De Pers Over – 31 juli 2016

AWAY FROM HER
Sarah Polley
away from her is een sober en sterk drama met een prachtige hoofdrol voor Julie Christie, die haast onmerkbaar schakelt tussen onzekerheid en elegantie, tussen luciditeit en verwarring. Haar optreden verleent de film een tragische ondertoon, die wordt gecompenseerd door Polley’s optimisme. Zonder Fiona’s slopende ziekte ook maar enigszins te romantiseren, is away from here vooral een lofzang op de liefde.
de Volkskrant (Pauline Kleijer)

In de rustige, gedetailleerde, terughoudende tekening van een geliefde die in rap tempo verandert, de weg kwijtraakt, brengt away from her grote ontroering teweeg. In het verzorgingstehuis waar Fiona haar intrek neemt alsof ze een hotelkamer heeft geboekt, herkent ze haar echtgenoot niet meer. Hij wordt zoiets als een kennis. En dan gaat de film over het loslaten van een geliefde, over de pijn die dat veroorzaakt, en de kracht die daarvoor nodig is.
Trouw (Belinda van de Graaf)

De wat kunstzinnige flashbacks en sprongen in de tijd zijn een beetje de clichés die bij het genre lijken te horen. Polley gaat er echter gemakkelijk mee om. De troostrijke omhelzing aan het eind is iets wat je eigenlijk niet meer verwacht, maar verder is er weinig wat de uitgebalanceerde aanpak zou kunnen verstoren. Wat begint als een integer en betrekkelijk traditioneel drama, wint gaandeweg aan kracht en diepgang, juist door die weggestopte emoties voelbaar te maken zonder het allemaal expliciet uit te leggen. away from her heeft ruimte voor intimiteit en ironie, en biedt veel mogelijkheden voor nadere bezinning.
GPD-kranten (Leo Bankersen)

THE BIRD CAN’T FLY
Threes Anna
Het verhaal heeft voldoende dramatische potentie. Het gaat over onverwerkt verdriet, over onbestemde toekomst en over verwrongen verhoudingen. Maar the bird can’t fly krijgt nergens aarde onder de voeten. Muziek, landschap en fotografie geven het geheel iets dromerigs en onaangepasts. Alsof de film niet wil landen, zich niet wil nestelen, zich nergens thuis voelt.
De Telegraaf (Dick van den Heuvel)

Threes Anna creëert met cameraman Guido van Gennep en de Zuid-Afrikaanse production designer Birrie le Roux een maf, exotisch, verontrustend en verwilderd universum waar een soort postapocalyptische wanhoop heerst, maar waar tegelijkertijd zomaar ineens harmonie kan ontstaan. Na een verwoestende zandstorm die het chaotische verleden voor eens en altijd bedekt, ontstaat er rust. En berusting.
Trouw (Remke de Lange)

De scènes waarin alles zich voltrekt zijn te groots en te dramatisch om te kijker te binden. Het gaat allemaal met vallend glas, stormend zand, woedende struisvogels en barokke grafstenen. Nergens is er rust om het verhaal en de personages vanzelf tot bloei te laten komen. Daarmee is de film van Threes Anna dus maar half geslaagd: in zijn dwingende esthetiek.
NRC Handelsblad (Bas Blokker)

LADY CHATTERLEY
Pascale Ferran
Liefst 168 minuten duurt lady chatterley, maar de film verveelt geen moment. Marina Hands (eerder te zien in the diving bell and the butterfly) imponeert als de ontluikende Constance; Jean-Louis Coullo’ch als de robuuste Parkin, die maar moeilijk kan geloven dat zijn meesteres werkelijk voor hem valt. Hun vrijscènes zijn magnifiek: nooit plat of pikant, maar teder en opwindend. lady chatterley — bekroond met vijf Césars — is een sensuele, ontroerende staalkaart van wat de liefde vermag.
de Volkskrant (Jan Pieter Ekker)

Schokkend vanwege het standsverschil of de aandacht voor (vrouwelijke) seksualiteit is het verhaal al lang niet meer, hitsig van toon is de mooie, maar soms wat erg trage film evenmin. Het met vijf Césars bekroonde lady chatterley is meer een studie van twee mensen, die gedreven door lust de ander en zichzelf beter leren kennen. En daardoor uiteindelijk een diepe liefde vinden.
De Telegraaf (Marco Weijers)

Wat deze film zo meeslepend maakt, is de formidabele hoofdrol van Marina Hands. Haar lady chatterley, die is getrouwd met een verlamde oorlogsveteraan, zoekt verpozing in de omliggende bossen en stuit op de norse boswachter Parkin, met wie zij gaandeweg een stormachtige verhouding krijgt. De naturalistische aanpak gaat met een verfrissende vanzelfsprekendheid gepaard, wat deze imponerende film tot een van de beste verfilmingen van deze roman maakt.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

INVESTIGATION
Iglika Triffonova
Triffonova die haar binnenskamers gekluisterde, in wintertinten gestoken film op ware gebeurtenissen baseerde, vindt altijd wel iets om een scène bijzonder te maken. De grootste kracht van investigation zijn echter de twee hoofdpersonages, ieder zo complex dat ze evenzeer tot onderzoek uitnodigen als de moordzaak zelf. Antwoorden geeft Triffonova niet, maar ze biedt wel glimpen van twee kwetsbare mensen.
de Volkskrant (Kevin Toma)

Triffonova bewijst met investigation dat haar debuut letter to america zes jaar geleden niet het werk van een eendagsvlieg was. De bevlogen filmmaakster zet misschien iets te hoog in — de film dreigt soms topzwaar te worden — maar maakt indruk met haar sobere aanpak. Het verbaast niet dat Krzysztof Kieslowski een inspiratiebron was, want investigation is verwant aan het werk van de Poolse filmhumanist. Goed om te zien dat zijn oeuvre, dat morele kwesties centraal stelt, voorleeft.
Het Parool (Jos van der Burg)

De film bestaat voornamelijk uit Maigret-achtige confrontaties. In de tussenscènes gaan we de straat op om visueel aanvullend bewijs te vinden, in schetsen van de milieus waarin de broers verkeerden. Onvervulde ambities heeft de film volop: psychologische, literaire, existentiële. Maar op zijn best werkt investigation als de pilotaflevering voor de Bulgaarse Baantjer.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

CARAMEL
Nadine Labaki
Het opmerkelijke is dat de film zich afspeelt in Beiroet; de zonnige stadsgezichten en de interieurs zijn charmant, maar armoedig. Daardoor ziet de film er in ieder geval niet zo gelikt uit als de meeste romantische komedies. Ook zal je in een westerse romkom niet snel een operatie om het maagdenvlies te herstellen tegenkomen, al wordt ook daar geen groot drama van gemaakt.
NRC Handelsblad (André Waardenburg)

De beelden zijn prachtig gestileerd, maar de film blijft steken aan de oppervlakte. Er zijn onder anderen de vrouw die een nieuw maagdenvlies nodig heeft, eentje met een minnaar en één die niet oud wil worden. Je krijgt iets mee van de strijd tussen de vrije westerse geest en de Libanese tradities, maar het is weinig. Ook zien we in deze Libanese Sex and the city nagenoeg niets van Beiroet en het leven in deze door oorlog geteisterde stad.
De Telegraaf (Annet de Jong)

De schoonheidssalon als afspiegeling van de hedendaagse samenleving in de Libanese hoofdstad is goed gekozen. Hoofdrolspeelster en regisseur Nadine Labaki kan met een handvol kleurrijke vrouwen verschillende actuele thema’s bespreekbaar maken, zoals homoseksualiteit, overspel en huwelijksdwang. Zo staat een van de vrouwen in de salon op het punt om te trouwen, maar omdat haar aanstaande niet de eerste man in haar leven is, moet ze in het ziekenhuis worden dichtgenaaid. Te midden van alle frivoliteiten van de romantische komedie, is dat schokkend genoeg.
Trouw (Belinda van de Graaf)