De Pers Over – 30 december 2016

OFFSIDE
Jafar Panahi
Het is een even simpele als voortreffelijke constructie, waarbij je continue paf staat van de vindingrijkheid van de meisjes, die zich vol vuur tegenover hun wat sukkelige bewakers blijven verdedigen. De mannen in offside hebben geen weerwoord. Gehuld in een uniform doen ze wat hen is opgedragen. Ook over de vindingrijkheid van Panahi, die op aanstekelijke wijze feit en fictie wist te mengen, niets dan lof.
Trouw (Belinda van de Graaf)

In the circle liet regisseur Jafar Panahi al zien hoe vrouwen in de strenge, Iraanse mannenwereld beperkt worden door ontelbare regels. In offside maakt hij nogmaals duidelijk hoe absurd die regels zijn. Op lichtvoetige wijze, soms zelfs met pure slapstick. In het anderhalf uur durende in documentaire stijl gefilmde offside laten de meisjes zich niet buitenspel zetten.
de Volkskrant (Jan Pieter Ekker)

offside, een mooie titel voor dit verhaal, laat op een subtiele wijze zien hoe de positie van de vrouw in Iran is. Wie er oog voor heeft ziet ondanks de ogenschijnlijk lichtvoetige aanpak hoe deze wurgende maatschappij in elkaar steekt. De uitslag van de wedstrijd doet dan amper nog ter zake.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

NOTES ON A SCANDAL
Richard Eyre
Ergens in de afwikkeling van de plot komt aan alle onzekerheid een einde. Een van de vrouwen wordt dan weggezet als pathologisch geval en daarmee is de spanning ten einde voordat de film dat is. Dat is jammer, net zoals het muzikale behang van Philip Glass jammer is, want verder is notes on a scandal een fijn psychologisch spel van twee terecht met een Oscarnominatie beloonde actrices.
NRC Handelsblad (Bas Blokker)

Het beest dat eenzaamheid heet toont zijn ware gezicht. Zien hoe Judi Dench dat met afgemeten en precies spel neerzet is al een plezier op zich. Ook de verdere uitvoering is degelijk genoeg, al is de aanpak conventioneler dan je op grond van het uitdagende onderwerp zou kunnen verwachten. Zo’n vertelstem die ons deelgenoot maakt van Barbara’s gedachten is een zwaktebod, en de knipoog op het eind (niet in het boek) valt na de zwaar aangezette climax een beetje uit de toon. Ook had meer nadruk op psychologie in plaats van plot geen kwaad gekund.
GPD-kranten (Leo Bankersen)

notes on a scandal dringt diep door in het leven van een intens eenzame vrouw, die zich op sleeptouw laat nemen door haar fantasie over een ander leven. Als ze zich bewust wordt van het zelfbedrog, drijft afgunst haar tot wraakzucht. Het klinkt monsterlijk maar de door Judi Dench geweldig gespeelde vrouw is eerder tragisch. Hoe gruwelijk moet het leven zijn als het hoogtepunt van het weekeinde een bezoekje aan de wasserette is?
Het Parool (Jos van der Burg)

DAS LEBEN DER ANDEREN
Florian Henckel von Donnersmarck
das leben der anderen vertelt een intrigerend verhaal over de vluchtwegen van individuele vrijheid en ethiek binnen een repressief systeem. Henckel von Donnersmarck dient het op in de vorm van een meeslepende thriller, op smaak gebracht met een vleugje romantiek. Zijn stijl is sober en rechtdoorzee; niets leidt af van de personages, en de acteurs krijgen alle ruimte te schitteren. De grootste kracht van de film schuilt in het scenario, dat geen woord teveel bevat.
de Volkskrant (Pauline Kleijer)

Het hele Stasi-gedoe blijkt een rookgordijn voor een klein drama, een vierhoeksverhouding tussen drie mannen en een vrouw. Een verhaal van alle tijden waarin mensen zich compromitteren. Een verhaal over kleine daders in plaats van grote schurken. En zo gaat het maar door. Betekenis wordt op betekenis gestapeld. das leben der anderen paart grote ambities aan groot vakmanschap. De film weet precies wat-ie moet doen om te werken. Het is een geoliede machine van veilige emoties en risicoloze, modieus morele grijstinten.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

Lenin stopte met het luisteren naar Beethoven, omdat hij anders te week zou zijn om de revolutie te voltooien. In deze film is niet Beethoven maar de betoverende muziek van Gabriel Yared (the english patient) de oorsprong van het heldendom van de Stasi-officier. Hoewel gesitueerd in voormalig Oost-Duitsland is das leben der anderen een meeslepend universeel verhaal over liefde, loyaliteit en verraad. Twee uur lang prachtig.
De Telegraaf (Annet de Jong)

WWW.WHAT A WONDEREFUL WORLD
Faouzi Bensaïdi
Door de nadruk op de compositie — zelfs de begintitels verwijzen naar de filmgeschiedenis, naar het grafische werk van Saul Bass — verdwijnen de verhaallijnen naar de achtergrond. Dat is problematisch omdat de beelden het op eigen kracht niet redden; daardoor worden ze teveel door de overal aanwezig ironie ontkracht. Wat rest is een reeks geestige en minder geestige sketches, met de regisseur in een Buster Keaton-achtige hoofdrol.
de Volkskrant (Ronald Ockhuysen)

Bensaïdi, die zelf contractkiller Kamel speelt, lardeert zijn zelfgeschreven rolprent met visuele grappen en koddige filmfoefjes. Zo is de regenbui die op zeker moment neer klettert op het hoofd van de verkeersagente Kenza wel héél plaatselijk, een mooie illustratie van haar hartzeer. Zulke knipoogjes van de regisseur zijn vaak aardig. Helaas ontnemen ze soms ook het zicht op het verhaal en zetten ze daarnaast de kijker op het verkeerde been.
De Telegraaf (Marco Weijers)

Net als oud en nieuw in Casablanca elkaar ontmoeten, zo ontmoeten in Bensaïdi’s film oud en nieuw elkaar, gaan filmische tradities en vernieuwingen geruisloos in elkaar over en maakt de maker zich geen seconde druk om Westerse verwachtingspatronen die in Marokkaanse films graag onderdrukte vrouwen en andere misstanden zien. Integendeel: de subplots rond de drie vrouwen in deze film tonen dames die het stadium van de sluier al flink voorbij zijn.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

TRANSYLVANIA
Tony Gatlif
transylvania is een en al leven. De film zwelgt in violen, in aarde, modder, sneeuw, drank; en in herfstig Transylvanië, een land van grauwe wegen, kale bossen, weinig huizen, gerimpelde mensen. Waar je moet bevallen in een auto terwijl oude vrouwen met een broodmes naar het hoofdje zwaaien. Gatlif toont koortsdromen en drankgelagen, maar doseert ook perfect. Hij en zijn actrice hebben je direct te pakken en laten niet meer los.
Trouw (Jann Ruyters)

Tony Gatlif, zoon van een Algerijn en een zigeuner, richt zijn camera niet voor de eerste keer op zigeuners. Als chroniqueur van dit nomadenvolk is hij op zijn plaats, getuige de liefde en de spot waarmee hij ze benadert. Toch zijn de problemen waar Gatlifs personages mee kampen niet specifiek die van zigeuners. In ieders hoofd kan een storm opsteken.
de Volkskrant (Asher Boersma)

transylvania is een heerlijke, ongepolijste film. Gatlif, zelf zigeuner, maakt films die lijken op een draaitol: je weet nooit wanneer de gebeurtenissen stilvallen of voortrazen. Dat maakt zijn werk net zo onvoorspelbaar als geïmproviseerde muziek. Maar dan wel gespeeld door een zigeunerorkest.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)