De Pers Over – 3 februari 2017

LITTLE MISS SUNSHINE
Jonathan Dayton, Valerie Faris
Zonder het mededogen met de personages uit het oog te verliezen trakteert de film op enkele komische hoogtepunten, waaronder een pijnlijke tafelconversatie in de openingsscène, een geslaagde running gag over de kapotte startmotor en claxon van het VW-busje en een hilarische finale waarin Olive de Zonnetje-In-Huis-verkiezing op stelten zet met een uiterst misplaatst dansoptreden. Het is een hartverwarmend betoog om anders te durven zijn. Chagrijnig de bioscoop verlaten, is uitgesloten.
GPD-kranten (Fritz de Jong)

Gelukkig is het nog mogelijk: het succes van een bescheiden filmproductie die zonder een opgeblazen marketingcampagne het bioscooppubliek, ongeacht leeftijd, geslacht, ras, inkomen en religieuze achtergrond, weet te veroveren. De kracht van little miss sunshine schuilt deels in de affectie van de makers voor hun personages die allemaal even sympathiek overkomen. Het is een film om te koesteren: zo geestig worden familiekomedies zelden in Hollywood gemaakt.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

De originaliteitprijs wint little miss sunshine niet voor de gekozen vorm van roadmovie door provinciaals Amerika, maar voor de altijd veel belangrijkere vraag hóe de film een vertrouwd verhaal vertelt. Dit is een komedie die op alle fronten, die voor veel verschillende kijkers werkt. Gewoon, voor de slappe lach om te beginnen. Maar hij wordt leuker naarmate je minder lacht en de verbazing laat toeslaan. Over hoe knap Dayton en Faris radicaal de versleten concepten van de Amerikaans droom en familiewaarden overboord gooien en op een progressieve, menselijke manier heroveren.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

BABEL
Alejandro Gonzálex Iñárritu
babel past de chaostheorie — de vleugelslag van een vlinder kan een orkaan veroorzaken — toe op de menselijke samenleving. De film pakt de kijker bij de lurven, sleept hem mee en dompelt hem onder. Na afloop happen we naar adem. Grote woorden, zeker, maar babel valt dan ook buiten de gewone filmpraktijk. Alleen al de ambitie van de film is buitensporig, zodat het een wonder is dat hij in Hollywood kon worden gemaakt. babel is grootse cinema.
Het Parool (Jos van der Burg)

Iñárritu en zijn vaste scenarioschrijver Arriaga werken volgens een vast stramien: veel verhaallijnen ergens middenin openen en dan beide kanten in de tijd op werken. Naar het begin om de kijker duidelijk te maken hoe het drama in elkaar steekt. En naar het eind om via een ongehoorde crisis bij de loutering van de hoofdpersonen te geraken. In het scenario staan vele uitroeptekens om de boodschap goed over te brengen. De makers kennen maar één manier om de kijker te raken en dat is zijn keel dichtschroeven. Hun cinematografische lievelingswapen is de harde cut. Die begint bot te worden.
NRC Handelsblad (Bas Blokker)

Misverstanden en de gebrekkige communicatie trekken een rode draad door de gebeurtenissen, die uiteindelijk door regisseur Iñárritu wellicht wat al te nadrukkelijk aan elkaar worden verbonden. Hij deed het eerder bij amores perros en 21 grams. Heel knap, maar bij de derde keer gaat die stijl aanvoelen als een trucje. Misschien was dat een reden dat Iñárritu in Cannes Gouden Palm-winnaar Ken Loach en het betrekkelijk alledaagse the wind that shakes the barley voor moest laten gaan.
De Telegraaf (Eric Koch)

HARVEST TIME
Marina Razbezjkina
Het leven op de kolchoz is — en daar begint Razbezjkina met een grote grijns de Russische filmgeschiedenis naar haar hand te zetten — een kruising tussen een optimistische Sovjet-tractormusical en een heroïsch Eisenstein-epos. Virtuoos schakelt ze tussen stijlen, stemmingen en gemoedstoestanden heen en weer. Bijna net zo manisch-extatisch als moeder haar maaimachine bestuurt.
NRC Handelsblad (Dana Linssen)

harvest time is het in nostalgie gedrenkte speelfilmdebuut van de Russische Marina Razbezjkina, die eerder documentaires maakte. De stijl is poëtisch, het camerawerk bijzonder fraai. Beelden waarin moeder Antonina stuurs voor zich uitkijkt of een troostende arm om haar zoon legt, worden afgewisseld door stromende beekjes, bloemen en beestjes — vaak laag bij de grond gefilmd, met gouden korenaren op de voorgrond.
de Volkskrant (Jan Pieter Ekker)

We zien het familiedrama door de ogen van Antonina’s jongste zoontje, dat met zijn kinderlijke opmerkingen de film een sterke emotionele lading geeft. Razbezjkina’s krap zeventig minuten durende speelfilmdebuut — eerder maakte ze tientallen documentaires — moet het hebben van, vaak bedrieglijk idyllische sfeerbeelden, die soms aan Tarkovski doen denken. Wie door de beelden heen kijkt, staart in de muil van Ruslands monsterlijke geschiedenis.
Het Parool (Jos van der Burg)

THE DEPARTED
Martin Scorsese
Scorsese geeft vol gas. Zijn grimmige regie schiet, mede door de feilloze montage, vanzelfsprekend heen en weer tussen diverse milieus. Van politiekantoren gaat het naar maffiahonken, kroegen, buurtwinkels en weer terug naar steriele vergaderzalen. Op al die plekken wordt door iedereen op geheel eigen wijze geknokt om de Amerikaanse Droom te verwezenlijken. Hogerop komen — daar gaat het om. Met welke spelregels die ambitie wordt uitgevoerd, doet niet ter zake.
de Volkskrant (Ronald Ockhuysen)

Een hoogtepunt in de wurgend spannende strijd tussen de beide verraders: wie zal de ander het eerst ontmaskeren? Dat ze alle twee iets krijgen met dezelfde vrouwelijke politiepsychiater is wat gekunsteld, net zoals de bloedige finale, die met een reeks van omslagen een hoog zwartboek-gehalte heeft. Een onafwendbare ontknoping, zal Scorsese vinden, en dat recht gunnen we de Amerikaanse meesterverteller na twee adembenemende uren.
De Telegraaf (Eric Koch)

Uiteindelijk loopt uitgerekend Wahlberg vloekend en tierend met de hele film weg, en dat geeft te denken. the departed voelt meer aan als een volbloed Scorsese dan het spectaculaire gangs of new york en het overgewaardeerde the aviator, maar het niveau van het thematisch verwante goodfellas wordt geen moment gehaald. Dat de regisseur onlangs te kennen gaf na drie kostbare studiofilms op rij graag weer eens een kleinere productie in de luwte te willen draaien, zegt genoeg.
Het Parool (Bart van der Put)

THANK YOU FOR SMOKING
Jason Reitman
thank you for smoking is zonder twijfel een van de meest vileine filmsatires uit Amerika van de laatste jaren. Cynisch is de film in tal van opzichten. De flair waarmee Jason Reitman, zoon van ghostbusters-regisseur Ivan Reitman, dit wrange verhaal vertelt, getuigt van een groot talent voor dwarse humor.
Algemeen Dagblad (Ab Zagt)

thank you for smoking is een heerlijke satire die laat zien dat iedere onaangename boodschap met virtuoze drogredenen in het tegendeel kan worden veranderd. De verleiding is groot om voorbeelden aan te halen, want hoe moreel verwerpelijk de handel en wandel van de mooiprater ook is, je blijft nieuwsgierig naar elk volgend huzarenstukje. Jason Reitman maakt met deze even innemende als scherpe aanval op de Amerikaanse lobbycultuur een uitstekend regiedebuut.
GPD-kranten (Leo Bankersen)

Via het perspectief van tabakslobbyist Naylor zien we ook de andere kant van de strijd tegen het roken: de criminalisering van rokers en de doorgedraaide slachtoffercultuur. Als we weten dat roken slecht is, waarom dan nog doodskoppen op sigarettenpakjes, wil Naylor weten. Hij verzet zich tegen de infantilisering van mensen die geen volwassen keuzes meer hoeven maken, omdat alle risico’s zijn uitgebannen. Na het zien van het geestige, pientere thank you for smoking — waarin overigens geen sigaret wordt opgestoken — kun je hem geen ongelijk geven.
Trouw (Remke de Lange)