van de Alpen.
GPD-kranten (Hetty van Rooij)

Een documentaire over jodelen? Joepie! Zet u scepsis opzij want in heimatklänge wordt gejodeld zoals God het bedoeld moet hebben. De film voert drie vocalisten op die uit de Alpentraditie inspiratie putten. Zij jodelen geen vrolijke deuntjes, maar helpen de traditie verder. heimatklänge laat zien dat jodelen meer kan zijn dan folkloristische oubolligheid, maar het gaat de maker uiteindelijk vooral om de grote gevoelens die muziek uitdrukt.
Het Parool (Jos van der Burg)

Interessanter dan telkens weer die bejodelde berggezichten, wolken en bossen zijn de kruimelige beelden van het ‘oude’ Zwitserland, die Schwieters eveneens onder de muziek plakt. In lederhose gestoken jodelaars en blaaskapellen, ze krijgen allemaal een fris, surrealistisch geluid. Het zit hen dankzij deze innemende documentaire als gegoten.
de Volkskrant (Kevin Toma)

VOLEURS DE CHEVAUX
Micha Wald
Wald plaatst zijn vertelling in de negentiende eeuw, ergens tussen de kozakken, ergens in Oost-Europa. Het ging hem om modder, paarden, bloed, zweet en de intense broederband, niet om de concrete geschiedenis of plek. Wel geeft hij een psychologische verklaring uit het verleden voor de agressie van Roman, maar verder blijft de toeschouwer in het duister tasten wie deze jongens zijn en waarom wij hun bloederige botsingen te zien krijgen.
Trouw (Jann Ruyters)

Wald wilde met voleurs de chevaux een mythische en universele avonturenfilm maken over wraak en diepe gevoelens van broederschap. Het resultaat is echter weinig meeslepend en de emoties blijven vrij basaal: broers beschermen elkaar, voelen liefde en haat en zijn soms jaloers op elkaar. Door Walds afkeer van de close-up blijven we ver van de broers en wordt hun zware leven weinig invoelbaar.
NRC Handelsblad (André Waardenburg)

Wald pakt flink uit met zijn schildering van het ruige en harde bestaan. Overleven in een vijandige omgeving is waar het voor beide koppels op aan komt. Minder overtuigend is de manier waarop Wald daar intiemere gevoelens van broederliefde tegenover zet. Dat de mens door uiteenlopende driften wordt bewogen, akkoord, maar de mooie plaatjes van in de rivier stoeiende jongenslijven zijn net iets te demonstratief. Zeker gezien de onverschilligheid en zelfs haat die op andere momenten de kop opsteken. Wald heeft zich vertild aan de poging om boven het simpele avonturenverhaal uit te stijgen. Zijn ambitie mag desondanks geprezen worden.
GPD-kranten (Leo Bankersen)

TUYA’S MARRIAGE
Quanan Wang
tuya’s marriage is geen harde aanklacht tegen de modernisering. Ook maakte Wang geen antropologisch document vol exotische plaatjes, hoewel cameraman Lutz Reitemeier de schoonheid van het land en zijn bewoners goed weet te vangen. De regisseur stond iets subtielers voor ogen: een film over een leven waarin voor emoties nauwelijks plaats is. Pragmatische beslissingen zijn voor Tuya noodzakelijk om te overleven.
de Volkskrant (Pauline Kleijer)

Regisseur Wang filmt dit barre leven zonder romantiek, maar ook zonder geweeklaag. Eerder zo nuchter als zijn heldin is. Met haar wordt tuya’s marriage een eerbetoon aan de verbeten, stoere boerenvrouw die zich niet van de wijs laat brengen en keihard over huwelijkse voorwaarden onderhandelt. Tuya is van het land en het land is van haar. Je gunt haar dat ze blijft wie ze is wanneer ze in tranen uiteindelijk aan het aangekondigde huwelijk begint.
Trouw (Remke de Lange)

Denk niet meteen: alweer een film uit Mongolië. De film houdt zich met heel andere dingen bezig dan de krachtige cinema van bijvoorbeeld khadak of cave of the yellow dog. tuya’s marriage is vooral een sociaal-realistisch drama dat zich min of meer toevallig op de als altijd oogverblindend gefilmde Mongoolse steppen heeft gevestigd. Regisseur Wang Quanan laadt door de slimme mix van misère, lichte ironie en mooimooimooie beelden de verdenking op zich zijn film wel érg op de Westerse markt te hebben toegesneden.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)